Σάββατο, Σεπτεμβρίου 16

Αγγλικές Μπύρες: Το Όνειδος μιας Πρώην Αυτοκρατορίας

Τολμώ να πώ ότι σε ό,τι αφορά την παραγωγή μπύρας η Αγγλία είναι το απόλυτο αντι-παράδειγμα του Βελγίου.

Το Βέλγιο παράγει τις καλύτερες μπύρες στον κόσμο, η Αγγλία παράγει τις χειρότερες. Δύσκολα βρίσκει κανείς απαράδεκτη βέλγικη μπύρα, δύσκολα βρίσκει κανείς στοιχειωδώς αξιοπρεπή αγγλική μπύρα. Οι καλές βέλγικες ετικέτες είναι εκατοντάδες, οι πανάθλιες αγγλικές μπύρες είναι επίσης εκατοντάδες... Οι μεν βασίζονται στην μικρή παραγωγή, οι δε στη μαζική και μαρκετίστικη διανομή. Με δυό λόγια, αν το Βέλγιο είναι ο παράδεισος του μπυρόφιλου, η Αγγλία είναι πιθανότατα η κόλαση.

Θα αντιτάξει κανείς ότι κάθε μορφή κουλτούρας συνεπάγεται κατά τρόπο αναπόδραστο και μοιραίο μια αντίστοιχη μορφή υποκουλτούρας: Η τέχνη της λογοτεχνίας μάς έδωσε το "Μαγικό Βουνό" του Τόμας Μανν, μάς εξέθεσε όμως στις ορδές των "Νεοελλήνων λογοτεχνών" που επιδέξια πλασάρουν οι εκδόσεις Λιβάνης, Καστανιώτης, Κέδρος, Πατάκης κ.α. με την αρωγή -βεβαίως βεβαίως- των φιλικών τους εφημερίδων και περιοδικών. Η τέχνη του κινηματογράφου ανέδειξε έναν Φελλίνι και έναν Ταρκόφσκι, "ανέδειξε" όμως και τον Στήβεν Σίγκαλ. Όπως καλά γνωρίζει ο λαός, είναι εύκολο να επέλθει σύγχυση ανάμεσα στη Λωζάννη και στη Κοζάνη, ιδίως όταν ένα ολόκληρο σύστημα επιβιώνει χάριν τέτοιων συγχύσεων.

Το αυτό συμβαίνει στην κουλτούρα της μπύρας. Η Westmalle και η Orval είναι κορυφαίες μπύρες, οι κορωνίδες της παγκόσμιας παραγωγής. Στα ράφια των υπερκαταστημάτων όμως βρίσκει κανείς κατά κύριο λόγο κακές και θλιβερές μπύρες, μαζοποιημένα προϊόντα που απευθύνονται σε άβουλους και αλλοτριωμένους καταναλωτές. Κατά κανόνα οι αγγλικές μπύρες δεν είναι απλώς κακές, είναι κάκιστες: Δίχως αφρό, άχρωμες, άοσμες, νερουλές, ξεθυμασμένες, οι αγγλικές μπύρες είναι το μεγάλο όνειδος της ευρωπαϊκής παραγωγής μπύρας.

Πώς είναι δυνατόν μια χώρα που μέχρι πρόσφατα ήταν αυτοκρατορία να παράγει τόσο κακές μπύρες, και μάλιστα σε τέτοια απίστευτη ποικιλία; Πώς γίνεται η αθλιότητά τους να είναι ευθέως ανάλογη του πλήθους τους; Tόσες πολλές και τόσο κακές, μιλάμε για μοναδικό φαινόμενο...

Είμαι βέβαιος ότι ο μελλοντικός ιστορικός της μπύρας θα βρεθεί αντιμέτωπος με τα αβυσσαλέα αυτά ερωτήματα. Διδακτορικές διατριβές θα προσπαθήσουν να εξηγήσουν το φαινόμενο. Κάποιοι θα αναφερθούν στο βιομηχανικό περιβάλλον των αγγλικών πόλεων και στον προλεταριακό χαρακτήρα της μπύρας στην χώρα αυτή. Άλλοι, πιο σνομπ, θα μιλήσουν απλά για γευστική διαστροφή. Και κάποιοι άλλοι θα μας πουν να μην είμαστε ισπεδωτικοί και θα επισημάνουν τις διάφορες μικροζυθοποιίες που παράγουν συμπαθητική Ale- φευ, αν δεν υπήρχαν και αυτές...

7 σχόλια:

greektrappist είπε...

Ναι, οι βρετανικές μπύρες είναι το όνειδος μια κάποτε κραταιής αυτοκρατορίας και δεν είναι το μόνο σημείο για το οποίο μπορούν να ντρέπονται οι Βρετανοί. Η άρνησή τους να εξελίσσονται μαζί με τους υπόλοιπους, η χωρίς χαρακτήρα μετέωρη πολιτιστική τους υπόσταση ανάμεσα στην ευρωπαϊκή και την αμερικανική κουλτούρα, η "δήθεν" ευγενική συμπεριφορά και η πολιτική ορθότητά τους, ακόμα και τα άγευστα λουκάνικά τους, είναι δεδομένα για τα οποία οι κάτοικοι αυτού του μεγάλου νησιού θα έπρεπε να ντρέπονται.
Ας μην είμαστε όμως αχάριστοι Brewtus. Υπάρχει μια παράμετρος που δεν θα πρέπει να ξεχνάμε: Οτι στη χώρα αυτή όπου οι άνθρωποί της και αυτά που παράγουν εκείνοι μας φαίνονται τουλάχιστον κακόγουστα, ευδοκιμεί η υλική Χαναάν που μπορεί να ικανοποιήσει και τις πιο ευφάνταστες επιθυμίες, τις πιο ακραίες διαστροφές. Το γεγονός ότι εκεί μπορείς χωρίς πολύ κόπο να βρεις
προϊόντα άγνωστων μικροζυθοποείων από το Βέλγιο, που ίσως να μην πίστευες ότι θα ξεπέρναγαν ποτέ τα όρια του χωριού όπου παρασκευάζονται, είναι από μόνο του εξαιρετικής σημασίας.
Το γιατί συμβαίνει αυτό στη χώρα που κάποτε έλεγαν ότι ο ήλιος δεν δύει ποτέ και όχι π.χ. στη Γερμανία ή στην Ιταλία είναι μάλλον βούτυρο στο ψωμί οικονομολόγων που θα μας απαντήσουν ότι αυτοί θεμελίωσαν τον φιλελευθερισμό και την ελευθερία στη διακίνηση αγαθών, αλλά και ιστορικών-κοινωνιολόγων που θεωρούν ότι η ηγεμονική τους θέση κάποτε στην Υφήλιο τους έδωσε το προνόμιο και τη συνήθεια να φέρνουν στην πατρίδα τους τον πολιτισμό (πχ. Ελγίνεια) και τις παραδόσεις των άλλων σαν λάφυρα ή σαν αντικείμενα μελέτης.
Ας απομονώσουμε λοιπόν αυτό το ιδιαίτερα σημαντικό προτέρημα της αυτοκρατορίας. Ας την αποδεχτούμε σαν αναμεταδότη πολιτισμού και όχι σαν παραγωγό. Είναι ένας τόπος που δεν θα ήθελα να ζω, αλλά θα πήγαινα εκεί για λίγο ώστε να βρω σε ένα μέρος όλα όσα θα έβρισκα διάσπαρτα στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Τη βελγική μπύρα , το γαλλικό κρασί, το σπάνιο ρωσικό κινηματογράφο, μια σπάνια έκδοση ενός έργου του Τόμας Μαν κ.λπ.

Ανώνυμος είπε...

OK, αλλα η "Guiness special export" είναι κορυφαία.

Ανώνυμος είπε...

Όπα παιδιά ηρεμία...Νομίζω ότι θα πρέπει να ξεχωρίσετε λιγάκι το προσωπικό γούστο και να μην είστε τόσο απόλυτοι. Εσένα μπορούν να σου αρέσουν οι Βελγικές μπύρες. Αυτό δε νομίζω όμως να σημαίνει ότι είναι “οι καλύτερες μπύρες στον κόσμο” ούτε ότι “το Βέλγιο είναι ο παράδεισος του μπυρόφιλου”. Υπάρχει και μια Γερμανία με ένα October fest και την πρωτοτυπία της Lager, Pilsner και Weiss.

Προσωπικά απεχθάνομαι την πλειοψηφία των Βελγικών μπυρών...(είναι τίγκα στο αλκοόλ) αυτό όμως αποτελεί προσωπικό γούστο χωρίς να γενικεύω ότι οι Βελγικές είναι χάλια.

Προφανώς και υπάρχουν Βελγικές μπύρες που μου αρέσουν πολύ και θεωρώ (και πάλι προσωπικά) ότι είναι αξιόλογες όπως η Orval αλλά και αρκετές ακόμα.

Κατ’ επέκταση υπάρχουν πάρα πολλές αξιόλογες Αγγλικές μπύρες, οι οποίες έχουν τη δική τους σχολή. Όπως οι Βέλγοι αρέσκονται στο πολύ αλκοόλ έτσι οι Βρετανοί αρέσκονται στις cider. Σε κάποιους μπορεί να αρέσουν σε κάποιους όχι αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.

Σε πληροφορώ ότι υπάρχουν πάρα πολλές αξιόλογες, μικρής παραγωγής και εποχιακές Αγγλικές μπύρες Ale (αυτές που βγαίνουν από μια κάνουλα κάνοντάς την πάνω-κάτω) οι οποίες βάζουν κάτω πάρα πολλές γενικά αποδεκτές (και οι οποίες ούτε κατά διάνοια δε συσκευάζονται, σε αντίθεση με τις μοναστηριακές). Το πρόβλημα με τις Αγγλικές μπύρες είναι ότι αν οι Βελγικές και Γερμανικές χάνουν 1 φορά όταν την πιεις από μπουκάλι σε σχέση με το draught οι Αγγλικές (τύπου stout) χάνουν 5 φορές (χωρίς υπερβολή).

Anyway, θα ήταν επίσης καλό να μας αναφέρεις 3-4 Αγγλικές μπύρες που έχεις δοκιμάσει για να καταλάβουμε πάνω σε τι βασίζεις τα συμπεράσματα αυτά.

Ανώνυμος είπε...

διαφωνώ.
οιεγγλέζικες ale (όχι μπύρες, γι'αυτό και Δεν κανουν αφρο) ειδικά της βόρειας αγγλίας αφήνουν πίσω αξιόλογες γερμανικές και βελγικές προσεγγίσεις.
Υπολείπεται μόνο των γερμανικών και τσέχικων.
Λαθος προσέγγιση και λογική έχει το άρθρο.

George είπε...

Αγαπητέ Brewtus_Tripelius, είμαι νέος αναγνώστης του blog, μα έχω ήδη διαβάσει αρκετές τοποθετήσεις σου ώστε να έχω εμπαιδώσει την απέχθειά σου προς τις Βρετανικές μπύρες.
Από πότε άραγε μπορεί κανείς να είναι απόλυτος για μια μπύρα πόσο μάλλον για μια κουλτούρα μπύρας.
Αν ρωτήσεις εμένα, στην αξιολόγηση μιας μπύρας δε μετρά μόνο το χρώμα, η πυκνότητα του αφρού, η περιεκτικότητα σε αλκοόλ, ή η μαζικότητα της παραγωγής της, με τον ίδιο τρόπο που σε μια γυνάικα δε μετρούν μόνο το χρώμα των μαλιών της, η περιφέρεια, το σώμα, ή το εάν έχει δίδυμή αδερφή. Μετρά κάτι πολύ σημαντικότερο. Η προσωπικότητα, το πώς την ζείς.
Το Βέλγιο όντως παράγει εξαιρετικές μπύρες.
Μα όταν από το παράθυρο της pub κοιτάζεις τα νερά του Tyne, και στο αριστερό σου χέρι κρατάς ένα cheddar and onion pasty, τότε στο δεξί σου δεν έχει θέση τίποτε άλλο από μια newkie. H πάμφθηνη και μαζική Newcastle Brown Ale. Που άσχετα από τις προσωπικές μας απόψεις περί μπύρας, εκφράζει απόλυτα την κουλτούρα μιας περιοχής. Και σε διαβεβαιώνω πως χωρίς καμία απολύτως εξαίρεση, κάθε φορά που φτάνει στον ουρανίσκο μου η γεύση της εδώ στην Αθήνα είναι σαν να ξαναζώ αυτές τις στιγμές.
Τέλος πάντων. Δεν βρίσκομαι εδώ για να υπέρασπστώ την newkie. Έχοντας περάσει 6 χρόνια της ζωής μου στο Λονδίνο, έχω την ευκαιρία να γνωρίζω αρκετές από τις Αγγλικές μπύρες ώστε να ξέρω πως όσο και να διαφέρουν οι προτιμήσεις δεν είναι σε καμιά περίπτωση τόσο θλιβερές όσο αναφέρεις.
Άλωστε απλά δε γίνεται Λονδίνο χωρίς Spitfire, ή London Pride:)Ασφαλώς θα το γνωρίζεις και εσύ.
Από τον τρόπο που γράφεις, θα έλεγα πως μιλά περισσότερο η πικρία και αγανάκτηση ενός Έλληνα που ζει τη βαρετή ζωή του Cambridge, παρά ενός μπυρόφιλου που θέλει να μοιραστεί πληροφορίες σχετικές με το hobby του.
Ελπίζω να μή με παρεξηγήσες. Σου εύχομαι καλή συνέχεια, με περισσότερες μπυροκουβέντες, πάντα συνοδευόμενες με pints από ό,τι προτιμάς.

Ανώνυμος είπε...

Νομιζω οτι τα λες λιγο τραγικα.Ναι το Βελγιο ειναι ο Παραδεισος της Μπυρας με τις καλυτερες μπυρες του Κοσμου αλλα ακομα και εκει το 60-70 της καταναλωσης ειναι μπυρα τυπου lager.Το νησι εχει και καλες μπυρες, αλλα η μαζικη καταναλωση ειναι μπυρες οπως περιεγραψες σε μια νοοτροποια πινω στο μεγαλο pint πολυ μπυρα και ξεχνω ποιος ειμαι.Ωστοσο δεν παυει να υπαρχουν και καλλες Βρετανικες μπυρες.

Unknown είπε...

αυτο που λες δεν εχει καμμια βαση. φανταζομαι το υποστηριζεις εν αγνοια σου. οι αγγλοι εχουν σπουδαια παραδοση στην μπιρα και οι μερακληδες αγγλοι μπιροφιλοι εχουν την ιδια αποψη με εσενα για τις μπιρες μαζικης παραγωγης τυπου carling, fosters και λοιπα. απλα η συγκριση που κανεις δεν υφισταται γιατι οι βελγοι παραγουν διαφορετικες μπιρες και εκει μπαινει το προσωπικο γουστο. παντως ειναι σαν να λες εμενα τα ελληνικα κρασια δε μου αρεσουν γιατι οι ελληνες βαλανε στη βουλη τη χρυση αυγη (πως το πας απο μπιρες σε πολιτικη και στον πολιτισμο?), προτιμω τη σαμπανια. αρα το επιχειρημα σου μπαζει απο παντου. θα σου προτεινα να επισκευτεις την αγγλια και να κανεις την ερευνα που λειπει απο το αρθρο σου. θα εκπλαγεις πολυ ευχαριστα!