Περιηγούμενος διαδικτυακά σε βρετανικές εφημερίδες ανακάλυψα ένα πολύ ενδιαφέρον –κατ’ εμέ- δημοσίευμα της κουτσομπολίστικης «Sun», σχετικά με μία προσφορά του γνωστού αγγλικού σουπερμάρκετ Sainsbury’s. H μεγάλη βρετανική αλυσίδα προσφέρει στους πελάτες της 20 φιάλες Budweiser των 330 ml μόνο με 7,49 λίρες (χονδρικά 11 ευρώ). Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι κάθε μπουκάλι κοστίζει 37 πένες (περίπου 55 -60 λεπτά), τιμή πολύ χαμηλή για τα βρετανικά δεδομένα, ίδιως αν λάβουμε υπόψη ότι η συγκεκριμένη ετικέτα έχει περιεκτικότητα 5% σε αλκοόλ, πολύ υψηλή δηλαδή για τα στάνταρντς των Άγγλων.
Μάλιστα, ένας βουλευτής των Εργατικών δεν δίστασε να δηλώσει ότι αυτό θα ενθαρρύνει τους νέους να πίνουν πριν ακόμα βγουν έξω για τη βόλτα τους (μάλλον εννοεί πριν πάνε στην pub για να συνεχίσουν να πίνουν).
Προσωπικά, θεωρώ ότι η βρετανική μπυροκουλτούρα περιορίζεται στην απλή ανάγκη της εργατικής τάξης να συνδυάσει την εμμονή της στις παραδόσεις με το αλκοόλ. Να ξεφύγει από τη ζωφερή πραγματικότητα της εξαντλητικής εργασίας και του χαμηλού –για τα δεδομένα της χώρας- μισθού. Η μπύρα συμβολίζει τη διαφυγή από την καθημερινότητα, καθορίζει ένα modus vivendi που περιστρέφεται γύρω από το μεθύσι που κάνουν τα pints. Διαμορφώνει ένα χωρο διασκέδασης που διακρίνεται από μαζικότητα και ενίοτε βίαιη συμπεριφορά, όμως δεν είναι τίποτα άλλο από ένα σύμβολο.
Θα ήθελα, λοιπόν, πολύ να μάθω ολοκληρωμένο το σκεπτικό αυτού του βουλευτή (τα ίδια φανταζόμουνα ότι θα μπορούσα να ακούσω μόνο από κάποιον νεοσυντηρητικό Ευαγγελιστή του αμερικανικού νότου) που θεωρεί ότι η χαμηλή τιμή θα συμβάλει στην επιδείνωση του φαινομένου του αλκοολισμού.
Εντάξει, η αγγλική μενταλιτέ της pub αναλώνεται κυρίως στην ποσότητα της μπύρας και όχι στην ποιότητα, όπως συμβαίνει π.χ. με τους Βέλγους, κι έτσι ο Βρετανός μισθωτός ή συντηρούμενος από το ταμείο ανεργίας, θα έχει την ευκαιρία πλέον να πιει περισσότερο. Όμως εκεί είναι το ζήτημα κ. βουλευτά; Δεν νομίζω.
Η πραγματικότητα είναι ότι το τεράστιο νέφος κακόγευστης μπύρας που έχει σκεπάσει τη δυσανάλογα μεγάλη βρετανική εργατική τάξη, είναι αυτό που εξασφαλίζει την κοινωνική ηρεμία σ’ εκείνο τον τόπο και μάλιστα εύσχημα, με όχημα την παράδοση.
Τέτοιου είδους μικρολογιστικές προσεγγίσεις, όπως του Εργατικού βουλευτή, από τη μία αδυνατούν να εκθέσουν και να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα του αλκοολισμού στο σύνολό του και από την άλλη –για να μη φεύγουμε από το θέμα μας- δαιμονοποιούν άδικα το θείο αυτό ποτό.
Όσο για την Budweiser, δεν θα την έπινα ακόμα και αν με πλήρωναν 37 πένες το μπουκάλι!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου