Είναι Πέμπτη βράδυ και έξω έχει πολύ κρύο. Όταν έχεις περπατήσει το μισό Παρίσι δεν σου κάνει κέφι να ξαναβγείς. Το DVD του σπιτιού παίζει το Baby Doll του Καζάν και η κυρία του σπιτιού, η κυρά Δέσποινα από τη Χίο, μας ανακοινώνει ότι θα φάμε παραδοσιακά και αλσατικά...
Στο τραπέζι, ενώ στο βάθος η Carroll Baker κάνει τα νάζια της, εμφανίζεται ένα περίεργο σκεύος. Εχει δύο "ορόφους". Στον πρώτο υποδέχεται τα μικρά φτυαράκια στα οποία τοποθετούνται οι φέτες τυριού και στον πάνω μπορείς να ψήσεις 'ο,τι θες, από πατάτες ως αλσατικά λουκάνικα που ψήσαμε εμείς. Από το ψυγείο φέρνω τα απαραίτητα συνοδευτικά, μια Rouge Flamande, από γαλλικό μικροζυθοποιείο και μια Μoinette κόκκινη που φοριέται πολύ στα παρισινά σούπερμαρκετ.
Όταν το Baby Doll τελειώνει, ήδη έχω δοκιμάσει την πρώτη μπουκιά λιωμένου ροκφόρ. Το μόνο κακό είναι ότι η Rouge Flamande αποδεικνύεται μέτρια όπως όλες οι γαλλικές. Μεγάλη αποζημίωση όμως τα αλσατικά λουκάνικα. Xωράνε άνετα σε σύγκριση με τα βαυαρικά και τα υπόλοιπα γερμανικά.
Το αφιέρωμα στον Καζάν συνεχίζεται με το Αμέρικα Αμέρικα. Iσως η περιπέτεια του Σταύρου Τοπούζογλου να φαίνεται αταίριαστη με το σκηνικό που έχει στηθεί στο τραπέζι, αλλά όταν
φτάνεις στη σκηνή που οι Σινίκογλου τρώνε μέχρι τελικής πτώσεως, σχεδόν ταυτίζεσαι μαζί τους, με τη διαφορά ότι εσύ απολαμβάνεις τη Moinette...
Κυρά Δέσποινα σ' ευχαριστούμε!
1 σχόλιο:
χεχεχεχε άψογη η εμπειρία σου Greektapprist, κινείται σε επίπεδο υψηλού μπυρο-συμβολισμού για μυημένους εις τον συνδυασμόν λουκάνικων-μπύρας.
Αλσατικά λουκάνικα δεν έχω δοκιμάσει ποτέ, δυστυχώς, αν και είμαι σίγουρος ότι ειναι πιο μερακλίδικα και εκλεπτυσμένα από τα Βα(ρ)βαρικά που μας σερβίρουν εν Αθήναις....
Δημοσίευση σχολίου