Χειρουργείο Μπύρας: Μέρος Β'

Η επέμβαση: Eν μέσω διαφόρων καλλίγευστων εδεσμάτων από τα οποία πολλά ήταν χειροποίητα και πλήθους κόσμου μεταμφιεσμένου –παρεβρέθη και κάποιος ντυμένος «μπύρα Μύθος», ομολογώ πετυχημένη αμφίεση, παρα το γεγονός ότι πρόκειται για ευτελή ετικέτα καπηλευόμενη τον όρο «μπύρα»- η οικοδέσποινα επληροφορήθη όλες τις λεπτομέρειες διά τη χρήση του εμφυτεύματος: Ετονίσθη η ιδιαίτερη σημασία της χρησιμοποίησης του αυτού ποτηριού Corsedonk και ανελύθησαν πλήρως τα συστατικά των μπυρών, τα οποία και κατενθουσίασαν το αντίκειμενο του πειράματος. Υπεσχέθη δε ότι θα χρησιμοποιούσε συντόμως το ειδικό εμφύτευμα.

Μετεγχειρητική πορεία: Δύο ημέρες μετά επληροφορήθην από τη συνάδελφο ότι το εμφύτευμα είχε ουσιαστικά τοποθετηθεί. Αν και δεν χρησιμοποιήσε τόσο επαινετικά λόγια για τις 2 Corsedonk, εντούτοις είχε φτάσει σε σημείο εκστασιασμού με τη γαλλική Ambre de Flandres. Φυσικά, υπέπεσε σε ατόπημα, αφού δεν ήπιε όλο το μπουκάλι των 75 cl και φύλαξε το υπόλοιπο για άλλη φορά. Με τι το σφράγισε άραγε, με χαρτοπετσέτα;

Ομως, αυτή ήταν μόνο η αρχή: Λίγες μέρες αργότερα βρέθηκε, σύμφωνα με τη μαρτυρία της, σε μπυραρία των νοτίων προαστίων, όπου και παρακάθισε σε γεύμα μετά ζύθου. Αναφέρει ότι πρώτα παρήγγειλε μια Forbidden Fruit και μετά έκανε το μεγάλο βήμα. Δοκίμασε μαζί με τον συνδαιτημόνα της τη σαμπανοειδή μπύρα Deus. Η αναφορά της στο πώς έφτασε σταδιακά στην απόλυτη θέωση μέσω της απόλαυσης αυτής, έχει καταγραφεί με κεφαλαία γράμματα στα πρακτικά του Greeks for Beer ώστε να τονιστεί η επιτυχής έκβαση του πειράματος. Μελανό σημείο μόνο η υπερβολική τιμή των 58 ευρώ για τη Deus, αλλά η άγνοια θα μπορούσε να συγχωρηθεί με το αιτιολογικό ότι βρισκόταν σε μετεγχειρητικό στάδιο και ελαφρώς εμπύρετη, αφού είχαν μεσολαβήσει μόνο μερικές ημέρες από την επέμβαση.

Ιατρικό πόρισμα: Τα αποτελέσματα του πειράματος θεωρούνται εν πολλοίς θετικά. Θα μπορούσαμε να πούμε με σχετική σιγουριά ότι η εγχείρηση ήταν επιτυχής. Αυτό προκύπτει κυρίως από την επιλογή του αντικειμένου του πειράματος σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα να επισκεφτεί γνωστή μπυραρία και εκεί να δοκιμάσει μια από τις πιο αξιοσέβαστες ετικέτες που κυκλοφορούν στην ελληνική αγορά (Deus), αλλά και από την πολύ θερμή υποδοχή στην Ambre de Flandres. Θα βρισκόμασταν σε θέση να μίλαμε για απόλυτη επιτυχία αν ενθουσίαζε και η κλασσική Corsedonk, αλλά ας μην ξεχνάμε ότι ο ουρανίσκος χρειάζεται εκγύμναση για να αξιοποιηθούν πλήρως οι νέες δυνατότητες που του παρέχει το εγκεφαλικό εμφύτευμά μας. Η ασθενής εφάνη να έχει γυρίσει σελίδα στις προτιμήσεις της και μάλιστα χωρίς εκδήλωση διάθεσης επιστροφής στις πρότερες κατάπτυστες επιλογές της .

Απορρέοντα συμπεράσματα: Η επιτυχία του εν λόγω πειράματος ανοίγει το δρόμο για τη διάδοση της συγκεκριμένης μεθόδου και της χρήσης του εμφυτεύματος μαζικά, με μόνη υποσημείωση ότι, ανάλογα με την περίσταση, το εμφύτευμα θα πρέπει να αποτελείται και από συγκεκριμένες μπύρες. Χρειάζεται λοιπόν προσεκτική επιλογή ετικετών ώστε να γίνει ομαλώς η μύηση του ασθενή στο μαγικό κόσμο του ευλογημένου αυτού ποτού.

Χειρουργείο Μπύρας: Μέρος Α'

Είδος πειράματος: Επέμβαση ριζικής διαφοροποίησης στις προτιμήσεις μπύρας

Ασθενής –αντικείμενο πειράματος: Συνάδελφος εκ Κηφισίας ορμώμενη

Προεγχειρητικά συμπτώματα: Ιδεοψυχαναγκαστική νεύρωση σχετιζόμενη με αφεψήματα τύπου μπύρας πράσινου χρώματος, ελληνικής και ολλανδικής προέλευσης.

Χειρουργός-θεράπων ιατρός: greektrappist

Μέσο: Ειδικό εγκεφαλικό εμφύτευμα αποτελούμενο από μια συσκευασία με 2 Corsedonk (Pater και Agnus) 33 cl + ποτήρι και μια Ambre des Flandres 75 cl

Βαθμός δυσκολίας: Μεγάλος

Tόπος: Κηφισιά

Σκεπτικό: Τηρώντας τα διονυσιακά ήθη και έθιμα, η συνάδελφος διοργάνωσε αποκριάτικο πάρτι στη νεόδμητη τρίπατη οικία της στην Κηφισιά. Κληθείς να παρευρεθώ στην εκδήλωση, θεώρησα φρόνιμο να υποβάλλω ερώτημα σχετικό με το είδος της μπύρας που θα συνοδεύει τη γιορτή. Η απάντηση ότι θα υπάρχουν μόνο αφεψήματα που ομοιάζουν με μπύρα πρασίνου χρώματος, ήλθε ως κεραυνός εν αιθρία και επί της ουσίας επέβαλε την ενεργοποίησή μου προς την κατεύθυνση της νέας πρωτοποριακής μεθόδου –σε πειραματικό στάδιο- που καταπολεμά αυτή την αυτομάτως διαγνωσθείσα ιδεοψυχαναγκαστική νεύρωση.

Μεθοδολογία: To ειδικό εγκεφαλικό εμφύτευμα απαρτίζεται από δύο μέρη: To πρώτο αποτελείται από δύο φιάλες Corsedonk (Pater και Agnus), κλασσική επιλογή παντός καιρού για τον μπυρόφιλο και μια Ambre de Flandres, του είδους Biere de Garde, πιο ελαφριά, που τυγχάνει συνήθως πιο ευμενών σχολίων στο γυναικείο φύλο παρά στο αντρικό. Το ποτήρι Corsedonk είχε φυσικά το διττό ρόλο του εντυπωσιασμού και της ουσίας, αφού είχε υποπέσει στην αντίληψή μου ότι η συνάδελφος δεν διέθετε κατάλληλο ποτήρι ώστε να δοκιμάσει κάποια μπύρα.

Το εμφύτευμα έπρεπε να τοποθετηθεί κατά τέτοιο τρόπο ώστε να απαλείψει τις πλείστες όσες πράσινες φιάλες με αφέψημα τύπου μπύρας με υποδέχτηκαν ακριβώς στο κατώφλι της οικίας και λίγο έλειψε να με οδηγήσουν εις έμφραγμα του μυοκαρδίου. Ουσιαστικά επηρεάζει άμεσα τη λειτουργία και την αίσθηση του ουρανίσκου, δημιουργώντας προηγούμενο που απαγορεύει τη διέλευση αφεψημάτων τύπου μπύρας και επιτρέπει μόνο τις γνήσιες και ευλογημένες γεύσεις.

Η συνέχεια του πειράματος στο επόμενο επεισόδιο...

Μπυροθεραπεία

Πειραματόζωο: Brewtus_Tripelius, ετών 30.
Διάγνωση: Αϋπνίες λόγω αυξημένου άγχους, σκοτεινές σκέψεις (αδικαιολόγητος φόβος εμφράγματος, εμμονή με τα πρώτα –αντα, επικείμενη middle life crisis κ.α. )
Θεραπεία: μια Westmalle 33ml Tripel πριν τον ύπνο (εναλλακτικά Chimay Μπλε)
Διάρκεια πειράματος: 7 ημέρες.
Σκοπός: Να μελετηθεί η επίδραση ευλογημένης μπύρας στην ποιότητα του ύπνου.

Τελικά η καλή μπύρα έχει αγχολυτική δράση. Αν αισθάνεστε άγχος, αν στριφογυρίζετε για ώρες στο κρεβάτι σας κάθε βράδυ, αν τέλος πάντων υποφέρετε από ψυχοσωματικές διαταραχές, δοκιμάστε την μπυροθεραπεία που σας προτείνει το Greeks for Beer. Πλέον και κλινικά αποδεδειγμένη!

Ειδικότερα, προτείνουμε μια 33ml μπυρίτσα την ημέρα, είτε πριν τον ύπνο, είτε προτού έρθετε σε επαφή με αγχογόνους παράγοντες (αρκεί αυτές να μην περιλαμβάνουν εξετάσεις ή οδήγηση!).

Εμείς θέσαμε τον εαυτόν μας στην υπηρεσία της επιστήμης και δοκιμάσαμε την πρωτοποριακή αυτή μπυροθεραπεία για λίγες ημέρες με Westmalle Tripel, πίνοντας ένα μπουκαλάκι κάθε βράδυ, περίπου 1 ½ ώρα πριν τον ύπνο, συνήθως κατά την διάρκεια χολιγουντιανής ταινίας (Blade Runner, Angel Heart) ή ανάγνωσης ψυχωφελών βιβλίων (R. Dawkins, ‘The God Delusion’).

Αποτελέσματα:

Ο ασθενής παρουσίασε μέτριο μούδιασμα των άκρων, χαλάρωση σωματική τε και ψυχική και ήρεμη συμπεριφορά με άμεση συνέπεια την ομαλή του παράδοση στην αγκαλιά του Μορφέα. Πρωινό ξύπνημα χωρίς κανένα hangover, με καλή διάθεση και καθαρό μυαλό.

Αντί λοιπόν να κατεβάζετε χάπια, ουϊσκια και άλλα φαρμάκια, δοκιμάστε μια καλή, δυνατή, αλλά σε μικρή ποσότητα μπυρίτσα τη συνοδεία μιας ευχάριστης ταινίας ή ενός καλού βιβλίου!

Υ.Γ. Εξίσου καλή δουλειά κάνουν και οι άλλες τραππιστικές μπύρες, απομένει όμως να δούμε τα αποτελέσματα των ερευνών με Weissbier.

Στείλτε μας την μπυροκριτική σας

Επειδή έχουμε αντιληφθεί ότι πολλοί από τους θαμώνες του blog θα θέλατε να εκφέρετε την άποψή σας για μια μπύρα που ήπιατε πρόσφατα ή βρίσκεται γενικά ψηλά στην προτίμησή σας και επειδή στο Greeks for Beer πιστεύουμε στη συμμετοχικότητα, σας προσφέρουμε τη δυνατότητα μέσω της νέας μας διεύθυνσης email greeks4beer@gmail.com να καταθέσετε τη δική σας γνώμη.

Τα κείμενα σχολιασμού θα δημοσιεύονται ως posts και θα φέρουν την υπογραφή σας αρκεί να τηρούν κάποιες προϋποθέσεις. Μερικές απο τις πιο σημαντικές είναι:

- Να παρατίθενται τα ακριβή στοιχεία της μπύρας (π.χ. Chimay bleue, όχι σκέτο Chimay)

- Το κείμενο να περιέχει περιγραφή της μπύρας με σαφήνεια (π.χ. δεν αρκεί το «καλή μπύρα με ωραία γεύση»)

-Το περιεχόμενο να κινείται στο πλαίσιο της μη προσβλητικής αναφοράς σε πρόσωπα και να μην προσβάλλει την αισθητική μας

Θα το εκτιμούσαμε αν:

-Στο ηλεκτρονικό σας μήνυμα περιέχονταν και σχετικές φωτογραφίες που θα ταίριαζαν στο post

-Βαθμολογούσατε τη μπύρα που σχολιάζετε στην κλίμακα του 1-10

Επίσης, προειδοποιούμε ότι:

- Tα κείμενά σας θα υπόκεινται σε γραμματικό και ορθογραφικό έλεγχο

- Το αν θα δημοσιευθεί κάποιο κείμενο και πότε επαφίεται καθαρά στην κρίση μας και στις ανάγκες του blog

Όσοι πιστοί προσέλθετε!

Τo παιχνιδάκι συνεχίζεται

Αφού η πεντάδα των αποκαλύψεων "χτύπησε" και το Greeks for Beer -μέσω του Stiliti- ως μέλος της ελληνικής μπλογκόσφαιρας, θα πρέπει να ενδώσουμε. Ο λόγος είναι ότι, αν και είναι φαινομενικά ένα απλοϊκό παιχνιδάκι τύπου πυραμίδας χωρίς καμία ιδιαίτερη σημασία, εντούτοις συμβάλλει στην κινητικότητα μεταξύ των bloggers και θεσμοποιεί τις όποιες σχέσεις έχουν αναπτυχθεί μεταξύ τους.


1. Η αγαπημένη μου μπύρα είναι εκείνη που ποτέ δεν έχει ακριβώς την ίδια γεύση. Δεν είναι άλλη από τη Westmalle Tripel.
2. Το βραβείο της χειρότερης μπύρας θα το μοίραζα ανάμεσα σε Amstel και Bud.
3. Κάποτε απεχθανόμουν τη μπύρα γιατί νόμιζα ότι μπύρα είναι μόνο τα κουτάκια στα περίπτερα και τα μπουκαλάκια στα μπαρ.
4. Με ενδιαφέρουν ο κινηματογράφος, η λογοτεχνία, τα ταξίδια και το ποδόσφαιρο. Η μπύρα είναι κι αυτή μέσα στις ασχολίες μου, γιατί έχει και ένα επιπλέον προσόν: Πίνοντας μια μπύρα, μπορείς να συζητήσεις πιο όμορφα για όλα τα παραπάνω, αλλά και επί παντός επιστητού.
5. Οχι δεν είμαι αλκοολικός, ούτε καν πλησιάζω. Βλέπω τη μπύρα σαν εκλεπτυσμένη αστική έξη που ταιριάζει πολύ στη νυχτερινή μου έξοδο.

Θα ήθελα να είναι πέντε οι bloggers στους οποίους θα πετάξω το γάντι, αλλά απ' ό,τι είδα κάποιοι έχουν ήδη προλάβει να αυτοαποκαλυφθούν. Ας περιοριστώ λοιπόν στον συγκάτοικο του Greeks for Beer, Brewtus στο συγκάτοικο του Stiliti, Δόκιμο και στον Gutenberg.

Hoegaarden witbier: H ελκυστική "λευκή"

Είναι από τις μπύρες που έχουμε τη δυνατότητα να εντοπίσουμε σε πολλά μέρη ανά την ελληνική επικράτεια, ήτοι σούπερμαρκετ, κάβες, μπυραρίες, αλλά και πολλά καφέ-μπαρ.
Με περιεκτικότητα 4,9% είναι σίγουρα από τις ελαφριές βέλγικες, που αναλαμβάνουν τον επιπλέον ρόλο να μας ξεδιψάσουν. Βασικό συστατικό της φυσικά πρώτ' απ' όλα το σιτάρι και μετά ακολουθεί η μαγιά με την απαραίτητη αρωματική συνοδεία φρούτων.
Από τα πιο εντυπωσιακά της στοιχεία είναι το θολό ανοιχτόξανθο χρώμα της που προδιαθέτει ευχάριστα τον δοκιμαστή. Αν και σε ποτήρι Brugs -της έτερης δηλαδή witbier που κυκλοφορεί στην Ελλάδα (σ.σ. ελπίζουμε να υπάρξει κατανόηση για το ατόπημα, καθώς ο επιφαινόμενος λόγω ελιτίστικων επιρροών δεν βάζει στη συλλογή του μονοκόματα "νεροπότηρα") - φρόντισε να μας εντυπωσιάσει.
Απο 'κει και πέρα, το Greeks for Beer θεωρεί αδιανόητο αυτή η biere blanche να συνοδεύσει φαγητό και δη κρεατικά. Στη δοκιμή, όμως, υπήρξε καλή παρέα σε μερικά σοκολατάκια ελληνικής προέλευσης.
Γενικότερα, η Hoegaarden αποτελεί σεβαστή επιλογή, ίσως καλύτερα για τη θερινή περίοδο. Το 89% που συγκεντρώνει στο ratebeer, άλλωστε, αποδεικνύει την αξία της, αν και η πικράδα που αφήνει στο τελείωμά της δεν μας φάνηκε και τόσο ευχάριστη.

* Γενικότερα στo είδος των witbier έχουμε αναφερθεί σε παλαιότερο post

Πού θα πιούμε μπύρα σήμερα;

Όσοι ζούμε στην Ελλάδα και έχουμε ταξιδέψει στην κεντρική και βόρεια Ευρώπη, έχουμε διαπιστώσει ότι η μπύρα στην επικράτειά μας δεν συνοδεύεται από το χαρακτήρα που έχει π.χ. στη Γερμανία ή το Βέλγιο. Κατά τον ίδιο τρόπο και οι χώροι μαζικής εστίασης όπου μπορεί κάποιος να απολαύσει μια μπύρα, αν και δείχνουν ότι έχουν ξενόφερτες επιρροές, αποτυγχάνουν να παρουσιάσουν το δυτικοευρωπαϊκό πρότυπο (ωραίο ή άσχημο, αυτό ανήκει στην προσωπική κρίση του καθένα). Το φαινόμενο αυτό ίσως να οφείλεται στο μεσογειακό μας ταμπεραμέντο που διαμορφώνει την αγορά με βάση πιο εξωστρεφή πρότυπα διασκέδασης. Ισως ακόμα να είναι απότοκο της αδυναμίας όσων -καλοπροαίρετων- επιθυμούν να προσφέρουν την καλή μπύρα στα μαγαζιά τους να κατανοήσουν και να αναπαράγουν ένα περιβάλλον διασκέδασης αντίγραφο των δυτικών.
Τι είδους χαρακτήρα λοιπόν έχουν υιοθετήσει τα μαγαζιά που προσφέρουν την μπύρα της προτίμησής μας;
Μια σημαντική τους μερίδα, ίσως και η πλειοψηφούσα, φαίνεται ότι θέλει να ακολουθήσει το γερμανικό πρότυπο. Ξύλινο ντεκόρ και έπιπλα, απλή διακόσμηση, φαγητό, όλα γερμανικά. Αυτό λέμε συνήθως στην Ελλάδα μπυραρία, μόνο που σε πολλές περιπτώσεις οι βέλγικες ετικέτες υπερτερούν αριθμητικά και ποιοτικά των γερμανικών, οι βαρελίσιες είναι από ελάχιστες έως ανύπαρκτες, η μουσική μπορεί να καταλήξει σε Νίνο και Κιάμο, ενώ το σέρβις κάθε άλλο παρά τη γερμανική τυπολατρία ακολουθεί. Αυτά είναι χαρακτηριστικά που δεν είναι απαραίτητο να μην μας αρέσουν, αλλά σίγουρα διαφοροποιούν τα συγκεκριμένα μαγαζιά από το πρότυπο που θα ήθελαν να ακολουθήσουν.

Ενώ το βελγο-ολλανδικό στιλ με τα moulles frites ή τα cafe-μπυραρίες απουσιάζει εντελώς, ευδοκιμεί και σταδιακά αναπτύσσεται ένα άλλο είδος: Οι καφετέριες που στον κατάλογό τους δίπλα στον καπουτσίνο και την Heineken έχουν προσθέσει λίγες ή πολλές βέλγικες ετικέτες, ή ακόμα και κάποιες δημοφιλείς weiss. Στόχος εδώ είναι οι μικρές ηλικίες, χωρίς την οικονομική δυνατότητα να ξοδέψουν σημαντικό ποσό για φαγητό. Η αισθητική τους φυσικά περιορίζεται σ' αυτήν της καφετέριας, από το ντεκόρ μέχρι τη μουσική ή το ντύσιμο του προσωπικού.
Αυτά είναι τα δύο κυρίαρχα στιλ, τα οποία και αναφέρουμε χωρίς πρόθεση να προωθήσουμε τα ξένα πρότυπα γιατί αυτό ουδόλως μας απασχολεί. Αν πρέπει να στηλιτεύσουμε κάτι -και αυτό αφορά αμφότερες τις κατηγορίες- είναι το γενικότερο έλειμμα σεβασμού στην μπυροπαράδοση και ο ερασιτεχνισμός, που σίγουρα θα έχουμε την ευκαιρία να αναλύσουμε σε επερχόμενα posts.

Συγκριτικό Τέστ: Μπύρες με σήμα νάνους

Η αγαπημένη μου ενότητα στα περιοδικά αυτοκινήτου είναι τα συγκριτικά τέστ... το ίδιο και στα περιοδικά πληροφορικής. Σκέφτηκα λοιπόν να εγκαινιάσουμε μια νέα ενότητα στο Greeks for Beer: συγκριτικές παρουσιάσεις μπυρών! Και για να μην συγκρίνουμε καρπούζια με πεπόνια, θα πρέπει οι υπό κρίσιν μπύρες να έχουν κοινά χαρακτηριστικά.

Σήμερα λοιπόν θα συγκρίνουμε μπύρες που έχουν για σήμα νάνους! Γιατί το Greeks for Beer αγαπά και τον σουρρεαλισμό. Άλλωστε τα παγανιστικά σημαινόμενα, οι θρύλοι και οι λαϊκές παραδόσεις που συνοδεύουν τους νάνους μάς προδιαθέτουν θετικά για ένα ιδιόρρυθμο γευσιγνωστικό διαγωνισμό.Έχουμε λοιπόν στην αριστερή γωνία μια Urthel Bock (7.5%) και στην δεξιά μια McChuffe Bruin (8%). Τον αγώνα παρακολουθεί από κοντά μια υπερόπτρια Urthel Tripel (9%)…

Ένα γενικό συμπέρασμα του συγκριτικού μας τεστ φαίνεται να είναι ότι τα νανάκια στις ετικέτες μπύρας είναι εγγύηση. Και οι τρεις μπύρες είναι εξαιρετικές. Η McChouffe πιο γλυκιά, με αρώματα τανίνης, μπανάνας και ξυρών καρπών έχασε στα σημεία από την Urthel Bock, της οποίας η γεύση είναι μεστή, θυμίζοντας έντονα σοκολάτα και δαμάσκηνα.

Το μπουκάλι της Urthel είναι μια έκπληξη από μόνο του: Πέραν του χαριτωμένου νάνου (o νάνος της McChouffe είναι πιο τσαχπίνικος, βέβαια) διαβάζουμε στην ετικέτα το μότο ‘Belgium’s Newest Cult Beer’! Πραγματικά, τόσο το αστείο πώμα, που εικονίζει έναν κοκκινομύτη μπυρολάγνο, όσο και η όλη αισθητική της ετικέτας και το φο-βε-ρό ποτήρι (το οποίο εικονίζει έναν νάνο ξαπλωμένο στο χορτάρι!) κερδίζουν άνετα τον χαρακτηρισμό του ‘ιδιαίτερου’, ήτοι του cult. Η Urthel είναι έξοχος συνδυασμός πανέξυπνου μάρκετινγκ αλλά και ποιότητας: συνδυασμός αχτύπητος, όσο και σπάνιος... Σίγουρα πρόκειται για την καλύτερη Bock που έχω δοκιμάσει και την συνιστώ ανεπιφύλακτα: θα σας φτιάξει και την διάθεση, ιδίως αν βάλετε στο χέρι το κορυφαίο ποτήρι της.

H ΜcChouffe έχει επίσης φανταστικό ποτήρι, άλλου τύπου όμως (και πάλι εικονίζεται ο τσαχπίνος νάνος της ετικέτας!), αφού πρόκειται για μπύρα με έντονο αφρό που διαρκεί. Είναι μπύρα πιο παραδοσιακή από την Urthel, ολοκληρωμένη και ώριμη, και μάλιστα απαστερίωτη... Παραδόξως στάθηκε επάξια απέναντι στην Urthel Tripel, πιστεύουμε μάλιστα ότι είναι καλύτερη. Ίσως επειδή η Urthel Bock είναι τόσο έντονη, εξωστρεφής και νευρική, η Tripel που ανοίξαμε στο καπάκι να μας φάνηκε ολίγον τι υποτονική.

Αυτά λοιπόν για σήμερα και ανακεφαλαιώνουμε λέγοντας ότι οι νάνοι στις ετικέτες είναι καλό σημάδι για μια μπύρα...

Περί saison o λόγος

Από τα μεσαιωνικά χρόνια οι αγρότες που δούλευαν στη Βαλονία, είχαν ανάγκη κατά τους μήνες του θερισμού να πιουν μπύρα. Ετσι το χειμώνα παρασκευαζόταν μια ale για τη θερινή σεζόν (από το γαλλικό saison) με σκοπό να υποκαταστήσει μερικώς και το νερό. Γι’ αυτό το λόγο, μάλιστα, ήταν και χαμηλής περιεκτικότητας σε αλκοόλ (περίπου 4%).

Με τον καιρό κάθε φάρμα έφτιαχνε τη δική της διαφορετική μπύρα, ανάλογα με την ιδιομορφία της κάθε περιοχής, ενώ η αποθήκευσή της για καιρό πριν καταναλωθεί, δημιούργησε την ανάγκη να προστεθούν κάποια αρωματικά συστατικά ώστε να καλυφθεί η φθορά της παλαίωσης, με τα βακτήρια που εμφανίζονταν και γενικότερα την αλλοίωση της γεύσης.

Με το πέρασμα του χρόνου, βέβαια, οι οικονομικοκοινωνικές συνθήκες στο Βέλγιο άλλαξαν. Η τεχνολογία προχώρησε, ενώ ο εκβιομηχανισμός μείωσε την αγροτική παραγωγή. Ετσι η μπύρα του αγρότη διαφοροποιήθηκε από την παραδοσιακή της μορφή. Η περιεκτικότητά της σε αλκοόλ αυξήθηκε (5-9% είναι πλέον), ενώ οι επιπλέον προσμείξεις συστατικών μετέτρεψαν τη saison σε ένα πολυσύνθετο είδος ale, που μπορεί να διαφέρει από ζυθοποιείο σε ζυθοποιείο. Το χρώμα τους μπορεί να είναι από κατάξανθο μέχρι κοκκινωπό. Η μαγιά τους μπορεί να προέρχεται ακόμα και από το Μόναχο ή τη Βιέννη, ενώ σε κάποιες περιπτώσεις προστίθεται καραμέλα και άλλα αρωματικά.

Εμφιαλώνεται σε φιάλες 750 ml και σερβίρεται σε φαρδύ κολωνάτο ποτήρι, ή σε μονοκόματο (όπως η Saison Dupont στα αριστερά).
Αν και σήμερα η saison θεωρείται από κάποιους είδος υπό εξαφάνιση, υπάρχουν ακόμα κάποιες μονάδες πραγωγής στη Βαλονία, για να την προσφέρουν σε όσους αρέσκονται στην περιπέτεια και το απρόβλεπτο. Γίνονται, μάλιστα, και εξαγωγές, όχι όμως στην Ελλάδα. Ετσι ο μόνος τρόπος να δοκιμάσει κάποιος μια saison είναι να την αναζητήσει σε κάποια ψαγμένη κάβα ή μπυραρία-καφέ της Δυτικής Ευρώπης.

Για όσους έχουν την τύχη να βρεθούν προς τα ‘κεί, από τις πιο γνωστές ετικέτες είναι: Saison Dupont, Saison de l’ Epeautre, Fantome Saison, Saison de Silly, Saison de Pipaix.

Πειραϊκή Μικροζυθοποιια

Εθνικόν το αληθές, έλεγε ο ποιητής και εμείς εδώ στο Greeks for Beer συμφωνούμε απολύτως. Παρουσιάζοντας λοιπόν την Πειραϊκή Μικροζυθοποιια παραμερίζουμε τα εθνικά μας φρονήματα και την αγάπη μας για την Ελλάδα, προκειμένου να κρίνουμε τις βιολογικές, φρέσκες μπύρες της με κριτήρια γευσιγνωστικά και ουδόλως συναισθηματικά.

Η Πειραϊκή Μικροζυθοποιια λοιπόν παράγει αυτή τη στιγμή δύο μπύρες, μια Pils και μια Pale Ale. Αμφότερες διατίθενται σε συσκευασίες των 330ml, 500ml και 1l. Διαβάζουμε ότι αναμένεται και μια Weiss, την οποία ανυπομονούμε να δοκιμάσουμε.

Δηλώνουμε εξαρχής ότι είναι ήδη οι πιο ενδιαφέρουσες μπύρες ελληνικής παραγωγής που έχουμε δοκιμάσει. Και έχουν ήδη γίνει από τις αγαπημένες μας. Χαιρόμαστε ιδιαίτερα όταν βλέπουμε την Πειραϊκή όχι μόνο σε σούπερ-μάρκετ, αλλά και σε καλά, ακριβά εστιατόρια, καθώς και σε μπυραρίες. Πρόσφατα μάλιστα είδαμε και τα πρώτα, πολύ καλά σχόλια στο Rate Beer

Θα αναγνωρίσετε την Πειραϊκή εύκολα από το ιδιαίτερο μπουκάλι της. Καθώς παράγεται στην Δραπετσώνα, μια βιομηχανική περιοχή, ο συνειρμός είναι αναπόφευκτος: ο μακρύς λαιμός του μπουκαλιού ομοιάζει με καμινάδα εργοστασίου! Σίγουρα ένα πολύ όμορφα σχεδιασμένο μπουκάλι, και αν έχουμε δίκιο στη θεωρία μας για την πηγή έμπνευσης του σχεδιαστή, να αποδώσουμε επιπλέον εύσημα.

Η Πειραϊκή παράγει «φρέσκες μπύρες» και ως εκ τούτου βιολογικές. Τί εννοούμε; Ότι η μπύρα δεν υφίσταται την θερμική επεξεργασία παστερίωσης, η οποία εξασφαλίζει την μακροζωία κάθε φιάλης. Έτσι, η μπύρα που προκύπτει έχει περιορισμένο χρόνο ζωής- τριών μόλις μηνών. Επιπλέον, η «Πειραϊκή Μικροζυθοποιία» ακολουθεί τον Γερμανικό νόμο «περί καθαρότητας του ζύθου» του 1516 (Reinheitsgebot), σύμφωνα με τον οποίο μπύρα είναι μόνο το παραγόμενο προϊόν από νερό, βύνη κριθής και λυκίσκο. Ως εκ τούτου, το τελικό προϊόν είναι ολότελα φυσικό- και φρέσκο! Αυτή η φρεσκάδα και η καθαρότητα είναι τα μεγάλα «ατού» της Πειραϊκής και γίνονται άμεσα αντιληπτά.

Να σημειώσουμε εδώ ότι συχνά η αναγραφόμενη μικρή διάρκεια ζωής ενός προϊόντος είναι απλώς η αναγκαία προϋπόθεση για να χαρακτηριστεί μια μπύρα βιολογική. Τρεις μήνες μας φαίνεται υπερβολικά μικρό διάστημα! Σίγουρα μια μπύρα αντέχει πολύ περισσότερο!

Ειδικότερα τώρα, η Pale Ale μας ικανοποίησε ιδιαίτερα. Είναι μια μπύρα που ξεπερνά τις τυποποιημένες προδιαγραφές της καλοκαιρινής μπύρας με δήθεν «μεσογειακό ταμπεραμέντο». Είναι ιδιαίτερη, με όμορφο χρώμα και αφρό, προσεγμένη αλλά όχι πολύπλοκη, που κρύβει την προσωπικότητά της πίσω από διακριτικά και πικάντικα αρώματα. Η επικοινωνία της με τον ουρανίσκο μας έγινε άμεσα και με απόλυτη επιτυχία! Την συνιστούμε αναπόφευκτα στους επισκέπτες μας, σημειώνοντας ότι ταίριαξε πολύ όμορφα με ελληνική κουζίνα αλλά και κρεατικά.

Το ποτήρι της Πειραϊκής είναι σε στυλ «σωλήνα» (tube), μοντέρνο μεν, όμως ενδεχομένως πιο λιτό από όσο θα έπρεπε- εμείς πάλι, ως μανιώδεις συλλέκται ποτηριών μπύρας, θα προτείναμε ένα design πιο εξωστρεφές, κυρίως ως προς το σήμα. Όχι μόνον για λόγους μάρκετινγκ, αλλά και επειδή, όπως συχνά-πυκνά επισημαίνουμε, το ποτήρι είναι οργανικό μέρος της όλης μπυρο-εμπειρίας. Οι ξένες φίρμες βασίζονται πολύ στην ετικέτα, στο σχήμα του ποτηριού. Εδώ λοιπόν, υπάρχουν, ίσως, περιθώρια βελτίωσης.

Ανακεφαλαιώνοντας λοιπόν, να ευχηθούμε στην Πειραϊκή Μικροζυθοποιϊα ό,τι καλύτερο! Μια ποιοτική, ευαίσθητη, φιλική ελληνική βιολογική μπύρα είναι εξόχως καλοδεχούμενη. Ελπίζουμε να δοκιμάσουμε σύντομα την Weiss, ει δυνατόν βαρελίσια…

Ακολουθούν δύο links, το ένα παραπέμπει στην όμορφα σχεδιασμένη ιστοσελίδα της Πειραϊκής Μικροζυθοποιϊας και το άλλο σε μια πολύ ενδιαφέρουσα και εξαθρετικά συμπαθή συνέντευξη του δημιουργού της, Aλέξανδρου Kουμάντου, στην Καθημερινή.

Chimay: Ανάμεσα σε παράδοση και brand

Αυτό που έχει διαφοροποιήσει τη Chimay σε σχέση με τις άλλες πέντε τραπιστικές είναι η μεγαλύτερη μαζικοποίηση στην παραγωγή της. Ναι, και η Westmalle έχει προχωρήσει σ’ αυτόν τον τομέα αρκετά, όπως και η Rochefort σε μικρότερο βέβαια βαθμό, αλλά η Chimay ακολούθησε γρήγορα τους ταγούς της οικονομίας της αγοράς, απελευθερώνοντας έτσι το προϊόν απλόχερα σε όλον τον πλανήτη.

Πρακτικά αυτό έχει κάποια επακόλουθα: Η παραγωγή και η εμφιάλωσή της σε μεγάλες βιομηχανικές μονάδες απέχει πλέον πολύ από την ειδική φροντίδα των Peres Trappistes, όπως επιγράφεται στην ετικέτα. Η μπύρα γίνεται βιομηχανικό προϊόν και στην αγορά ακολουθεί την ορολογία του μάρκετινγκ, υποβαθμίζεται δηλαδή σε «brand».

Χάνοντας, όμως, μέρος τη γοητείας που ασκεί σε μας τους ρομαντικούς το παραδοσιακό στοιχείο, δεν απώλεσε παρά ελάχιστη, τηρουμένων των αναλογιών, από την ποιότητά της. Επιπλέον, στη μικρή μας Ελλαδα βρισκόμαστε στην ευχάριστη θέση να τη βρίσκουμε με χαρακτηριστική ευκολία σε πλείστα όσα σουπερμάρκετ, κάβες, καφετέριες κ.λπ.

Η Chimay bleue δεν είναι η αγαπημένη μας επιλογή όσον αφορά στον κύκλο των τραπιστικών, ούτε η Chimay Grand Reserve είναι η πρώτη μας προτίμηση σε μπύρες παλαίωσης. Ομως, κάπου στο βάθος της κάβας μας ίσως να έχουμε
μια 750άρα γιατί δεν έχει χάσει ακόμα τον κλασσικό χαρακτήρα και την αξιoπιστία της.

Και στα διαδικαστικά (Chimay Bleue): Πλούσιος αφρός καφέ απόχρωσης, δυνατό φρουτώδες άρωμα και η γεύση της μαγιάς σε όλο της το μεγαλείο. Όλα αυτά σε ένα περιβάλλον 9% αλκοόλ.

* Το τέλειο σερβίρισμα εδώ: http://www.youtube.com/watch?v=o72bxPZUcGM

Aventinus: H μαύρη weissbier της προτίμησής μας

Το όνομά της προέρχεται από τον Βαυαρό Johaness Aventinus, ιστορικό και φιλόσοφο που έζησε από το 1477 έως το 1534. Είναι weissbier, αλλά μαύρη (Weizen bock). Κατάγεται από το Kelheim της Γερμανίας και είναι περιεκτικότητας 8,2% σε αλκοόλ, ενώ η επίγευση καραμέλας που μας αφήνει ταιριάζει απόλυτα με το χρώμα της. Εντυπωσιάζει όμως και η εμφάνισή της στο ντελικάτο ποτήρι με τον πλούσιο αφρό της. Είναι πολύ θετικό, μάλιστα, το γεγονός ότι μια μπύρα που αποκομίζει 99% στο ratebeer και 91% στο beeradvocate κυκλοφορεί σε πολλές κάβες, σούπερμαρκετ και μπυραρίες της Αθήνας. Συνοδεύει τo παραδοσιακό γερμανικό πιάτο με τα λουκάνικα ή το κότσι, αλλά όχι με την άνεση μιας απλής βαρελίσιας weissbier.


Εν πάσει περιπτώσει, η ευχάριστη χθεσινοβραδινή πικράδα της κρατάει μέχρι σήμερα το πρωί, ενώ η συμβολή της στη συζήτηση θεμελιωδών ζητημάτων της ανθρώπινης φύσης υπήρξε ομολογουμένως καθοριστική, απτή απόδειξη των φιλοσοφικών καταβολών αυτής της βαυαρικής μπύρας...
Λόγω της υψηλής περιεκτικότητάς της σε αλκοόλ, αλλά και της πρόσμειξης καραμέλας, θα λέγαμε ότι είναι η μπύρα που θα προτιμούσε να παραγγείλει ένας Βέλγος, αν ταξίδευε στη Γερμανία. Το ίδιο κι εμείς...

Οι Προμήθειες της Εβδομάδας!

Πολύς κόσμος αγοράζει μπύρες δίχως να πολυσκοτίζεται με την εμφάνιση, την ετικέτα, την εμφιάλωση, την παρουσίαση που έχει καθεμιά. Μπύρα να 'ναι, κι'ό,τι να 'ναι. Πρόκειται για την ίδια αντίληψη που κυριαρχούσε κάποτε για το κράσι: χύμα, φτηνό και καθαρίσαμε.

Και όμως, η επαφή μας με ένα μπουκάλι και η παρατήρηση των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών του ενδέχεται να είναι μια απολαυστική ενασχόληση! Την επόμενη φορά που θα είστε μπροστά σε ένα ράφι, αφιερώστε ελάχιστο χρόνο παραπάνω προσέχοντας τις λεπτομέρειες που ποτέ δεν προσέχατε σε ένα μπουκάλι μπύρα.

Όντως, στη ζωή του γνήσιου μπυρόφιλου και μπυρολάγνου, η διαδικασία αγοράς των μπυρών αποκτά ύψιστη τελετουργική σημασία. Δεν είναι ένα απλό καταναλωτικό προτσές, είναι μέρος της όλης απόλαυσης! Όχι μόνο επειδή ο μπυρολάγνος αναζητά διαρκώς 'ψαγμένες' και 'περίεργες' για τους πολλούς μπύρες, αλλά επειδή ειλικρινά διασκεδάζει με την όλη διαδικασία εντοπισμού, παρατήρησης και αγοράς τους. Είναι, δηλαδή, μερακλής!

Λίγες στιγμές μπορούν να συγκριθούν με αυτές μιας πετυχημένης συγκέντρωσης αποθεμάτων σε καλή μπύρα- όταν κοιτά κανείς τις προμήθειες που συγκέντρωσε, περιεργάζεται το κάθε μπουκάλι προσέχοντας τα ποιοτικά χαρακτηριστικά, την παρουσίαση και το 'μεράκι' που κρύβεται πίσω από κάθε μπύρα.

Στην φωτογραφία βλέπετε τις τελευταίες προμήθειες που συγκεντρώσαμε. Αρκετές από τις μπύρες αυτές θα τις δοκιμάσουμε για πρώτη φορά και θα είμαστε οι πρώτοι που θα γράψουμε προσεχώς δυό λόγια για δαύτες στα Ελληνικά. Μείνετε λοιπόν συντονισμένοι για συγκλονιστικά test-drives...

Από αριστερά προς τα δεξιά διακρίνονται: Gulden Draak, Urthel Tripel (με σήμα έναν αστείο νάνο, πραγματικά ανυπομονώ γι'αυτήν εδώ!), Urthel Bock, Kapittel Watou 750ml (κορυφαία...), Schloss Eggenberg Urbock 23 (από το εργοστάσιο της Samichlaus, μια μπύρα που πρώτος εντόπισε ο Greektrappist, επιτέλους στη διάθεσή μας), Caracole Nostradamus 750ml, McChouffe 750ml (και άλλη μπύρα με σήμα έναν νάνο!), Μontagnarde Ambree (εξαιρετική μπύρα Αββαείου), Duchesse de Bourgogne 25ml (αυτή και αν είναι σνομπ μπύρα για ελιτιστές), Piraat-- κάπου στο βάθος είναι και μια Bush δεκάρα...

Και μερικές πρακτικές συμβουλές:

- Όταν θέλουμε να δοκιμάσουμε μια μπύρα, αγοράζουμε τουλάχιστον δυό μπουκάλια: υπάρχει πάντα το ενδεχόμενο το ένα να βγει 'χαλασμένο' (κοινώς), οπότε είναι κρίμα να αδικήσουμε μια μπύρα λόγω ενός 'προβληματικού' μπουκαλιού.
- Προσέχουμε να αποθηκεύουμε τις μπύρες μας σε σκιερό και δροσερό μέρος.
- Τα μπουκάλια αποθηκεύονται όρθια και ποτέ πλάγια. Δεν είναι κρασιά!
- Πίνουμε πάντα μικρές ποσότητες, αργά και με καλή διάθεση. Στόχος είναι να απολαύσουμε τις μπύρες μας, όχι να μεθύσουμε.

Το Μεγάλο Φαγοπότι

Σε προηγούμενο αρθράκι παρουσιάσαμε την Raclette, το πλέον κατάλληλο σύστημα ψησίματος λουκάνικων, το οποίο, όπως έγραφε ο Greektrappist -εκπαιδευθείς εις την λειτουργίαν της Raclette εν Παρισίοις- προσφέρεται όλως ιδιαιτέρως για μπυρογλέντια και παρατεταμένες μπυροποσίες.

Ιδού λοιπόν τα μέλη του Greeks_for_Beer επί το έργον, δοκιμάζοντας μια καινούργια Raclette τη συνοδεία Corsendonk Agnus (σε ποτήρια Gouden Carolus).

Τα τυριά είναι γερμανικά, όπως και τα λουκάνικα (Weisswurst- συνήθως τα λευκά λουκάνικα καταβροχθίζονται έως τις δώδεκα εκάστης μεσημβρίας, εμείς όμως κάναμε την υπέρβαση και τα τιμήσαμε βράδυ). Δοκιμάσαμε τυρί με πιπεριά (πολύ καλό), τυρί με τσουκνίδα (καλό), διάφορα άλλα γερμανικά με δύσκολες ονομασίες (πολύ καλά για μπύρα) και ένα μάλλον περίεργο πράσινο τυρί (βλ. φωτό), το οποίο ίσως να μην ήταν τόσο καλή ιδέα.

Η Raclette απέδωσε τα μέγιστα, τα λουκάνικα έπεφταν ηδονικά στο καφτό τυρί με φοβερή ευκολία, η δε Corsendonk επιβεβαίωσε την σταθερή της θέση στις καρδιές μας.


Το μεγάλο προσόν της Raclette είναι η τελετουργία που προϋποθέτει: εύκολη στη χρήση, ευνοεί την κοινωνική συναναστροφή και την έκφραση των πλέον κτηνωδών βουλιμικών ενστίκτων. Επί πλέον, ο καθαρισμός της είναι πολύ εύκολος.