Περί Αποχής (Αναγκαστικής)

Οι τακτικοί και φανατικοί επισκέπτες του Greeks for Beer θα έχουν προσέξει την απουσία μου.

Πάει καιρός που ανέβασα ποστ. Τα πιεστικά-θλιμμένα-απειλητικά e-mail του Greektrappist μαζεύονταν στο mailbox μου και σε συνδυασμό με τα αγωνιώδη ερωτήματα φίλων και γνωστών με αναγκάζουν να δώσω εξηγήσεις. Δεν αδιαφορώ για το blog, κύριοι, ούτε αλλαξοπίστησα. Απλώς πάει καιρός που ήπια μπύρα.

Τον τελευταίο καιρό ζω ένα δράμα. Το δράμα της αποχής. Και δεν μιλώ μόνο για αποχή από το σεξ. Μακάρι να ήταν απλώς αυτό. Σιγά το σπορ, έτσι και αλλιώς: μετά τα τριάντα είναι πολύς κόπος για λίγη απόλαυση.

Μιλώ για την αποχή από την ΜΠΥΡΑ.

Μάλιστα, και δη από μπύρα πάσης φύσεως: αποχή από ξανθιές, κόκκινες, μαύρες, θολές, κρυστάλλινες, σταρένιες, σοκολατένιες, καλές, μάπες, άθλιες.

Μήν έγινα Χριστιανός Ορθόδοξος και νηστέυω; Όχι βέβαια. Είπαμε, είμαι περίεργος, αλλά όχι τόσο μαλάκας. Βέβαια ότι η όλη φάση συνέπεσε με κάποια γιορτή των Χριστιανών είναι η απόλυτη τραγική ειρωνία (ή θεία δίκη, αναλόγως του στρατοπέδου στο οποίο ανήκετε).

Αυτό που συνέβη είναι ότι αντιμετωπίζω προβλήματα υγείας (αδιευκρίνιστα ακόμα, αλλά πάντως σοβαρά) τα οποία επιτάσσουν αποχή από καφέδες, αλκοόλ και άλλα καλούδια. Δεν θα σας στενοχωρήσω με την συμπτωματολογία μου.

Αυτό που θέλω να περιγράψω είναι κάτι άλλο: τον πόνο που νιώθω όποτε περνώ από κάβα. Πλέον αλλάζω δρομολόγιο—και στο Sainsbury’s αποφεύγω τον διάδρομο με τις αγγλικές σαβουρόμπυρες. Ναι, αυτές που κάποτε κορόϊδευα. Τα αγαπημένα μου δικτυακά μπυρομάγαζα σβήστηκαν από την μπάρα του Firefox. Και το ανοιχτήρι της Westmalle εξαφανίστηκε, για να μην με παίρνουν τα ζουμιά άμα τη εμφανίσει.

Καθώς ποτέ δεν υπήρξα μπεκρούλιακας, αλλά μάλλον γερός και συστηματικός πότης με εμμονή στην ποιότητα και όχι στην ποσότητα (διάβαζε: ευλογημένο Βέλγιο), υποφέρω συναισθηματικά μάλλον παρά σωματικά-ψυχολογικά.

Πλεόν το ποτήρι της Charles Quint δεν γεμίζει με βελούδινη Stout, αλλά με νερό για να κατεβαίνουν τα Amoxil. Ξενέρωμα φοβερό και τρομερό.

Όπως και να έχει, ευελπιστώ ότι εν καιρώ θα επανέλθω στο άθλημα.

Μέχρι τότε είμαι καταδικασμένος στον επίπονο ρόλο του θεατή.

Θέλω όμως να ζητήσω κάτι από σας τους πιστούς επισκέπτες του Greeks for Beer. Θερμή και ειλικρινής παράκληση: πιείτε μια Westmalle και για μένα την επόμενη φορά που θα είστε έξω.

Κάθε γουλιά είναι πολύτιμη.