Δευτέρα, Απριλίου 30

Εισαγωγή από την Τυνησία



Μετά την εμπεριστατωμένη περιήγηση του raclettist στις μπυραρίες του κέντρου των Βρυξελλών, ας πάμε σε κάτι πιο εξεζητημένο.

Δεν είναι καιρός που ένας φίλος επισκέφτηκε την Τυνησία και, όπως ήταν φυσιολογικό, μου έφερε να δοκιμάσω μια μπύρα της περιοχής. Είναι σε πράσινο μπουκάλι, ονομάζεται «Celtia» και έχει περιεκτικότητα 5% σε αλκοόλ. Το ratebeer τη χαρακτηρίζει Pale Lager και της δίνει μόλις 5%.

Για να είμαι ειλικρινής δεν μου φάνηκε και τόσο κακή, ειδικά αν αναλογιστούμε ότι προέρχεται από μια αναπτυσσόμενη βορειοαφρικανική μουσουλμανική χώρα με υψηλές θερμοκρασίες. Αν την πιει κάποιος παγωμένη στις ακτές της Μεσογείου με κατάλληλο μεζέ, δεν νομίζω να απογοητευτεί. Αν έβγαινε στην Ελλάδα ίσως να υπερίσχυε, για παράδειγμα, της Mythos. (Θα μπορούσαμε ίσως να τη συγκρίνουμε με τις ελληνικές μπύρες, αν αποδεχτούμε ότι βράζουμε στο ίδιο καζάνι της Μεσογείου).

Παραπάνω συγκρίσεις δεν μπορούν να γίνουν, αφού η δυτικοευρωπαϊκή κουλτούρα και ιδιοσυγκρασία διαφέρουν πολύ από τη βορειοαφρικανική (βεδουίνικη), που μόνο κάποια στοιχεία των δυτικών από την εποχή της αποικιοκρατίας έχουν δανειστεί.

Ένα από αυτά είναι και η ονομασία που παραπέμπει στους Κέλτες, αλλά στάθηκε αδύνατον να βρούμε το γιατί και πώς. Βλέπετε το Greeks for Beer, αν και πολύγλωσσο, δεν γνωρίζει Αραβικά...

Παρασκευή, Απριλίου 27

Ενας (μπυρο)τουρίστας στις Βρυξέλλες: Μέρος Β'

Επειδή θα μπορούσα να γράφω σελίδες για τις μπυραρίες των Βρυξελλών, αποφάσισα να γίνω πιο συγκεκριμένος και συνοπτικός. Τα καταστήματα παρουσιάζονται με τη σειρά από το καλύτερο προς το λιγότερο καλό. Να τονίσω ότι όλα τα καταστήματα που πήγα ήταν σίγουρα πάνω από τη μετριότητα και υπόσχομαι να επανέλθω και στο μέλλον με νέο συγκριτικό τεστ.

Είναι πιθανόν να μου έχουν διαφύγει κάποια ή να έχω αδικήσει κάποια αλλά, εντούτοις κατέβαλα κάθε δυνατή προσπάθεια για να σας μεταφέρω με ακρίβεια τις εντυπώσεις μου. Έγινα γκολ από το αλκοόλ και πήρα 2 κιλά δοκιμάζοντας φαγητό, μια μικρή απολαυστική θυσία στο βωμό της αλήθειας.



Le Poechenellekelder

Δίπλα στο Manneken Pis, με εκπληκτική διακόσμηση και φιλόξενο, ζεστό

χαρακτήρα.

Ατμόσφαιρα: 4

Εξυπηρέτηση: 4

Κατάλογος: 5

Φαγητό: 4

Τιμές: 4


Delirium Café

Δεν του φαίνεται, αλλά τολμήστε να μπείτε και δεν θα το μετανιώσετε

Ατμόσφαιρα: 5

Εξυπηρέτηση: 4

Κατάλογος: 4

Φαγητό: Δεν δοκιμάσαμε

Τιμές: 4


La Becasse

Κλασσικό αλλά καλό…

Ατμόσφαιρα: 4

Εξυπηρέτηση: 4

Κατάλογος: 4

Φαγητό: Δεν δοκιμάσαμε

Τιμές: 4


Le Corbeau

Έχει δικό του χαρακτήρα…

Ατμόσφαιρα: 4

Εξυπηρέτηση: 4

Κατάλογος: 4

Φαγητό: 4

Τιμές: 4


Het Spinnekopke

Ατμόσφαιρα: 4

Εξυπηρέτηση: 4

Κατάλογος: 3,5

Φαγητό: 4

Τιμές: 4


La Porte Noir

Ατμόσφαιρα: 4

Εξυπηρέτηση: 3

Κατάλογος: 3

Φαγητό: Δεν δοκιμάσαμε

Τιμές: 4


Le Grand Café

Ατμόσφαιρα: 4

Εξυπηρέτηση: 4

Κατάλογος: 3,5

Φαγητό: 3

Τιμές: 3


La fleur à papier doré

Έτσι για εμάς τους κουλτουριαριάδες…

Ατμόσφαιρα: 5

Εξυπηρέτηση: 4

Κατάλογος: 3

Φαγητό: Δεν δοκιμάσαμε

Τιμές: 3


Au bon vieux temps

Έλα μέσα στη στοά να δεις πόσο καλά περνάμε εμείς…

Ατμόσφαιρα: 4

Εξυπηρέτηση: 3

Κατάλογος: 3

Φαγητό: Δεν δοκιμάσαμε

Τιμές: 3


La Challoupe dOr

Κάτι σαν Goodys…για μπύρες, ποιοτικό αλλά κατώτερο του αναμενόμενου

Ατμόσφαιρα: 3

Εξυπηρέτηση: 3

Κατάλογος: 2,5

Φαγητό: 2,5

Τιμές: 2,5


Salut!

Τετάρτη, Απριλίου 25

Eνας (μπυρο)τουρίστας στις Βρυξέλλες: Μέρος Α’

Οι παροικούντες στις Βρυξέλλες και θαμώνες ετούτου του μπυρολογίου ίσως να μη συμφωνήσουν με τη δική μου προσωπική οπτική της πόλης που διαμένουν, την απόψη δηλαδή ενός τουρίστα. Ομολογώ, όμως, ότι η μπυροφιλική αναζήτηση είναι αυτή που με πήγε στην πρωτεύουσα του Βελγίου και της ΕΕ, χωρίς να έχω περαιτέρω αξιώσεις. Και μεχρί εκεί έφτασα: Ικανοποιημένος από την άφθονη και φθηνή για τα ελληνικά δεδομένα μπύρα, που προσφέρεται σε μια μέτρια έως αδιάφορη για τα δυτικοευρωπαϊκά δεδομένα πόλη.

Ας ξεκινήσουμε από το προφανές. Δεν είναι δυνατόν σε μια και μίση μέρα να γυρίσεις τις Βρυξέλλες. Δεν είναι; Κι όμως αγαπητοί φίλοι του ευλογημένου ποτού, όχι μόνο να δείτε την πόλη προλαβαίνετε αλλά και να καθίσετε σε μια από τις γραφικότατες μπυραρίες και να απολαύσετε τον Ιερό Ζύθο παρέα με κάποιο ελαφρύ έδεσμα.

Η αποτελεσματικότητα είναι απόρροια ορθολογιστικού σχεδιασμού όσον αφορά τα ταξίδια και αυτό ακριβώς έκανα. Goggle Earth, αναζήτηση στο Διαδίκτυο για μπυραρίες και αξιοθέατα και όλα είναι έτοιμα.

Ξεκινάμε λοιπόν από την Grande Place. Όμορφο μέρος, κατ' εμε το ομορφότερο μέρος των Βρυξελλών μαζί με τα γραφικά σοκάκια σε ακτίνα 200 μέτρων. Από εκεί και πέρα είχα την εντύπωση ότι βρισκόμουν στην Αθηνά μεταξύ Μεταξουργείου και Ψυρρή με τις πινακίδες σε γαλλικά και φλαμανδικά. Κακή ρυμοτομία, μέτριο βιοτικό επίπεδο, κακοί δρόμοι και στενάχωρα πεζοδρομία. Το κέντρο των Βρυξελλών είναι μια τυπική εργατική πόλη του βορρά που ταιριάζει περισσότερο στην Ανατολική Γερμανία παρά τη Γαλλία.

Και ενώ περπατάς και ψάχνεις κάτι να σε συγκινήσει, άξαφνου βρίσκεσαι μπροστά στο επιβλητικό Palais de Justice, Θέμιδος Μέλαθρον επί το ελληνικότερο, και λίγα μέτρα παραπέρα ακολουθείς την Avenue Louise, ένα δρόμο που θυμίζει την Μεταξά στη Γλυφάδα ακόμα και στο τραμ που τη διασχίζει. Μαζί με την Rue Neuve, το δεύτερο εμπορικοτερο δρόμο των Βρυξελλών η Rue Louise είναι η καρδιά και ο πνεύμονας αντίστοιχα της πόλης με τα καταστήματα αρωμάτων, ρούχων, υποδημάτων και προϊόντων τεχνολογίας.

Όταν βρίσκεσαι εκεί λοιπόν, βρίσκεσαι σε άλλη πόλη. Νεανικός πληθυσμός, ζωή, φασαρία της πόλης, και γλυκές μυρωδιές φρεσκοψημένης βάφλας με σοκολάτα …..

Ακολουθώ το χάρτη μου για να φτάσω στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο το οποίο βρίσκεται σε μια αρκετά συμπαθητική γειτονία των Βρυξελλών. Δεν γνωρίζω αν υπάρχουν κι άλλες τέτοιες γειτονίες αλλά στις διαδρομές που εγώ κάλυψα είχα την εντύπωση ότι περπατώ στον Κολωνό. Και μη βιαστεί κανείς να μιλήσει γιατί είμαι γέννημα θρέμμα δυτικών προαστίων και δε σηκώνω μύγα στο σπαθί μου. Αλλά πώς να το κάνουμε, όταν έχεις ζήσει στο Παρίσι και έχεις επισκεφτεί την Πράγα, οι Βρυξέλλες δεν είναι το καλύτερο σου. Στα προτεινόμενα είναι το Palais Royal, Park de Bruxelles, ο Καθεδρικός Ναός κυρίως όπως και οι άλλοι ναοί της πόλης, το Manneken Pis, Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και το αρχηγείο του ΝΑΤΟ, καθώς και ορισμένα αλλά κτίρια και κτίσματα χαρακτηρίζουν την πόλη.

Το ποστ αυτό έχει και δεύτερο μέρος, κατ’ εξοχήν μπυροφιλικό αυτή τη φορά, με αναλυτικές συγκριτικές εντυπώσεις από τις μπυραρίες που επισκέφθηκα.

Δευτέρα, Απριλίου 23

Γράμμα από το μεσαίωνα

Μιας και είχαμε υποσχεθεί ότι θα παρουσιάζαμε τη μεσαιωνική εκδήλωση του Ζύθου, στην οποία και παρευρεθήκαμε τελικώς, θέλουμε να είμαστε συνεπείς. Για φωτογραφικό και άλλο υλικό -ομολογουμένως ενδιαφέρον- επιφυλασσόμαστε στο προσεχές μέλλον και κατόπιν συνεννοήσεως με την ιδιοκτησία του μαγαζιού, που αναμένεται να πραγματοποιηθεί εντός της εβδομάδας.


Το μοναδικό πλάνο που παρουσιάζουμε σήμερα είναι το Ρωμαϊκό Όργιο, μια ξύλινη σανίδα μήκος ενός μέτρου, με κάθε λογής κρεατικό, αλλαντικό, τυρί και γαρνιτούρα. Πραγματικό όργιο χοληστερίνης δηλαδή...
Ως αργοπορημένοι δεν προλάβαμε τους διάφορους διαγωνισμούς και τα κεράσματα στους συμμετέχοντες, αλλά παρακολουθήσαμε όλο το σόου με τους παραδοσιακούς μεσαιωνικούς χορούς από πολυμελές εξειδικευμένο χορευτικό -ή ομάδα επίδειξης αν προτιμάτε- που προσέφερε θέαμα υπό τους ήχους της κατάλληλης μουσικής.
Εκεί που το μαγαζί πηρέ πραγματικά φωτιά ήταν προς το τέλος της εκδήλωσης, όταν ένα μέλος του συγκροτήματος, η Αλεξάνδρα, εξετράπη και με τη βοήθεια της κατάλληλης μουσικής διέβη τα Βαλκάνια και πέρασε εις την Ασία, όπερ σημαίνει ότι άρχισε να λικνίζεται με ρυθμικά σπασίματα της μέσης, αναπαριστώντας αυτό που εμείς οι νεοέλληνες αποκαλούμε χορό οριεντάλ. Μάλιστα στο διάβα της ξεσήκωνε τους θαμώνες του μαγαζιού χωρίς να κάνει διακρίσεις ως προς το φύλλο, επιδεικνύοντας μάλιστα μεσογειακή διαχυτικότητα. Οι θαμώνες όχι μόνο χειροκρότησαν αυτή την ιστορική και πολιτισμική εναλλαγή, αλλά πολλοί απ' αυτούς σηκώθηκαν και χόρευαν στους ίδιους ρυθμούς, δείχνοντας την προτιμήσή τους στον οθωμανικό μεσαίωνα... Καλοί οι κουτόφραγκοι αλλά με τους Οθωμανούς περάσαμε καλύτερα, θα υπερθεμάτιζε ο κ. Χρήστος Γιανναράς...
Τα μέλη του Greeks for Beer δεν παρέλειψαν να εκφράσουν την ικανοποίησή τους για το θέαμα, μολονότι βαρυστομαχιασμένα από το "όργιο". Ισως φταίει και η Αλεξάνδρα, που, περνώντας από το τραπέζι, επεσήμανε το μέγεθος της θηριωδίας που επιτελούσαν, σχόλιο που οι περισσότεροι, εμποτισμένοι με την παραδοσιακή ανατολίτικη κουλτούρα, εξέλαβαν ως
θαυμασμό για τον ανδρισμό τους...
Οσο για τις μπύρες, ήπιαμε Paulaner βαρέλι, Lucifer βαρελίσια και LaTrappe βαρελίσια. Για κάποιο ανεξήγητο λόγο, δεν θέλαμε να πιούμε μπύρα από φιάλη.
Κλείνοντας, να υπογραμμίσουμε ότι 1-2 μέλη του Greeks for Beer, διατείνονται ότι τους κατέλαβε βαρυστομαχιά το επόμενο πρωινό και ρίχνουν το φταίξιμο στη LaTrappe. Nομίζω είναι άδικο, γιατί προηγουμένως είχαν φροντίσει να ξεκοιλιάσουν το "κτήνος" πάνω στο τραπέζι...


Πέμπτη, Απριλίου 19

Στη σκιά των μεγάλων μοναστηριακών

Από τον Speculoos


Δύο αντίπαλοι με βαριά κληρονομιά, με καταγωγή διαφορετικές περιοχές που δε φημίζονται για τις καλύτερες διμερείς τους σχέσεις, με θερμοκρασία 10 βαθμών Κελσίου, η οποία ανέβαινε καθώς η μονομαχία κορυφωνόταν σε ένα περιβάλλον αφιλόξενο και καυτό 29 βαθμών.

Ονομα αντιπάλων: Achel blonde και Rochefort 8

Kαταγωγή: Φλάνδρα και Βαλλονία.

Επίσημη ενδυμασία: Μπουκάλια 330ml

Στα 7 μοναστήρια (6 για τους Βέλγους) που έχουν το δικαίωμα να παράγουν μπύρα με τον τίτλο Trappist, υπάρχουν παίχτες που ξεφεύγουν από την παγκοσμιοποιημένη Chimay ή την αγαπημένη –και ευρείας κατανάλωσης- Westmalle, οι οποίες δεν είναι τόσο δυσεύρετες όσο μία Westvletteren.

Έτσι, με διάθεση αρχικά παιχνιδιάρικη βρέθηκαν στο ψυγείο μας η ξανθιά trippel από την Φλάνδρα, 8 αλκοολικών βαθμών και η καστανοκόκκινη μεσαία (9,2 αλκοολικών βαθμών) του αββαείου Notre-Dame de Saint-Rémy, χωμένου στις παρυφές των Αρδεννών.

Και πρώτα στο χέρι η ξανθιά από το Limburg. Mε το κάτασπρο χωρίς επιγραφή καπάκι και το ανοιχτόχρωμο μπουκάλι που σου επιτρέπει να δεις ότι οι ζύμες σε αυτή την μπύρα δεν κάθονται ήρεμες στον πάτο, αλλά χορεύουν σαν τρελές νιφάδες σε όλο σχεδόν τον όγκο του μπουκαλιού. Αναπόφευκτα μέρος τους θα πέσει και στο ποτήρι, στο οποίο θα δημιουργηθεί μεγάλη ποσότητα κάτασπρου αφρου. Ενα υπόξανθο χρώμα με υποψία ιζήματος και η μεγάλη ποσότητα αραιού αφρού που εξαφανίζεται σχετικά γρήγορα αφήνοντας όμως τα σημάδια του στο ποτήρι περιμένει τον υποψήφιο καταναλωτή. Στη μύτη η μυρωδιά του αλκοόλ είναι αρκετά πιο έντονη απ’οτι θα περιμέναμε από μια Trippel οκτώ μόλις βαθμών. Στο στόμα δε, η έντονη γεύση ζύμης αρχικά κυριαρχεί οποιασδήποτε άλλης γεύσης. Και λίγο μετά η αιθανόλη ξανακάνει την εμφάνισή της μαζί με μια γλυκίζουσα γεύση, πάντα υπό την επίδραση της ζύμης και με ένα έντονο –αν και λίγο ξηρό- τελείωμα δέρματος. Οι ιδιαίτερες γεύσεις ζύμης και δέρματος κάνουν την Achel μια μπύρα ιδιόμορφη και ιδιότροπη. Για να φανούμε ευγενείς θα αρκεστούμε να πούμε ότι πρόκειται για μπύρα που ψάχνει ουρανίσκους με ανησυχίες (οι οποίοι όμως δε θέλουν και κάτι τρομερά πολύπλοκο).


Το γήπεδο ήταν πια ελεύθερο για να κάνει παιχνίδι η –κατ’όνομα- οχτάρα από τη Βαλλονία. Χωρίς αντίπαλο πλέον, το χαρακτηριστικό πράσινο καπάκι φεύγει από το μπουκάλι και το περιεχόμενο του μπουκαλιού (χωρίς το ίζημα που εδώ κάθεται ήρεμα σε ένα χοντρό στρώμα στον πάτο) αδειάζει στο ποτήρι. Από αυτό το σημείο κιόλας η φλαμανδή αντίπαλος έχει πάρει την άγουσα για τα αποδυτήρια... Ελκυστικό σκούρο καστανοκόκκινο χρώμα, με πυκνό μπεζ αφρό που μένει στο ποτήρι. Στο στόμα θέλει να μοιάσει στην καλτ δεκάρα αδερφή της. Δεν είναι, αλλά διατηρεί την έντονα ανθρακούχα αίσθηση και την παιχνιδιάρικη διάθεση. Γλυκίζουσα με αρώματα σοκολάτας, καραμέλας και γλυκών φρούτων, κυρίως σταφίδας που δένουν με την αίσθηση οινοπνεύματος. Εξαιρετικά πολύπλοκος χαρακτήρας που φανερώνεται από την πολύ μακρά της επίγευση που χαρίζει κάθε γουλιά. Δεν είναι συνηθισμένη μπύρα αλλά η προσπάθεια αξίζει. Όπως αξίζει σίγουρα και η παλαίωσή της.

Νικήτρια λοιπόν η γαλλόφωνη εκπρόσωπος σε μια μονομαχία που μας ξάφνιασε όχι τόσο με την έκβασή της αλλά κυρίως με την ευκολία της επιβολής της Rochefort.

Τις μπύρες τις προμηθευτηκαμε από μεγάλο βέλγικο σούπερ μάρκετ, με τη Rochefort 8 να στοιχίζει 1,01€ και την Achel blonde να τιμάται λίγο ψηλότερα στα 1,09€.




.

Τετάρτη, Απριλίου 18

Επιστροφή στο Μεσαίωνα




Θα βρεθούμε εκεί, πιστοί στα μοναστήρια και τη μεσαιωνική τους κουλτούρα. Αν μη τι άλλο σπάνια και πρωτότυπη εκδήλωση ακούγεται.
(Οποιος κακόβουλος θεωρήσει ότι κίνητρό μας είναι μόνο η μπύρα, να καεί στην πυρά!)

Κυριακή, Απριλίου 15

Τρίτη, Απριλίου 10

Η Ετήσια Σύναξη



Σκοπός μας δεν είναι να προβοκάρουμε. Νιώθουμε ταγμένοι στην υπηρεσία του ευλογημένου αυτού ποτού και, ειδικά σε αυτό το ιστολόγιο, το θέτουμε υπεράνω όλων.

Τι να κάνουμε όμως που η Ετήσια Σύναξη των μελών έχει καθιερωθεί για την Μεγάλη Πέμπτη εδώ και χρόνια. Λίγο οι μέρες του ελληνικού Πάσχα που μας φέρνουν κοντά στις οικογενειακές μας εστίες, λίγο η εγγενής αντιδραστικότητα που μας κάνει εχθρούς της νηστείας, συμβάλλουν στη μάζωξή μας ετούτη τη μέρα κάθε έτους.

Κι αν εμείς κάθε χρόνο επιστρέφουμε γηραιότεροι, υπάρχουν δύο πράγματα αναλλοίωτα, που αποτελούν πλέον για μας αναπόσπαστη εθιμοτυπία: Φυσικά οι μπύρες (κατά προτίμηση weiss) και το χοιρινό κότσι. Xωρίς αυτά εμείς δεν κάνουμε Μεγάλη Πέμπτη...

Η φετινή σύναξη λοιπόν στέφθηκε με επιτυχία αφού εκτός από την καθιερωμένη μπυροκουβέντα, συζητήθηκαν ιδέες για το blog, που ίσως υλοποιηθούν στο εγγύς μέλλον, ενώ μετά τη δεύτερη weiss επικράτησαν προβληματισμοί υπαρξιακού χαρακτήρα. Μέσα σε κλίμα σύνθεσης και γόνιμης αντιπαράθεσης βγάλαμε στο τραπέζι τα προσωπικά μας, καθώς κυριάρχησε το θέμα της μετάβασης στα πρώτα μας –άντα.

Το μαγαζί, παρά το απαγορευτικό της ημέρας, προς έκπληξή μας ήταν γεμάτο , ενώ τα κρεατικά έδιναν κι έπαιρναν. Στην επιλογή της μπύρας υπήρξαμε λιτοί, καθώς κυριάρχησε η βαρελίσια Paulaner ως συμπαράσταση στον ασθενούντα Brewtus που για καλό και για κακό έχει βάλει για λίγο φρένο στις μπύρες με ίζημα. Ο υπογράφων έφτασε μέχρι την αγαπημένη του Aventinus για να μην ξεφύγει από τη «γερμανική» βραδιά. Το κότσι γευστικότατο, ενώ τα λουκάνικα ήταν το απαραίτητο συνοδευτικό που χρειαζόταν το τραπέζι.

Βεβαίως, το ραντεβού ανανεώθηκε για του χρόνου την ίδια μέρα, με την ευχή η αναμενόμενη φυσιολογική φθορά του σωμάτος, να έχει αντισταθμιστεί με την καλλιέργεια του νου.

Υ.Γ. Δεν δημοσιεύσαμε αυτό το post πριν το Πάσχα και κατά την περίοδο της νηστείας σεβόμενοι το δικαίωμα των άλλων να συμμετέχουν στην ελληνορθόδοξη παράδοση της νηστείας.

Πέμπτη, Απριλίου 5

La Chouffe Golden Ale

Γενικότερα, η κοπέλα μου δεν έχει προβλήματα με την αδυναμία μου για το ζύθο. Μπορεί να μου κάνει σκηνές που και που όταν ξεστρατίζει το μάτι μου σε προς την κατεύθυνση κάποιας καλλίγραμμης παρουσίας στα πέριξ, πάραυτα μπορώ να πω ότι το πάθος μου για τις μπύρες την ενθουσιάζει και πολλές φορές θέλει και η ίδια να συμμετέχει στο ιερό μυστήριο της ζυθοποσίας.

Βρισκόμασταν πριν από μερικές μέρες στις Βρυξέλλες. Μεσημεράκι ήταν και η ανάγκη για το ιερό ποτό ήταν κάτι παραπάνω από απαραίτητη. Είμαστε μπροστά στο περίφημο Manneken Pis, και παρατηρώ ότι δίπλα βρίσκεται η μπυραρία "Poechenellekelder". Για την εν λόγω μπυραρία καθώς και πλείστες άλλες θα επανέλθω με συγκεντρωτική έρευνα λίαν συντόμως.

Δίχως δεύτερη σκέψη μπαίνουμε μέσα, και καθόμαστε σε ένα από τα λιγοστά ελευθέρα ξύλινα τραπεζάκια της μικρής σοφίτας στο μπροστινό μέρος του καταστήματος.

Παίρνω στα χέρια μου το κατάλογο και προσπαθώ να καταλήξω σε μια επιλογή που θα ικανοποιεί και τους δυο μας. "La Chouffe" με δυο ποτήρια, λέω στο σερβιτόρο μόλις έρχεται να πάρει την παραγγελιά μας και η κοπέλα μου, αναρωτιέται τι το ιδιαίτερο έχει αυτή η μπυρα. Δεν κρύβω ότι παρασύρθηκα και από προηγούμενο post του Brewtus, αναφερόμενο στη "αδελφούλα" της, τη McChouffe.

Μόλις έρχεται το μπουκάλι των 75cl, με το χαρακτηριστικό νάνο ξωτικό, αρχίζει η ευχάριστη εμπειρία. Για μένα επειδή είχα σκοπό να δοκιμάσω την συγκεκριμένη μπυρα και για την κοπέλα μου, που χαμογελά στη θέα της ετικέτας, γιατί όπως και να το κάνεις μια μπυρα με τόσο γουστόζικη ετικέτα προκαλεί το ενδιαφέρον του καθενός.

Μας τη σερβίρουν σε δικά της ποτήρια, κομψά και με το χαρακτηριστικό σχήμα που διατηρεί και αναμιγνύει το άρωμα από γλυκά μπαχαρικά που αναδύεται. Δυνατή, δίχως να υστερεί σε γεύση, πλούσια σε αφρό παρά το αλκοόλ της που αγγίζει τους 8 βαθμούς. Δροσερή και φρέσκια διότι φτιάχνεται με νερό από τις πήγες της Cedrogne στα όρη των Αρδεννών, οικογενειακή αλλά μοντέρνα και πλήρως εκσυγχρονισμένη βιομηχανική μονάδα ζυθοποιίας των οικογενειών Pierre Gobron και Chris Bauweraerts την Brasserie d’Achouffe.

Η τελευταία γουλιά μάς άφησε και τους δύο με μια αίσθηση απόλαυσης και χαλάρωσης. Το αλκοόλ έπαιξε το ρόλο του βέβαια, και μας έδωσε τη θέληση να ψάξουμε και να τη βρούμε ξανά στα μονοπάτια της όμορφης αυτής περιπέτειας που έχει ξεκινήσει η παρέα του Greeks for Beer, αναζητώντας νέες δυνατές μπυροσυγκινήσεις.

Κυριακή, Απριλίου 1

Μια βραδιά με τον Βελζεβούλη

To όνομα Lillois σίγουρα θυμίζει κάτι στους ποδοσφαιρόφιλους, ειδικά σε ΑΕΚτζήδες και Ολυμπιακούς που δεν πέρασαν και τόσο κάλα όταν επισκέφτηκαν αυτήν την πόλη της Βόρειας Γαλλίας, πολύ κοντά στα σύνορα με το Βέλγιο. Η κάτοικοι της Lille έχουν για κάμαρι τους την ποδοσφαιρική ομάδα σαν τελευταίο αποκούμπι μέσα στη δυστυχία που μαστίζει την περιοχή εξαιτίας της υψηλής ανεργίας μετά το κλείσιμο των ορυχείων και την απομάκρυνση της βαριάς βιομηχανίας.

Πώς να πάνε λοιπόν τα φαρμάκια κάτω; Iσως με μια μπύρα.

Με τα 13% αλκοόλ της μπύρας που βγαίνει στην πόλη τους από τη Brasserie Grain dOrge μάλλον μπορούν να ξεχάσουν εύκολα τη ζωφερή πραγματικότητα και εμείς να τους προσφέρουμε βοήθεια καταναλώνοντας το προϊόν αυτό στη χώρα μας.

Από την άλλη όμως οι Ελληνες δεν φημιζόμαστε για την αλληλεγγύη μας σε τέτοιου είδους κοινωνικά ευαίσθητα ζητήματα. Πίνουμε τη Belzebuth περισσότερο για το τσιτάτο σλόγκαν της στο μπουκάλι «13% - La biere la plus forte du monde» που μυρίζει περιπέτεια, παρά γιατί μας αρέσει πραγματικά. Αυτή είναι η εξήγησή μας για το γεγονός ότι μια μέτρια ως κακή μπύρα έχει αντέξει στην ελληνική αγορά.


Το μικρό ποτηράκι ήδη ξαφνιάζει τον μπυροπότη. Μυστήριο και ανυπομονησία τον κυριεύουν. Ο λιγοστός αφρός και το κοκκινωπό της χρώμα του φέρνουν την ανάμνηση της τζούφιας Westmalle, αλλά δεν πτοείται. Η αίσθηση από την πρώτη γουλιά είναι ότι ίσως να μην πρόκειται για μπύρα. Το αλκοόλ έχει κυριεύσει τη φιάλη και μια βαριά οσμή διαχέεται γρήγορα. Καμία σχέση με την ανάλαφρη γεύση και μυρωδιά μιας Dubbel ή Tripel. Εδώ μιλάμε για κάτι άλλο, στα όρια του ζύθου, αφού δεν υπάρχει αυτή η χαρακτηριστική γεύση της μαγιάς. Είναι και αυτό το ποτηράκι που θυμίζει περισσότερο σφηνάκι παρά κανονικό μπυροπότηρο...

Περιττό να αναφέρουμε πως βαράει και φυσικά ότι δεν συνίσταται μετά φαγητού, παρά μόνο μετά από αυτό. Η πικράδα της δεν επιτρέπει τέτοιους πειραματισμούς.

Γενικότερα, για όσους θέλουν κάτι γρήγορο και δραστικό με ποιότητα, το Greeks for Beer έχει να σας προτείνει μια Samichlaus, την οποία και θεωρούμε ιεροσυλία να αντιπαραθέσουμε σε συγκριτική δοκιμή με τη Belzebuth.

Και καθώς την έχουμε θάψει τόσο πολύ, ας αναφέρουμε και ένα δυνατό της σημείο: Mετά το πρώτο ποτηράκι –συνολικά πρέπει να βγαίνουν 2 σε μία φιάλη 250 cl- βλέπεις στο βάθος τον Βελζεβούλη, που δεν καταλαβαίνει από άγιες μέρες, να σου κλείνει το μάτι, όπως συμβαίνει και στο μπουκάλι. Τον ακολουθείς και αυτός με σαρδόνιο χαμόγελο σου δίνει ένα κλειδί. Μ’ αυτό ξεκλειδώνεις όλες τις αναστολές, τις προλήψεις και τις προκαταλήψεις σου. Είσαι έτσι έτοιμος να μιλήσεις με πάθος και χωρίς φόβο επί παντός επιστητού. Τελικά είναι μπύρα...