Η χαμηλή πτήση της ελληνικής μπύρας

Mε αφορμή την τελευταία δοκιμή της μπύρας εκ Τυνησίας, ο Brewtus έθεσε το ζήτημα της ελληνικής ζυθοπαραγωγής, και ειδικά όσον αφορά μπύρες τύπου Ale, weiss, ή ακόμα και pils. Στον τομέα αυτό, πέραν δηλαδή όσων ζυθοποιών κυνηγούν τη μαζική κατανάλωση, ακολουθώντας το πρότυπο Amstel-Heineken, προς το παρόν βρίσκουμε μόνο δύο εταιρείες, την Μικροζυθοποιΐα Craft και την Πειραϊκή Μικροζυθοποιΐα.

H Μκροζυθοποιΐα Craft μετράει περίπου μια δεκαετία παρουσίας στην αγορά, έχοντας αναπτύξει ένα σεβαστό δίκτυο διανομής. Εκτός από τα δικά της εστιατόρια, η ταμπέλα της υπάρχει σε αρκετές καφετέριες και μπαράκια όπου συχνάζουν νεαρές ηλικίες, ενώ μέχρι πρόσφατα είχε και συνεργασία με την ΑΒ Βασιλόπουλος.

Τη διανομή της έχει αναλάβει εταιρεία που ασχολείται με τις προμήθειες καφετεριών και τα έξι είδη της είναι τα εξής:

1. The unfiltered, slightly fruity Weiss,
2. The crimson, with a hint of cherry Red Ale,
3. The slightly more bitter and strong Pale Ale,
4. The smoked Amber Lager,
5. The blond with a strong taste of hops Pilsner,
6. The tart and a bit caramel Black Lager.

Για την Πειραϊκή υπάρχει παλαιότερο εκτενές ποστ του Brewtus βασισμένο σε δημοσίευμα της «Καθημερινής». Να προσθέσω απλά ότι ως βιολογική μπύρα έχει βρει το δρόμο της για πολλά εστιατόρια και καταστήματα βιολογικών προϊόντων, ενώ έχει και ιδιαίτερη απήχηση στην περιοχή του Κολωνακίου. Έχει κερδίσει δηλαδή μια θέση ανάμεσα στα γκουρμέ προϊόντα, αντίθετα με την Craft που στοχεύει κυρίως στο κοινό της καφετέριας.

Αμφότερες οι προσπάθειες είναι αξιέπαινες, κυρίως γιατί προάγουν την ελληνική μπυροκουλτούρα και έπειτα γιατί τα προϊόντα τους δεν μας είναι αδιάφορα. Είναι όμως οι μόνες που γνωρίζουμε στην ελληνική επικράτεια. Οι υπόλοιπες επιχειρηματικές κινήσεις αφορούν μαζικές μπύρες καθ’ ομοίωσιν του προτύπου Amstel-Heineken ή, αν θέλετε, της ελληνικής του εκδοχής που λέγεται Mythos. Στο χώρο αυτό είχε αποκαλυφθεί μάλιστα προ μηνών από «το Βήμα» και το σκάνδαλο του οργανωμένου καρτέλ μπύρας που έβαζε βίαια φρένο σε ανερχόμενους ζυθοποιούς, όπως η «Βεργίνα».

Θα μπορούσε βέβαια κάποιος να πει ότι ο βασικός λόγος της αδράνειας στην ποιοτική ζυθοποιΐα στην Ελλάδα είναι ότι η αγορά δεν είναι σε θέση να απορροφήσει τέτοιου είδους προϊόντα, γι’ αυτό και δεν υπάρχουν επιχειρηματίες που θα ήθελαν να επενδύσουν στο συγκεκριμένο τομέα. Κι όμως, η άποψη αυτή δεν μπορεί να σταθεί, πρώτον γιατί οι ειασγόμενες μπύρες από το Βέλγιο και τη Γερμανία κερδίζουν συνεχώς μεγαλύτερα μερίδια και, δεύτερον, γιατί υπάρχουν τα δύο προαναφερθέντα μικροζυθοποιΐα που τόλμησαν και πέτυχαν αρκετά πράγματα.

Οι υψηλές θερμοκρασίες, το μεσογειακό ταμπεραμέντο και η έλλειψη μοναστικής παράδοσης είναι πάντα παράγοντες προσμετρήσιμοι και λαμβάνονται σοβαρά υπόψη από δυνητικούς επενδυτές, όμως επί της ουσίας αποτελούν μια καλή δικαιολογία για την αδυναμία μας να διαμορφωσούμε την κατάλληλη μπυροκουλτούρα. Την αδυναμία μας δηλαδή να πούμε γιατί μας αρέσει η τάδε μπύρα, τι εκφράζει, ποια η παράδοσή της, με ποιο φαγητό και ποιο περιβάλλον ταιριάζει κ.ο.κ.

Είναι λοιπόν αυτό το ασυμπλήρωτο κενό στη χώρα μας που, μεταξύ άλλων, κόβει τα φτερά των επίδοξων ζυθοποιών. Κι αν έχουν κάνει έρευνα αγοράς, δεν είμαι σίγουρος αν έχουν λάβει υπόψη παράγοντες όπως ο ολοένα αυξανόμενος φιλοαστισμός, αυτός που αδειάζει τα ράφια των καταστημάτων με βιολογικά και άλλα εξεζητημένα προϊόντα στο Κολωνάκι και τα ακριβά προάστια. Η δυναμική του φαινομένου αυτού αξιοποιείται σε πολλές άλλες αγορές, όπως π.χ. του ενδύματος ή του αυτοκινήτου, αλλά στην μπύρα το τοπίο παραμένει παρθένο.

Γενικότερα, βλέπουμε ότι κάθε χώρα προσαρμόζει την μπύρα ανάλογα με τον πολιτισμό, τις οικονομικοκοινωνικές συνθήκες και το περιβάλλον της. Για παράδειγμα, οι Γερμανοί με την πειθαρχημένη μαζικότητά τους έχουν αναπτύξει weiss kai pils, οι «στιλάτοι» Γάλλοι με την ποιοτική οινοπαραγωγή της φύλαξης, έχουν τις biere de garde, οι Βέλγοι τις εκλεπτυσμένες μοναστηριακές και αββαείου κ.ο.κ. Αν λοιπόν υπήρχαν και στην Ελλάδα πολλές και σοβαρές προσπάθειες, ποιος ξέρει, ίσως κάποτε να παντρεύαμε τα ξενόφερτα πρότυπα με ελληνικά στοιχεία και να φτιάχναμε κάτι δικό μας.

Προς το παρόν, ανοίγω ένα μπουκαλάκι westmalle και πίνω στην υγεία των Βέλγων μοναχών...