Μπύρα σε θερινό σινεμά: Duvel

Είναι γεγονός ότι υπάρχουν μερικά θερινά σινεμά σε σικ – μεταμοντέρνες περιοχές
που στο μπαρ τους προσφέρουν, ανάμεσα στις ετικέτες της σειράς, και κάποιες ολιγάριθμες ποιοτικές.

Ενα δροσερό βραδάκι λοιπόν βρέθηκα σε ένα τέτοιο θερινό για να δω την ταινία Cashback. Στο μπαρ υπήρχαν τρεις δυνητικές επιλογές: Amstel bock, Erdinger και Duvel. Επέλεξα την τρίτη γιατί το μαγαζί δεν διέθετε ποτήρι weiss και δεν μπορώ να διανοηθώ ότι θα πιω weiss σε νεροπότηρο ή από το μπουκάλι (μυστικοί πράκτορες του Μονάχου θα με είχαν συλλάβει πριν πιω την πρώτη μου γουλιά)...

Το περιβάλλον ήταν καλαίσθητο, η ατμόσφαιρα ήρεμη και περίμενα να δέσει το γλυκό με μια καλή ταινία. Κι ενώ το πρώτο ημίωρο κύλησε αναγνωριστικά, στη συνέχεια οι γλυκανάλατες ιστοριούλες, τα επαναλαμβανόμενα κλισέ, οι αδιάφοροι χαρακτήρες και η σκηνοθετική στειρότητα έκαναν το χρόνο να περνάει βασανιστικά.

Αρχισα λοιπόν να δίνω περισσότερη έμφαση στη Duvel και να γελάω μόνο όταν στην ταινία εμφανίζονταν σκηνές βρετανικού αυτοσαρκασμού. Με 8,5% αλκοόλ, το κρυστάλλινο ξανθό χρώμα της και το ελαφρύ άρωμά της, διαθέτει σίγουρα τη δυνατότητα να αποσπάσει την προσοχή από μια μέτρια έως αδιάφορη ταινία. Μάλιστα, έχοντας αρχίσει το δεύτερο μπουκάλι μετά το διάλειμμα, έπιασα τον εαυτό μου να ασχολείται με το θόρυβο που έκανε η μηχανή προβολής λίγα μέτρα πιο πίσω μου. Προσέδιδε γραφικότητα στην ατμόσφαιρα με παραδοσιακούς τόνους και σαφή παραπομπή στό κλασσικό ρομαντικό ιταλικό φιλμ «Σινεμά ο Παράδεισος».

Η ταινία που έβλεπα δεν ήταν τίποτα άλλο από ένα δείγμα new age βρετανικού κακόγουστου σουρεαλισμού με ανεξάρτητο ύφος, αλλά κατά βαθός συντηρητικά –κλισεδιάρικα μυνήματα. Μπροστά σ’ αυτή τη δύσάρεστη κατάσταση, η Duvel είναι αλήθεια ότι δεν με εμπόδισε να τη δω διαφορετικά, αλλά σίγουρα κάλυψε οποιαδήποτε δυσφορία θα είχε προκληθεί λόγω του φιλμ.

Το συμπέρασμα λοιπόν είναι προφανές και λιτό στη διατύπωσή του: Μια-δύο καλές μπύρες στο σινεμά διασφαλίζουν ότι, σε περίπτωση που η ταινία είναι κακή, δεν θα βαρεθείτε.