Η (λειτουργική) αξία του ποτηριού

Μας έχει τύχει πολλάκις, όταν βρισκόμαστε σε ένα μαγαζί και παραγγέλνουμε τη μπύρα μας, να διαπιστώνουμε κατά το σερβίρισμα ότι αυτή δεν συνοδεύεται από το ποτήρι της. Το φαινόμενο είναι συνηθισμένο στην Ελλάδα και συμβαίνει σε πολύ μικρότερη συχνότητα στη Γαλλία, το Βέλγιο και την Ολλανδία. Εν Ελλάδι υπεύθυνο είναι το έλειμμα μπυροκουλτούρας που οδηγεί στη χονδροειδή αντιμετώπιση του ευλογημένου ποτού, ενώ στας Ευρώπας, όπου τα μπυρομάγαζα είναι συνήθως εμποτισμένα με το ιδεώδες της μπύρας ή έστω με επαγγελματισμό, όταν συμβαίνει τέτοιο παράπτωμα είναι εν γνώσει του καταστήματος και οφείλεται συνήθως στην υπερκατανάλωση μιας ετικέτας που εξαντλεί τα αποθέματα των διαθέσιμων ποτηριών.

Μερικοί βέβαια ίσως να σπεύσουν ευκόλως να μας κατηγορήσουν ως ελιτιστές ή ότι «ψειρίζουμε» τα πράγματα χωρίς λόγο. Σ’ αυτούς λοιπόν που υποστηρίζουν ότι το ποτήρι είναι απλό συνοδευτικό της μπύρας χωρίς ιδιαίτερο ρόλο και μέρος του μάρκετινγκ των παραγωγών εταιρειών, οφείλουμε να καταστήσουμε σαφές ότι πλανώνται πλάνην οικτράν.

Για παράδειγμα, ίσως οι Βέλγοι να είναι τυπολάτρες και να τους αρέσει το εφέ της εκλεπτυσμένης σημειολογίας του θείου ποτού, όμως είναι ξεκάθαρο ότι το σχήμα και το μέγεθος του ποτηριού έχουν λειτουργικό ρόλο, ο οποίος διαφέρει ανάλογα με το είδος της μπύρας, ή ακόμα και την υποκατηγορία της. Ως εκ τούτου, υπάρχουν ποτήρια που αναδεικνύουν τον αφρό ή το άρωμα της μπύρας, ανάλογα με το ποιο θεωρείται το δυνατό τους σημείο.

Στη Βαυαρία πάλι, δεν νομίζω ότι κάποιος θα τολμήσει ποτέ να πιεί weissbier σε ποτήρι διαφορετικό από το κατ’ εξοχήν ποτήρι weiss, το μακρόστενο δηλαδή ψηλό ποτήρι που είναι στενό χαμηλά και ανοίγει καμπόσο μετά τη μέση του. Αν πράξει τέτοιο σφάλμα, δεν θα έχει προσβαλει μόνο τη γερμανική παράδοση, αλλά θα έχει χάσει και την απόλαυση της weiss του, που είναι φτιαγμένη ώστε να χωράει ακριβώς στο ποτήρι και να αναδεικνύει τον αφρό που παράγεται από το κατακάθι μετά την ανακίνηση των τελευταίων ml του μπουκαλιού.

Είναι αποδεδειγμένο λοιπόν ότι η μόστρα ευθύνεται λιγότερο για την ποικιλομορφία των ποτηριών απ’ όσο η ανάγκη για ένα χρηστικό μέσο που θα αξιοποιεί πλήρως τις δυνατότητες μιας ετικέτας. Για το λόγο αυτό είναι ανάγκη να είμαστε απόλυτοι και να απαιτούμε κάθε μπύρα με το δικό της ποτήρι και όχι αντ’ αυτού νεροπότηρα, κρασοπότηρα ή άλλα άσχετα από διαφορετικές εταιρείες που μας τα πασάρουν γιατί βρίσκονται πρόχειρα.

Εντάξει, σε περίπτωση που υπάρχει υπερκατανάλωση μιας μάρκας, είναι λογικό το μαγαζί να μη δύναται να μας δώσει σε εκείνο το χρονικό σημείο το ποτήρι της. Εκεί ακριβώς, σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, έγκειται και η διαχωριστική γραμμή μεταξύ του μαγαζάτορα-γνώστη και του αμύητου στη μπυροκουλτούρα. Ο κατέχων το «άθλημα» θα μας φέρει ένα ομοειδές, π.χ. αντί για το ποτήρι της Achel, θα σερβίρει αυτό της Rochefort *, που είναι σχεδόν το ίδιο –τραπιστικές γαρ και οι δύο- και η μπύρα δεν θα χάσει καθόλου από τη γεύση αλλά και το ίματζ της. Από την άλλη, ο αγρόν αγοράζων είναι ικανός να φέρει ακόμα και Duralex…

Ετούτο εδώ το μπυρολόγιο έχει ξεκινήσει το δικό του αγώνα, την προσπάθεια να φύτεψει τους σπόρους της μπυροκουλτούρας, γι’ αυτό και θα στέκεται σε τέτοιες λεπτομέρειες, όπως το θέμα των ποτηριών. Με κίνδυνο να μας πουν ψώνια, να περιθωριοποιηθούμε κατ’ ουσίαν απλά και μόνο γιατί λατρεύουμε όλη αυτή την ιεροτελεστία και δεν θέλουμε να χάνουμε ούτε ένα ml απόλαυσης, δεν διστάζουμε να ζητάμε κάθε φορά το αντίστοιχο μπυροπότηρο. Το αυτό προτρέπουμε να πράττουν και όσους διαβάζουν ετούτες τις γραμμές, αντιλαμβανόμενοι την αξία της μύησης στη μπυροκουλτούρα.

Υ.Γ. Για τα ποτήρια που ταιριάζουν σε κάθε είδος μπύρας , αξίζει μια ματιά εδώ

* Η Rochefort έχει δύο διαφορετικά ποτήρια, το ένα της φωτογραφίας και ένα άλλο ομοιάζον με δισκοπότηρο