"ΜΕΓΑΛΕ..! Τσάκω μια Πράσινη!!!"

Από τον Mpyrouli

-Θεματική ενότητα: Εκ κριθής οίνος-

Γλυφάδα, 24 Ιουλίου 2007

H ιστορία που θα σας διηγηθώ είναι πέρα για πέρα αληθινή!!!

Είναι μια γλυκιά βραδιά κάπου στα μέσα Αυγούστου του ΄98 κι εγώ κάθομαι στον κήπο στο αγαπημένο μου τραπεζάκι φάτσα στην είσοδο, απολαμβάνοντας μια μοναστηριακή μπύρα.

Οταν κάποια στιγμή γυρίζω το κεφάλι μου προς την είσοδο και βλέπω μια παρέα 6 ατόμων να μπαίνει. Το βλέμμα μου πέφτει στον "χαρακτηριστικό τύπο" της παρέας.

Πουκάμισο ξεκούμπωτο μέχρι τον αφαλό, 3-4 χρυσές καδένες κρέμονται στο λαιμό,
δακτυλίδια σε όλα σχεδόν τα δάχτυλα και γενικότερα το στυλ… "λαχαναγορά"!!!

Η εμπειρία μου λέει πως είναι από αυτούς που αποκαλούμε "δύσκολοι πελάτες".
Τρέχω να τους υποδεχτώ, λέγοντας ταυτόχρονα στο σερβιτόρο ότι θα χειριστώ εγώ το θέμα!

Τους προτείνω να καθίσουν σε "προνομιακό" τραπέζι κάτω από την μεγάλη συκιά.

Πρώτη αντίδραση του "τύπου": "ΜΕΓΑΛΕ… Κάτω από την συκιά θα μας βάλεις; Με βραχνή και μπάσα φωνή που θα γκρέμιζε ακόμη και τα τείχη της Ιεριχούς! Άσχημα αρχίσαμε λεω…".

Χωρίς να το καταλάβω μου ξεφεύγει η ατάκα: "Γιατί κύριε θα φάτε ή σκοπεύετε να κοιμηθείτε κάτω από την συκιά και φοβάστε μην κάνετε βαρύ ύπνο;".

Ο τύπος γυρίζει με κοιτάζει με βλέμμα που σκοτώνει και μακρόσυρτη φωνή μου λέει: "Καααλοοό!".
Αντιλαμβάνομαι πως ο τύπος θέλει "ειδική" μεταχείριση, κόντρα νταηλίκι δηλαδή.
Τελικά κάθονται και ο τύπος αρχίζει, δείχνοντας έναν – έναν τα άτομα της παρέας: Εσύ τι θα πάρεις; Εσύ τι θα πάρεις; Όχι μην πάρεις αυτό, πάρε το άλλο… και πάει λέγοντας.

Αρχίζω να "φορτώνω" κι αφού μετά κόπων και βασάνων έχω πάρει παραγγελία από τους υπόλοιπους, γυρίζω στον τύπο, αντιγράφοντας τον τρόπο ομιλίας του, με ευγένεια και ελαφρά ειρωνική χροιά στη φωνή, του λέω: "Εσείς τι θα πάρετε κύριε;".

Ο τύπος γυρίζει το κορμί του, μονοκόμματα σαν το λύκο, πάνω στη καρέκλα του και μου ρίχνει την ΒΟΜΒΑ: "Τσάκω… μια πράσινη!!!".

Ποια Χιροσίμα και ποιο Ναγκασάκι… Μου γυρίζουν τα μάτια! Μαζεύω όση υπομονή και κουράγιο μου μένει και αποκρίνομαι: "Συγνώμη, τι εννοείτε λέγοντας ‘πράσινη’;".

Αρχίζει να περιγράφει, με τον δικό του τρόπο, ότι εννοεί την μπύρα γνωστής ζυθοποιίας.

"Δεν την έχουμε κύριε!", βροντοφωνάζω!!! Έτσι για να του την "σπάσω"!

"Δεεεν την έεεχεεετε;", συνέχισε. Ωχ! Λέω μέσα μου θα γίνει χαμός! Παίρνω βαθιά ανάσα, σκύβω λίγο προς το αυτί του και του λέω: "Δικέ μου εδώ είναι βαυαρέζικη μπυραρία και έχουμε μόνο σπέσιαλ μπύρες άμα θες από την άλλη …στο περίπτερο!"

Κι ενώ περιμένω να εκραγεί το ηφαίστειο, υπό μορφή γροθιάς σε ένα από τα δύο μάτια μου, γυρίζει με το ίδιο πάλι στυλ και μου λέει: "Ε! φέρε ρε δικέ μου κάτι να το… βρέξουμε (το λαρύγγι)!".

Δεν περιμένω δεύτερη κουβέντα, τρέχω μέσα (σχεδόν διακτινίστηκα) και δίνω την παραγγελία.

Του σερβίρω μια lager εισαγωγής (Grolsch) , σε ΠΡΑΣΙΝΟ μπουκάλι (πονηρός ο…βλάχος)!
"Δοκίμασε δικέ μου", του λέω, "κι αν δεν σ΄ αρέσει, πότισε την συκιά!!!". Και εξαφανίζομαι πριν προλάβει να αντιδράσει.

Δεν περνάνε πέντε - έξι λεπτά και ο τύπος απαιτεί να παρουσιαστώ μπροστά του! Πλησιάζω δειλά-δειλά με τα χέρια σε θέση αμύνης:
"Τι έγινε δικέ μου, τρύπιο ποτήρι σου φέρανε;", του λέω, παρατηρώντας ταυτόχρονα ότι έχει πιει όλη την μπύρα του γιατί η ρίζα της συκιάς είναι στεγνή!!!

"Τι άλλο καλό θα μας φέρεις;". (Όπα! γλυκοχαράζει…λέω μέσα μου). "Σας άρεσε; Να φέρω κάτι πιο αντρικό;", του λέω, κλείνοντας συνωμοτικά το μάτι.
"Μεγάλε! Τ΄ αφήνω πάνω σου!", αποκρίθηκε.

Αυτό ήταν! Ο τύπος έγινε ο καλύτερός μας πελάτης. Μέχρι σήμερα έχει δοκιμάσει πάνω από 25 – 30 μπύρες διαφορετικού στυλ, με αποτέλεσμα να καταλήξει στις weiss, από τις οποίες και καταναλώνει 3-4 κάθε φορά!

Συμπέρασμα, όπως σε όλα τα πράγματα, έτσι και στη γεύση, δεν υπάρχουν όρια! Μόνο ανοικτοί ορίζοντες! Όσο δύσκολος και να είναι κάποιος στο να δοκιμάζει κάτι καινούργιο, αρκεί να βρεθεί στο κατάλληλο μέρος την κατάλληλη στιγμή και να υπάρχει κάποιος που αγαπάει αυτό που κάνει!

Καλές μπύρες!!!

Υ.Γ. 1 Ο τύπος ήταν όντως "λαχαναγορίτης" (μεγαλέμπορος παρακαλώ…) καλό παλικάρι και ντόμπρος, με τον οποίο γίναμε φιλαράκια τελικά… και τα λέμε μέχρι και σήμερα.

Υ.Γ. 2 Αχ, ρε Κώστα (o "λαχαναγορίτης" που λέγαμε…) !!! Τι μου έκανες εκείνο του βράδυ στα μπουζούκια, με το 2μετρο μωρό και το μαλλί αλά Aventinus που μου έφερες…