Μπυρολογοτεχνία

Πρόσφατα έπεσε στα χέρια μου ένα υπέροχο βιβλιαράκι που περιλαμβάνει μια εξαιρετικά καλογραμμένη αφήγηση για την πρώτη γουλιά της μπύρας... Ο συγγραφέας λέγεται Φιλίπ Ντελέρμ και το βιβλίο, το οποίο διαβάζουμε ότι μεταφράστηκε σε περισσότερες από 25 γλώσσες έχει τον σαγηνευτικό τίτλο: "Η πρώτη γουλιά της μπίρας κι άλλες μικρές απολαύσεις". Το βιβλίο κυκλοφορήθηκε στην Ελλάδα από τις εκδόσεις Πατάκη το 2000 σε μετάφραση της Μαρίας Πετροχείλου. Ακολουθεί ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα που μεταδίδει όλη τη μυστικιστική εμπειρία της πρώτης γουλιάς της μπύρας...

"Η ΠΡΩΤΗ ΓΟΥΛΙΑ ΤΗΣ ΜΠΙΡΑΣ είναι η μόνη που μετρά. Οι άλλες, όλο και μεγαλύτερης διάρκειας, όλο και λιγότερο βαρυσήμαντες, δε σου προσφέρουν παρά ένα χλιαρό φούσκωμα, μιαν απλόχερη αίσθηση αφθονίας. Η τελευταία, ίσως, επανακτά κάποιο κύρος, γιατί ενέχει την απογοήτευση του πότη που συνειδητοποιεί ότι η μπίρα του τελείωσε.Όμως, η πρώτη γουλιά! Στην πραγματικότητα, ξεκινάει πολύ πριν απ' το λαιμό. Από τα ίδια τα χείλη, με τη μορφή αυτού του αφρώδους χρυσού, της δροσιάς της ενισχυμένης απ' τον αφρό, και μετά, σιγά σιγά, πάνω στον ουρανίσκο η ευτυχία μετριάζεται απ' την πικρή γεύση. Πόσο μοιάζει να διαρκεί η πρώτη γουλιά! Τη ρουφάμε αμέσως, με προσποιητά ενστικτώδη απληστία.Στην πραγματικότητα, όλα είναι προκαθορισμένα: η ποσότητα, ούτε πολύ μεγάλη ούτε πολύ μικρή, τόση που καθιστά την αρχή ιδανική· η ευεξία είναι άμεση και ολοκληρώνεται μ' έναν αναστεναγμό, ένα πλατάγισμα της γλώσσας ή μιαν ανάλογη σιωπή· η αίσθηση, απατηλή, μιας αγαλλίασης που μεγαλώνει όλο και περισσότερο. Την ίδια στιγμή, ξέρουμε πως το καλύτερο το γευτήκαμε κιόλας. Αφήνουμε κάτω το ποτήρι μας και το απομακρύνουμε λίγο πάνω στο τετράγωνο δισκάκι. Απολαμβάνουμε το χρώμα, σαν ψεύτικο μέλι, ψυχρό κεχριμπάρι. Με φρόνιμες και υπομονετικές κινήσεις, θα θέλαμε να επιβληθούμε σ' αυτό το θαύμα που μόλις συντελέστηκε κι εξαφανίστηκε ταυτόχρονα. Διαβάζουμε με ικανοποίηση πάνω στο ποτήρι το ίδιο το όνομα της μπίρας που παραγγείλαμε. Όμως, δοχείο και περιεχόμενο μπορούν να ανταλλάξουν όσες ερωταπαντήσεις θέλουν, χωρίς τίποτε πια να γίνει όσο ήταν. θα θέλαμε να φυλάξουμε το μυστικό του καθαρού χρυσού και να το καταγράψουμε σ' ένα χημικό τύπο. Όμως, μπροστά στο λευκό τραπεζάκι με τις κεχριμπαρένιες ανταύγειες, ο απογοητευμένος αλχημιστής σώζει μόνο τα προσχήματα και πίνει όλο και περισσότερη μπίρα με όλο και λιγότερη χαρά. Είναι μια πικρή ευτυχία: πίνουμε για να ξεχάσουμε την πρώτη γουλιά."

Σερβίροντας μια Tripel

Ακολούθως περιγράφουμε το σωστό τρόπο σερβιρίσματος μια μπύρας τύπου Dubbel ή Tripel. Στην Ελλάδα οι πιο γνωστές είναι oι Westmalle Dubbel και Tripel, La Trappe Dubbel και Tripel, καθώς και η Tripel Carmeliet.
Κατ΄αρχήν το ποτήρι πρέπει να είναι στεγνό σε κανονική θερμοκρασία. Το πιάνουμε από το λαιμό για να μη χαλάσουμε την ξηρότητά του και φροντίζουμε να σχηματίσει με το μπουκάλι γωνία 30 μοιρών χωρίς να ακουμπήσει το μπουκάλι στα χείλη. Σταδιακά μπορούμε, ανάλογα με την εμπειρία και τη δεξιότητά μας, να απομακρύνουμε λίγο το μπουκάλι από το ποτήρι, συνεχίζοντας το γέμισμα.
Το μυστικό είναι να μην αδειάσουμε όλο το μπουκάλι, αλλά να αφήσουμε δύο δάχτυλα για μετά, καθώς στον πάτο του μπουκαλιού συγκεντρώνεται η μαγιά. Εχοντας αρχίσει να πίνουμε και μετά από δέκα λεπτά, μπορούμε να ρίξουμε και το υπόλοιπο περιεχόμενο στο ποτήρι ανανεώνοντας τη γεύση της μπύρας.
Εις υγείαν!

Σατανικές μπύρες;

Εμφανίζει μεγάλο σημειολογικό ενδιαφέρον η μελέτη των ονομάτων των μπυρών. Αυτή μας δείχνει ξεκάθαρα ότι η αέναη θεολογική πάλη ανάμεσα στις δυνάμεις του Καλού και του Κακού εκπροσωπείται σημειολογικά στις ετικέτες πολλών μπυρών.

Για παράδειγμα, μερικές πολύ γνωστές μπύρες φέρουν ως έμβλημά τους τις πλέον γνωστές ονομασίες του διαβόλου:

Lucifer (8% αλκοόλ)
Satan (8% αλκοόλ)
La Biere du Demon (12% αλκοόλ)
Belzebuth (11,8 % αλκοόλ)

Αυτές οι μπύρες έχουν κοινό το μεγάλο ποσοστό αλκοόλ, είναι δηλαδή ιδιαίτερα ύπουλες και «πονηρές», αφού δρουν έμμεσα, χωρίς να το καταλαβαίνει ο μέσος –συνήθως ανέμελος- μπυρόβιος. Με εξαίρεση την πολύ καλή Lucifer, την οποία βρίσκει κανείς βαρελίσια σε κάποιες ελληνικές μπυραρίες, δεν προσφέρονται για μεγάλη κατανάλωση. Άρα, μπορεί κανείς να υποθέσει ότι ο σατανικός και δαιμονικός τους χαρακτήρας συνίσταται στην ιδιότητά τους να αποπλανούν, να σαγηνεύουν και τελικά να αρπάζουν τις ψυχές των χαμογελαστών μπυρόβιων, χωρίς αυτοί να το πολυκαταλαβαίνουν.

Από την άλλη μεριά, μπορεί κανείς να αντιτάξει πλήθος μπυρών με ονομασίες εμπνευσμένες από αγίους της Καθολικής Εκκλησίας, από τον ίδιο τον Κύριον ημών, τους αγγέλους του ή και τον ίδιο τον … Θεό, για τις περιπτώσεις εκείνες που χρειάζονται να μεγάλα μέσα- με πρώτη και καλύτερη την γνωστή σαμπανόμπιρα DEUS, ενώ ακολουθούν οι Divine, Dominus, Petrus, Angelus, Augustijn, St. Bernardus, St. Feuillen, St. Landelin, και ο κατάλογος συνεχίζεται.

Ποιος κερδίζει τη μάχη μεταξύ των μπυρών του διαβόλου και εκείνων του θεού;

Μολονότι από θεολογικής άποψης η μανιχαϊστική αυτή διαμάχη υποτίθεται ότι συνεχίζεται αιωνίως, στον κόσμο της μπύρας επισυμβαίνει η μεγάλη ανατροπή: οι δυνάμεις του Καλού κερδίζουν άνετα και με διαφορά, αφού ποιοτικά οι μπύρες με ονομασίες που παραπέμπουν σε αγίους, καθολικά μοναστήρια και τη χριστιανική παράδοση υπερτερούν- όπως άλλωστε δείχνει μια σύγκριση μέσω του http://www.ratebeer.com/ ή του http://www.beeradvocate.com/ . Οι τελευταίες πληροφορίες από το μέτωπο μάς λένε ότι οι δυνάμεις του Κακού θα ανασυνταχθούν συντόμως και θα ρίξουν στην αγορά τις κρυφές ενισχύσεις τους.

Για καλό και για κακό λοιπόν το Greeks for Beer σας συνιστά προσοχή: Την επόμενη φορά που θα επιλέξετε μια δυνατή μπύρα, μην αφεθείτε αμαχητί στην ενδεχομένως διαβολική της γοητεία- παραγγείλατε στο καπάκι και μια μοναστηριακή ή αββαείου, να είστε σίγουροι…

Αγγλικές Μπύρες: Το Όνειδος μιας Πρώην Αυτοκρατορίας

Τολμώ να πώ ότι σε ό,τι αφορά την παραγωγή μπύρας η Αγγλία είναι το απόλυτο αντι-παράδειγμα του Βελγίου.

Το Βέλγιο παράγει τις καλύτερες μπύρες στον κόσμο, η Αγγλία παράγει τις χειρότερες. Δύσκολα βρίσκει κανείς απαράδεκτη βέλγικη μπύρα, δύσκολα βρίσκει κανείς στοιχειωδώς αξιοπρεπή αγγλική μπύρα. Οι καλές βέλγικες ετικέτες είναι εκατοντάδες, οι πανάθλιες αγγλικές μπύρες είναι επίσης εκατοντάδες... Οι μεν βασίζονται στην μικρή παραγωγή, οι δε στη μαζική και μαρκετίστικη διανομή. Με δυό λόγια, αν το Βέλγιο είναι ο παράδεισος του μπυρόφιλου, η Αγγλία είναι πιθανότατα η κόλαση.

Θα αντιτάξει κανείς ότι κάθε μορφή κουλτούρας συνεπάγεται κατά τρόπο αναπόδραστο και μοιραίο μια αντίστοιχη μορφή υποκουλτούρας: Η τέχνη της λογοτεχνίας μάς έδωσε το "Μαγικό Βουνό" του Τόμας Μανν, μάς εξέθεσε όμως στις ορδές των "Νεοελλήνων λογοτεχνών" που επιδέξια πλασάρουν οι εκδόσεις Λιβάνης, Καστανιώτης, Κέδρος, Πατάκης κ.α. με την αρωγή -βεβαίως βεβαίως- των φιλικών τους εφημερίδων και περιοδικών. Η τέχνη του κινηματογράφου ανέδειξε έναν Φελλίνι και έναν Ταρκόφσκι, "ανέδειξε" όμως και τον Στήβεν Σίγκαλ. Όπως καλά γνωρίζει ο λαός, είναι εύκολο να επέλθει σύγχυση ανάμεσα στη Λωζάννη και στη Κοζάνη, ιδίως όταν ένα ολόκληρο σύστημα επιβιώνει χάριν τέτοιων συγχύσεων.

Το αυτό συμβαίνει στην κουλτούρα της μπύρας. Η Westmalle και η Orval είναι κορυφαίες μπύρες, οι κορωνίδες της παγκόσμιας παραγωγής. Στα ράφια των υπερκαταστημάτων όμως βρίσκει κανείς κατά κύριο λόγο κακές και θλιβερές μπύρες, μαζοποιημένα προϊόντα που απευθύνονται σε άβουλους και αλλοτριωμένους καταναλωτές. Κατά κανόνα οι αγγλικές μπύρες δεν είναι απλώς κακές, είναι κάκιστες: Δίχως αφρό, άχρωμες, άοσμες, νερουλές, ξεθυμασμένες, οι αγγλικές μπύρες είναι το μεγάλο όνειδος της ευρωπαϊκής παραγωγής μπύρας.

Πώς είναι δυνατόν μια χώρα που μέχρι πρόσφατα ήταν αυτοκρατορία να παράγει τόσο κακές μπύρες, και μάλιστα σε τέτοια απίστευτη ποικιλία; Πώς γίνεται η αθλιότητά τους να είναι ευθέως ανάλογη του πλήθους τους; Tόσες πολλές και τόσο κακές, μιλάμε για μοναδικό φαινόμενο...

Είμαι βέβαιος ότι ο μελλοντικός ιστορικός της μπύρας θα βρεθεί αντιμέτωπος με τα αβυσσαλέα αυτά ερωτήματα. Διδακτορικές διατριβές θα προσπαθήσουν να εξηγήσουν το φαινόμενο. Κάποιοι θα αναφερθούν στο βιομηχανικό περιβάλλον των αγγλικών πόλεων και στον προλεταριακό χαρακτήρα της μπύρας στην χώρα αυτή. Άλλοι, πιο σνομπ, θα μιλήσουν απλά για γευστική διαστροφή. Και κάποιοι άλλοι θα μας πουν να μην είμαστε ισπεδωτικοί και θα επισημάνουν τις διάφορες μικροζυθοποιίες που παράγουν συμπαθητική Ale- φευ, αν δεν υπήρχαν και αυτές...

Εισαγόμενες μπύρες στην Ελλάδα: Leffe Brune

To ζυθοποίειο Hoogarden παράγει αυτή την παραδοσιακή μπύρα αββαείου με το σκούρο καφέ (καραμελώδες) χρώμα και το γλυκό, φρουτώδες άρωμά της. Αποτελείται από σκούρο μάλτο, καλαμπόκι, νερό, λυκίσκο και μαγιά.
Εχει γεύση γεμάτη, με κυρίαρχο στοιχείο τη γλυκύτητα και την επίγευση καραμέλας που δίνουν πιο βαρύ τόνο, σε μια μπύρα περιεκτικότητας 6,5% σε αλκοόλ.
Η βαθμολογία της στο Beer Advocate είναι 85% και στο Ratebeer 80%.

Παρουσίαση: Vichtenaar, η φλαμανδική κόκκινη Ale

Η Vichtenaar είναι μια κόκκινη ale της Φλαμανδίας, με προέλευση τη βόρεια περιοχή
του Βελγίου όπου πρώτη γλώσσα είναι τα Ολλανδικά.
Εχει γεύση ταυτόχρονα γλυκιά, ξινή, οινώδη και φρουτώδη, χωρίς να ξεχωρίζει κάποια απ' αυτές. Εχει χρώμα σκούρο ρουμπινί και άρωμα βανίλιας και φρούτων.
Διατηρείται για οκτώ μήνες σε βαρελάκια γαλλικής βελανιδιάς και η περιεκτικότητά της σε αλκοόλ είναι 5,1%.
Η βαθμολογία της στο Beer advocate είναι 86% και στο Ratebeer 90%.

Πηγή: The Daily Journal

To μοναστήρι οργανώνεται

Το μοναστήρι του Westvleteren, του οποίου το ζυθοποιείο παράγει την πιο δυσεύρετη και -κατα πολλούς-την πιο ποιοτική τραπιστική μπύρα, αποφάσισε να δώσει λύση στο πρόβλημα της συμφόρησης που δημιουργείται στο αβαείο του St Sixtus και στη γύρω περιοχή λόγω της τεράστιας ζήτησης της ξανθιάς οχτάρας (8) και κυρίως της δωδεκάρας (12) του, που παράγονται σε περιορισμένες ποσότητες. Αρχικά, προβλέπεται η καθιέρωση τηλεφωνικής γραμμής, του αποκαλούμενου "μπυροτηλέφωνου" μέσω του οποίου οι επίδοξοι αγοραστές θα μαθαίνουν αν και πότε θα διατίθεται προς πώληση ένα από τα δύο προϊόντα. θα δίνονται ημερομηνίες και ώρες σε κάθε πελάτη, ενώ θα υπάρχει περιορισμός στον αριθμό των καφασιών που μπορεί να πωληθεί σε κάθε αυτοκίνητο. Μάλιστα, στο τηλέφωνο θα σημειώνεται η πινακίδα του ΙΧ που θα παραλάβει τις μπύρες.
Για τους μη γνωρίζοντες, οι μοναχοί του Westvleteren εμμένουν στη θέση τους να μη διευρύνουν την παραγωγή τους, παρά τις πιέσεις που δέχονται από πολλούς λάτρεις της μπύρας, ενώ προσπαθούν να αποτρέψουν κάθε προσπάθεια μεταπώλησης του προϊόντος, εκτός των δύο προεπιλεγμένων σημείων που έχουν πάρει επίσημη άδεια του μοναστηριού. Σύμφωνα με το σκεπτικό αυτό, οι ιδιώτες που επιθυμούν να απολαύσουν τη μπύρα με την παρέα τους είναι ευπρόσδεκτοι, όχι όμως και οι μεταπράτες.
Πηγή: Beer advocate
http:/www.beeradvocate.com

Γιορτή Μπύρας

Το Σάββατο βρέθηκα στη Γιορτή Μπύρας στο ΣΕΦ, όπου το στήσιμο και το περιεχόμενο θύμιζαν πολύ την περσινή γιορτή. Σχεδόν οι ίδιες μπύρες και σχεδόν οι ίδιες μπυραρίες και το φαγητό τους.
Κρατάω μόνο την εμφάνιση του εισαγωγέα λουκάνικων και την ποικιλία στο περίπτερο της Deals, που είχε LaTrappe Quadruppel βαρελίσια. Οχι ότι είναι καλύτερη από τις τραπιστικές, αλλά τουλάχιστον είναι μια (αμφιλεγόμενη) τραπιστική που τη βρίσκεις σε βαρέλι και ο διανομέας της "τη σπρώχνει με χίλια".
Κατα τ' άλλα η αισθητική της εκδήλωσης είναι μάλλον χειρότερη από πέρσι, με βελτιωμένη μόνο τη χωροταξική διάταξη. Πότε θα απαλλαγεί ο κόσμος από τα ευτελή πλαστικά τραπεζια και καρέκλες και θα δει περισσότερους ξύλινους πάγκους; Μάλλον οι διοργανωτές δεν έχουν καταλάβει ότι το πλαστικό είναι αποκρουστικό και δεν συνάδει καθόλου με το μπυροφιλικό ταμπεραμέντο.
Περιμένω την άποψη όσων έχουν καταφέρει να βρεθούν στο ΣΕΦ αυτές τις μέρες.