Μετά από λίγες ώρες στο Παρίσι, συνειδητοποιείς το μεγαλείο της πόλης. Μεγάλοι δρόμοι, επιβλητικά μνημεία, υψηλή κουλτούρα, πολυφυλετικός πληθυσμός.
Έτσι το μυαλό κάνει δεύτερες σκέψεις για το πώς όλα αυτά θα συνδυάζονταν με ένα ποτήρι μπύρα. Πράγματι, βρίσκεις το κατάλληλο μέρος, επισκέπτεσαι μία από τις τρεις-τέσσερις κλασσικές μπυραρίες της πόλης και κάθεσαι σε ένα συμπαθητικό περιβάλλον, περιμένοντας το σερβιτόρο να σου φέρει τη γάλλικη βαρελίσια μπύρα που παρήγγειλες, μία από τις 4-5
γαλλικές όλες κι όλες που έχει το μαγαζί.
Οταν λοιπόν δοκιμάζεις την Angelus (προσοχή ο τόνος στη λήγουσα - Ανζελούς- και όχι στην παραλήγουσα όπως είναι η βέλγικη μπύρα) νομίζεις ότι πίνεις ένα ποτό λίγο καλύτερο από Heineken. Φτάνεις στο σημείο μάλιστα να αφήσεις τη μισή στο ποτήρι, γεγονός που δεν συμβαίνει συχνά στo μακρύ δρόμο της ζυθογευσίας, τον οποίο ανεβαίνεις εδώ και καιρό.Η απογοήτευση είναι τέτοια που θες να επανορθώσεις με μια βέλγικη, ώστε να συγχωρεθεί η απιστία σου.
Και πράγματι, η ύβρις που διέπραξες, βρίσκει την εξιλέωση. Η μύτη δέχεται αρωματική εισβολή και ουρανίσκος κατακλύζεται από τη γεύση της πληρότητας. Κι αυτό γιατί μόλις έχεις πιει την πρώτη γουλιά από μια Charles Quint, που δοκιμάζεις για πρώτη φορά. Αμέσως μετά επιλέγεις μια Bush 12 βαθμών, γιατί είναι ήδη αργά και δεν θες να κυκλοφορείς στο Παρίσι όταν αυτό γίνεται Φαρ Ουέστ. Γυρίζεις στο κατάλυμά σου με ένα πλατύ χαμόγελο, αφού προηγουμένως οι 12 βαθμοί της Bush σε έχουν μεταφέρει στο Quartier Latin όπου τραγουδάς το Imagine με έγχρωμους πλανώδιους μουσικούς και ακροατήριο μια παρέα μεθυσμένων Ισπανών που όταν παίρνουν το μικρόφωνο να τραγουδήσουν, σε αναγκάζουν να φύγεις...
4 σχόλια:
Όπως είναι προφανές, οι συντάκτες του Greeks for Beer είναι Βελγόφιλοι όσο δεν πάει. Οι βέλγικες μπύρες παραμένουν top of the top ασυζητητί. Ούτε οι Γαλλίδες μας συγκίνησαν, ούτε οι Τσέχες. Όσο για τις Γερμανίδες, αυτές και αν είναι υπερτιμημένες (σηκώνει πολύ κουβέντα αυτό το θέμα και θα επανέλθω σύντομα).
Υ.Γ. Greektrappist η Βush είναι δυναμίτης, πρέπει να κανονίσουμε συγκριτική δοκιμή με την Samichlaus.
Αν και η Bush δεν είναι ίδια με την Prestige, είναι όντως δυναμίτης και μάλλον λιγότερο χημική από τη Samichlaus. Αν ψάχνεις πάντως για κατηγορία Samichlaus, θα γινόταν ένα καλό ντέρμπι με την EKU 28, τη γερμανική, που επίσης δοκίμασα στο Παρίσι. Δυστυχώς δεν υπάρχει στην Ελλάδα και δεν ξέρω πόσο εύκολο είναι να την παραγγείλουμε μέσω Διαδικτύου.
Ξεχάσαμε πάντως να πούμε χρόνια πολλά στη Samichlaus που γιόρταζε προχτές (Αη Νικόλας) και ήταν η μέρα παραγωγής της...
Αν και είμαι μπυρόφιλος αλλά σχετικά νέος στον χώρο αφού είμαι 18 εγώ ερωτώ: Τί να την κάνουν την μπύρα οι Γάλλοι όταν έχουν τόσο καλά κρασιά? Ότι ποικιλία θες και το πίνεις και όποτε θες.Γενικότερα τα κρασιά τους συνοδεύουν ωραιότατα τα φαγητά τους. Κάνει καλή παρέα στο κρύο που είναι και τσουχτερό εκεί.
Rachmaninov, έχεις δίκιο για το κρασί. Χωρίς να είμαι οινόφιλος, ξέρω ότι το πιο εκλεπτυσμένο κρασί είναι το γαλλικό και μάλλον κι εγώ θα το προτιμούσα ως συνοδευτικό στο φαΐ μου από κάποιο άλλο όπως π.χ. ιταλικό ή ισπανικό (αν φυσικά το αντέχει η τσέπη μου). Ισως γι αυτό και να μην έχουν οι Γάλλοι καλή παράδοση στη μπύρα.
Από την άλλη, αν θεωρείς τη μπύρα στοιχείο της κουλτούρας των χωρών της δυτικής και βόρειας Ευρώπης, είσαι αναγκασμένος να συγκρίνεις με άλλα κράτη. Ετσι, θα προτιμούσα τις γαλλικές από τις άθλιες αγγλικές αλλά όχι από τις γερμανικές και πολύ περισσότερο όχι από τις βέλγικες.
Αν αυτό το κράτος στα βόρεια της Γαλλίας εξαφανιστεί ποτέ από προσώπου γης, τότε ένα μόνο πράγμα θα στερήσει από τον παγκόσμιο πολιτισμό: τη μπύρα του.
Πάντως, για το κρύο που λες, υπάρχουν αρκετές κατάλληλες μπύρες
και δεσμεύομαι να επανέλθω με σχετικό Post στο άμεσο μέλλον
Δημοσίευση σχολίου