Στην αγορά υπάρχει μια σειρά από μπύρες παλαίωσης, όπως π.χ. η Chimay Grand Reserve ή η ανάλογη Gouden Carolus. Τι γίνεται με την παλαίωση αυτή όμως; Μέχρι να βρούμε κάποιον εγκριτο σομελιέ που θα μας δώσει επιστημονικά την απάντηση στο blog μας, παρουσιάζουμε περιληπτικά την άποψη του συντάκτη της International Herald Tribune (http://www.iht.com/articles/2006/12/12/opinion/trlambic.php).
Σύμφωνα με την έγκριτη εφημερίδα, οι μπύρες που διατηρούν τη δυνατότητα αυτή είναι περιορισμένες σε αριθμό. Πρέπει να είναι περιεκτικότητας 8% και άνω και σε φιάλες μεγάλου μεγέθους. Πρέπει να είναι υψηλής ζύμωσης και να έχουν αρκετή ζάχαρη. Η μαγιά είναι εγγύηση ότι η ζύμωση μπορεί να συμβαίνει για χρόνια και η γεύση να εμπλουτίζεται. Φυσικά πρέπει να βρίσκεται σε συνθήκες κελαριού.
Το πόσο μπορεί να κρατήσει η παλαίωση είναι θέμα συστατικών, αλλά και μεγέθους της φιάλης. Όσο μεγαλύτερη το περισσότερο χρονικό περιθώριο έχει. Αυτό όμως που πρέπει να λάβουμε υπόψη μας για το πώς το πέρασμα του χρόνου επηρεάζει μια μπύρα, είναι ότι δεν είναι απαραίτητο το πέρασμα του χρόνου να την κάνει πιο ωραία στη γεύση. Είναι σίγουρο όμως ότι θα είναι διαφορετική από μια άλλη που βρίσκεται σε διαφορετικό στάδιο παλαίωσης.
3 σχόλια:
Ακανθώδες το ζήτημα και φλέγον τα μάλα. Ακόμα θυμάμαι εκείνη την 1 1/2 λιτη Karmeliet Reserve που την άνοιξα 3 χρόνια μετά την επίσημη "λήξη" της και δεν πίστευα την γλύκα της...
Έχω δοκιμάσει Chimay Grand Reserve πενταετίας και ήταν εξαιρετική... Αρκετά καλύτερη από την απλή Chimay Bleue.
Ναι η Chimay Reserve ειναι η πιο γνωστή μπύρα παλαίωσης. Αλλά προσωπικά προτιμώ την Samichlaus που σηκώνει μεγάλη παλαίωση. Το μεγάλο πάρτι θα γίνει με την Corsendonk Pater 1.5 λίτρου που παλαιώνω με αγάπη και ευλάβεια και θα την ανοίξω σε 5 χρόνια μάλλον..
Δημοσίευση σχολίου