Πού θα πιούμε μπύρα σήμερα;

Όσοι ζούμε στην Ελλάδα και έχουμε ταξιδέψει στην κεντρική και βόρεια Ευρώπη, έχουμε διαπιστώσει ότι η μπύρα στην επικράτειά μας δεν συνοδεύεται από το χαρακτήρα που έχει π.χ. στη Γερμανία ή το Βέλγιο. Κατά τον ίδιο τρόπο και οι χώροι μαζικής εστίασης όπου μπορεί κάποιος να απολαύσει μια μπύρα, αν και δείχνουν ότι έχουν ξενόφερτες επιρροές, αποτυγχάνουν να παρουσιάσουν το δυτικοευρωπαϊκό πρότυπο (ωραίο ή άσχημο, αυτό ανήκει στην προσωπική κρίση του καθένα). Το φαινόμενο αυτό ίσως να οφείλεται στο μεσογειακό μας ταμπεραμέντο που διαμορφώνει την αγορά με βάση πιο εξωστρεφή πρότυπα διασκέδασης. Ισως ακόμα να είναι απότοκο της αδυναμίας όσων -καλοπροαίρετων- επιθυμούν να προσφέρουν την καλή μπύρα στα μαγαζιά τους να κατανοήσουν και να αναπαράγουν ένα περιβάλλον διασκέδασης αντίγραφο των δυτικών.
Τι είδους χαρακτήρα λοιπόν έχουν υιοθετήσει τα μαγαζιά που προσφέρουν την μπύρα της προτίμησής μας;
Μια σημαντική τους μερίδα, ίσως και η πλειοψηφούσα, φαίνεται ότι θέλει να ακολουθήσει το γερμανικό πρότυπο. Ξύλινο ντεκόρ και έπιπλα, απλή διακόσμηση, φαγητό, όλα γερμανικά. Αυτό λέμε συνήθως στην Ελλάδα μπυραρία, μόνο που σε πολλές περιπτώσεις οι βέλγικες ετικέτες υπερτερούν αριθμητικά και ποιοτικά των γερμανικών, οι βαρελίσιες είναι από ελάχιστες έως ανύπαρκτες, η μουσική μπορεί να καταλήξει σε Νίνο και Κιάμο, ενώ το σέρβις κάθε άλλο παρά τη γερμανική τυπολατρία ακολουθεί. Αυτά είναι χαρακτηριστικά που δεν είναι απαραίτητο να μην μας αρέσουν, αλλά σίγουρα διαφοροποιούν τα συγκεκριμένα μαγαζιά από το πρότυπο που θα ήθελαν να ακολουθήσουν.

Ενώ το βελγο-ολλανδικό στιλ με τα moulles frites ή τα cafe-μπυραρίες απουσιάζει εντελώς, ευδοκιμεί και σταδιακά αναπτύσσεται ένα άλλο είδος: Οι καφετέριες που στον κατάλογό τους δίπλα στον καπουτσίνο και την Heineken έχουν προσθέσει λίγες ή πολλές βέλγικες ετικέτες, ή ακόμα και κάποιες δημοφιλείς weiss. Στόχος εδώ είναι οι μικρές ηλικίες, χωρίς την οικονομική δυνατότητα να ξοδέψουν σημαντικό ποσό για φαγητό. Η αισθητική τους φυσικά περιορίζεται σ' αυτήν της καφετέριας, από το ντεκόρ μέχρι τη μουσική ή το ντύσιμο του προσωπικού.
Αυτά είναι τα δύο κυρίαρχα στιλ, τα οποία και αναφέρουμε χωρίς πρόθεση να προωθήσουμε τα ξένα πρότυπα γιατί αυτό ουδόλως μας απασχολεί. Αν πρέπει να στηλιτεύσουμε κάτι -και αυτό αφορά αμφότερες τις κατηγορίες- είναι το γενικότερο έλειμμα σεβασμού στην μπυροπαράδοση και ο ερασιτεχνισμός, που σίγουρα θα έχουμε την ευκαιρία να αναλύσουμε σε επερχόμενα posts.