Περί Αποχής (Αναγκαστικής)

Οι τακτικοί και φανατικοί επισκέπτες του Greeks for Beer θα έχουν προσέξει την απουσία μου.

Πάει καιρός που ανέβασα ποστ. Τα πιεστικά-θλιμμένα-απειλητικά e-mail του Greektrappist μαζεύονταν στο mailbox μου και σε συνδυασμό με τα αγωνιώδη ερωτήματα φίλων και γνωστών με αναγκάζουν να δώσω εξηγήσεις. Δεν αδιαφορώ για το blog, κύριοι, ούτε αλλαξοπίστησα. Απλώς πάει καιρός που ήπια μπύρα.

Τον τελευταίο καιρό ζω ένα δράμα. Το δράμα της αποχής. Και δεν μιλώ μόνο για αποχή από το σεξ. Μακάρι να ήταν απλώς αυτό. Σιγά το σπορ, έτσι και αλλιώς: μετά τα τριάντα είναι πολύς κόπος για λίγη απόλαυση.

Μιλώ για την αποχή από την ΜΠΥΡΑ.

Μάλιστα, και δη από μπύρα πάσης φύσεως: αποχή από ξανθιές, κόκκινες, μαύρες, θολές, κρυστάλλινες, σταρένιες, σοκολατένιες, καλές, μάπες, άθλιες.

Μήν έγινα Χριστιανός Ορθόδοξος και νηστέυω; Όχι βέβαια. Είπαμε, είμαι περίεργος, αλλά όχι τόσο μαλάκας. Βέβαια ότι η όλη φάση συνέπεσε με κάποια γιορτή των Χριστιανών είναι η απόλυτη τραγική ειρωνία (ή θεία δίκη, αναλόγως του στρατοπέδου στο οποίο ανήκετε).

Αυτό που συνέβη είναι ότι αντιμετωπίζω προβλήματα υγείας (αδιευκρίνιστα ακόμα, αλλά πάντως σοβαρά) τα οποία επιτάσσουν αποχή από καφέδες, αλκοόλ και άλλα καλούδια. Δεν θα σας στενοχωρήσω με την συμπτωματολογία μου.

Αυτό που θέλω να περιγράψω είναι κάτι άλλο: τον πόνο που νιώθω όποτε περνώ από κάβα. Πλέον αλλάζω δρομολόγιο—και στο Sainsbury’s αποφεύγω τον διάδρομο με τις αγγλικές σαβουρόμπυρες. Ναι, αυτές που κάποτε κορόϊδευα. Τα αγαπημένα μου δικτυακά μπυρομάγαζα σβήστηκαν από την μπάρα του Firefox. Και το ανοιχτήρι της Westmalle εξαφανίστηκε, για να μην με παίρνουν τα ζουμιά άμα τη εμφανίσει.

Καθώς ποτέ δεν υπήρξα μπεκρούλιακας, αλλά μάλλον γερός και συστηματικός πότης με εμμονή στην ποιότητα και όχι στην ποσότητα (διάβαζε: ευλογημένο Βέλγιο), υποφέρω συναισθηματικά μάλλον παρά σωματικά-ψυχολογικά.

Πλεόν το ποτήρι της Charles Quint δεν γεμίζει με βελούδινη Stout, αλλά με νερό για να κατεβαίνουν τα Amoxil. Ξενέρωμα φοβερό και τρομερό.

Όπως και να έχει, ευελπιστώ ότι εν καιρώ θα επανέλθω στο άθλημα.

Μέχρι τότε είμαι καταδικασμένος στον επίπονο ρόλο του θεατή.

Θέλω όμως να ζητήσω κάτι από σας τους πιστούς επισκέπτες του Greeks for Beer. Θερμή και ειλικρινής παράκληση: πιείτε μια Westmalle και για μένα την επόμενη φορά που θα είστε έξω.

Κάθε γουλιά είναι πολύτιμη.

Γιατί έτσι μας αρέσει

Περιπλανώμενοι σε πλείστες όσες κάβες, μπυραρίες και σούπερμαρκετ, έχουμε αντιληφθεί ότι ελάχιστοι από τους μαγαζάτορες ή τους υπαλλήλους τους έχουν καλή γνώση περί ζύθου.

Θα μπορούσαμε μάλιστα να τους χωρίσουμε σε δύο κατηγορίες: Σε αυτούς που δεν ξανοίγονται στην κουβέντα παραδεχόμενοι ότι δεν έχουν πολλές γνώσεις –διατηρώντας τίμια συπεριφορά- και σε αυτούς που, προκειμένου να δικαιολογήσουν τη θέση τους, επιδίδονται σε ρεσιτάλ ασχετολογίας και παραπλάνησης.

Από τους συγκεκριμένους κομπορρήμονες έχουμε ακούσει απίστευτες κοτσάνες: Ότι φέρνουν μπύρες μόνο το χειμώνα γιατί το καλοκαίρι δεν τραβιούνται, ότι κάποιες μπύρες έχουν σταματήσει να παράγονται ή ότι δεν κυκλοφορούν πλέον στην ελληνική αγορά, μόνο και μόνο επειδή δεν τις έχουν αυτοί κ.λπ. Φαιδρές δικαιολογίες δηλαδή νεοελληνικού-ερασιτεχνικού τύπου, που εκστομίζονται από επαγγελματίες του χώρου, οι οποίοι θεωρούν ότι όλοι οι πελάτες τους είναι αδαείς, αφού οι Ελληνες με μπυροκουλτούρα –κατά τη γνώμη τους- είναι ελάχιστοι.

Αν λοιπόν εκείνοι θεωρούν εαυτούς φορείς της ελληνικής μπυροκουλτούρας, τότε έχουμε σίγουρα πρόβλημα. Κυρίως γιατί είναι επιχειρηματίες που σκοπό έχουν να βγάλουν κέρδος, αλλά με την πάροδο του χρόνου δεν έχουν αγαπήσει το αντικείμενό τους. Και αν για εκείνους αυτό δεν αποτελεί πρόβλημα, αφού γεμίζουν τις τσέπες τους, αποτελεί για όλους εμάς που συχνάζουμε σ’ ετούτο το blog προκειμένου να πούμε δυο κουβέντες παραπάνω γι’ αυτό που εκείνοι εμπορεύονται.

Από την άλλη, έχουμε συμπεράνει εμπειρικά ότι οι περισσότεροι από όσους δεν προβαίνουν σε μεγαλοστομίες και παραδέχονται ντόμπρα ότι οι γνώσεις τους είναι περιορισμένες, συνήθως τω καιρώ μαθαίνουν περισσότερα και βλέπουν το επιχειρηματικό τους αντικείμενο με ρομαντική θέρμη. Μάλιστα, συμπεραίνουν ότι δεν χρειάζεται να κοροϊδεύουν τον κόσμο για να βγάλουν κέρδος, αφού μαθαίνοντας γίνονται και καλύτεροι μαγαζάτορες.

Την κατάσταση αυτή μου έφερε στο μυαλό μια πρόσφατη συνέντευξη του σκηνόθετη Τζορτζ Ρομέρο που τα βάζει με τον Ρον Χάουαρντ του Κώδικα Ντα Βίντσι γιατί στερείται πάθους σ' αυτό που κάνει, ενδιαφερόμενος μόνο για το κέρδος. Μπορεί ο Χάουαρντ να είναι ένας πλούσιος πετυχημένος χολιγουντιανός σκηνοθέτης, αλλά σας διαβεβαιώ ότι τουλάχιστον εμείς οι τρεις του Greeks for Beer περιμένουμε με αγωνία την επόμενη ταινία του looser και περιθωριακού Ρομέρο...

Chimay Rouge vs Kasteelbier Brune: Μονομαχία στους αιθέρες

Θέατρο Επιχειρήσεων: Le Grand Café

Τοποθεσία: Βρυξέλλες.

Ώρα: 16:00

Αντίπαλοι: Chimay Rouge vs. Kasteelbier Brune

Καύσιμα δεξαμενών: 33cl

Σκοπός Ασκήσεως: Κατάκτηση του ουραν(ίσκ)ου

Μοιάζουν αλλά δεν είναι ίδιες, τα γεμάτα ποτήρια που ξεχειλίζουν γεύση και άρωμα, σαν ζευγάρι μαχητικών αεροσκαφών, δίπλα στον αεροδιάδρομο, έτοιμες να προσφέρουν δυνατές συγκινήσεις στους θαυμαστές τους. Ο πύργος έλεγχου ακούγεται να λέει 'στην υγειά μας΄ και ….μετάκαυση και απογείωση.

Μέσα σε δευτερόλεπτα οι πρώτες γουλιές έρχονται σε επαφή με τον ουρανίσκο, νιώθεις σαν να περνούν μαχητικά από δίπλα σου. Μυρίζεις το μεθυστικό άρωμα που αναβλύζει από τα ποτήρια.

Σαν F-16, η Chimay Rouge, σήμα κατατεθέν του Abbaye de Scourmont, εμπορική αλλά εξαιρετικά ποιοτική και δοκιμασμένη, μια επιλογή σχετικά οικονομική, παντός καιρού, με επιχειρησιακή ετοιμότητα μέρα και νύχτα, μπορείς κάτω από σχεδόν όλες τις συνθήκες να βασίζεσαι πάνω της.

Και δίπλα της ένα Eurofighter, η Kasteelbier Brune, μισή γενιά πιο εξελιγμένη, της βιομηχανίας Van Honsebrouck, λίγο πιο ακριβή επιλογή, πιο βαρύ αεροσκάφος, πιο δυνατό, 11 βαθμοί αλκοόλ σε σχέση με τους 7 της Chimay, με κινητήρα πιο μαλακό και αθόρυβο, και γεύση πιο γλυκιά στον ουρανίσκο.

Ο αφρός της μετάκαυσης που διαχέεται στο περιβάλλον, γεμάτος άρωμα, πλούσιος καθώς τα δυο μαχητικά παίρνουν θέσεις μάχης μετωπικά το ένα με το άλλο. Δύσκολο να κάνει κανείς πρόβλεψη για το νικητή. Τα δυο αεροσκάφη πραγματοποιούν περίτεχνους και εξαιρετικά δύσκολους ελιγμούς με σκοπό να αποκτήσουν το πλεονέκτημα.

Η Chimay, δυνατή τα δίνει όλα και εκμεταλλευόμενη το γεγονός ότι είναι πιο ελαφριά στην αρχή φαίνεται ότι θα καταφέρει να φέρει τον αντίπαλο σε δύσκολη θέση, αλλά μόλις η γουλιά κατεβεί, πικραίνει λιγάκι, σε αντίθεση με την Kasteelbier που έχει πιο πολύ δύναμη, αεροδυναμικά υπερέχει σε γεύση και αφήνει μια γλύκα στον πιλότο της όταν αποκτά το πλεονέκτημα.

FOX 3 λέει η Kasteel και οριακά κερδίζει το πλεονέκτημα σε ένα ομολογουμένως πολύ δύσκολο Dogfight. O ουρα(νίσκ)ος είναι δικός της!

Καταρρίπτοντας έναν μύθο: H μπύρα δεν παχαίνει

Οι λαϊκές παραδόσεις είναι γεμάτες με πολυάριθμα μυθεύματα, επίπλαστες θεωρίες που η πλειοψηφία αντιλαμβάνεται ως δεδομένες και αδιαμφισβήτητες. Ας μην ξεχνάμε ότι κάποτε θεωρούσαν ότι η γη είναι μια ευθεία και όχι στρογγυλή, ότι υπήρχαν μάγισσες τις οποίες και έριχναν στην πυρά κ.ο.κ.
Μια σύγχρονη ανάλογη αποπροσανατολιστική και στο όριο της απάτης δοξασία είναι ότι η μπύρα αυτή καθεαυτή παχαίνει. Καλλιεργήθηκε μάλιστα και ο όρος μπυροκοιλιά (beerbelly αμερικανιστί) ως απενοχοποίηση όσων θέλουν να ρίξουν την ευθύνη των παραπανίσιων κιλών τους, όχι στη βουλιμική τους διάθεση, αλλά στο αγνό και θείο ποτό. Μάλιστα, κανείς ποτέ δεν έχει χρησιμοποιήσει τον όρο "κρασοκοιλιά", παρά μόνο "κρασοπατέρας" που είναι λέξη αθώα και κάθε άλλο παρά καταλογίζει ευθύνες στο σεβαστό οίνο.
Ποια είναι όμως η πραγματικότητα; Ερευνες στην Ελλάδα και το εξωτερικό, που έρχονται σωρηδόν στην επιφάνεια τελευταία, καταρρίπτουν το συγκεκριμένο μύθευμα. Η περιεκτικότητα της μπύρας σε θερμίδες είναι μειωμένη και χρειάζονται πολλές φιάλες ώστε να φτάσει κάποιος να λάβει ποσό θερμίδων ίσο με ένα πλήρες γεύμα. Παράλληλα, πρόκειται για ποτό επεξεργασμένο κατά τη ζυθοποίηση, γεγονός που διευκολύνει τον οργανισμό να το αφομοιώσει γρηγορότερα κατά τη χώνεψη.
Εκεί που χρειάζεται λίγη προσοχή από εμάς τους μπυροπότες είναι ο συνδυασμός του ποτού με το φαγητό. Η μπύρα λόγω των συστατικών της προετοιμάζει τον οργανισμό να δεχτεί μεγαλύτερη ποσότητα φαγητού απ' ό,τι θα έτρωγε χωρίς να πιει. Το Greeks for Beer σ' αυτή την περίπτωση προτείνει την κατανάλωση μπύρας μετά το γεύμα ή, αν κάποιος θέλει το γεύμα του να συνοδεύεται από το ευλογημένο ποτό, καλό θα είναι να έχει προκαθορίσει τη μερίδα του σε λογικά όρια, ανάλογα με τις διατροφικές του ανάγκες.
Η επιστήμη, στο πλαίσιο της αέναης μάχης της κατά του ανορθολογισμού, για μια ακόμη φορά δίνει την απάντηση στους "μάγους της φυλής" .

Au trappiste: Ζύθου Εκκλησίασμα

Μια πολύ ενδιαφέρουσα πρόταση για όποιον βρίσκεται κοντά στο Λούβρο και την Notre Dame, κατά τη διάρκεια της ημέρας και μέχρι τα μεσάνυχτα περίπου. Οποιος επιθυμεί να χαλαρώσει και να ξεφύγει από το ρυθμό της πόλης, δεν έχει παρά να πάει στον αριθμό 4 της οδού St. Denis.

Εκεί θα βρει το ζυθεστιατόριο ‘Au trappiste’, στο ζεστό και φιλόξενο περιβάλλον του οποίου έχει τη δυνατότητα να απολαύσει μπύρες από μια αρκετά εκτεταμένη ποικιλία ετικετών από διάφορες χώρες.

Η διακόσμηση, παραδοσιακή, με ξύλινα τραπέζια και καρέκλες, ομολογούμενως άβολες όμως, ένα ξύλινο τέμπλο πίσω από το μπαρ διακεκοσμημένο με δεκάδες ποτήρια, ανάμεσά τους και πολλά συλλεκτικά. Προτείνω τα τραπέζια δίπλα στα παράθυρα, στο πατάρι του ‘Τραπιστή’ για περισσότερη ησυχία και καλύτερη θέα της περιοχής που σφύζει από ζωή μέρα και νύχτα.

Το κατάστημα είναι σημείο συνάντησης για άτομα κάθε ηλικίας. Το μεσημέρι συναντάς κυρίως ηλικιωμένους που έχουν βγει βόλτα για ένα ποτηράκι, ενώ το απόγευμα και πιο αργά το βράδυ αποτελεί πόλο έλξης για τους εργαζόμενους που μόλις έχουν σχολάσει και νεαρούς που αναζητούν μια πιο συντηρητική πρόταση εξόδου τις εργάσιμες ημέρες σε σχέση με τα τριγύρω νυχτερινά κέντρα.

Οι επιλογές πολλές για να καλύπτουν όλα τα γούστα και τις ανάγκες. Μπορείς να καθίσεις στο μπαρ για ένα μικρό ποτήρι ‘στα γρήγορα’ αν είναι ακόμα νωρίς ή να καθίσεις σε κάποιο τραπέζι εάν θέλεις να ξεχαστείς στο άρωμα και τη γεύση της αγαπημένης σου μπύρας.

Στο τραπέζι βέβαια σου δίνεται τη δυνατότητα να τελέσεις με την μπυρα σου βελγικό γάμο, παντρεύοντας την με μύδια και πατάτες τηγανιτές, το πασίγνωστο Moules Frites ή να ακολουθήσεις ένα πιο γοτθικό τελετουργικό με αλλαντικά, τυριά και λουκάνικα κυρίως από την περιοχή της Αλσατίας.

Στα αξιοσημείωτα του καταστήματος ο πολύ καλός κατάλογος, με αρκετές ετικέτες, όπου οι μπύρες είναι ταξινομημένες ανάλογα με τη χώρα προέλευσης τους και όχι το είδος τους, το προσεγμένο και γευστικό φαγητό, καθώς και η γρήγορη και ευγενική εξυπηρέτηση από τους σερβιτόρους οι οποίοι φορούν μπλουζακι με το λογότυπο του καταστήματος.

Το εν λόγω μπλουζάκι διατίθεται και προς πώληση στην τιμή των €15. Πριν πείτε κάτι για την τιμή να τονίσουμε ότι ακόμα και το προσωπικό καταβάλλει €5 για το μπλουζάκι που το κατάστημα τους υποχρεώνει να φοράει.

Στα μείον του καταστήματος το γεγονός ότι έχει μόνο γαλλικές μπύρες σε βαρέλι, και το γεγονός ότι αρκετές φορές οι μπύρες σερβίρονται σε ποτήρια διαφορετικά από αυτά της ετικέτας που έχουμε παραγγείλει.

Σε γενικές γραμμές, όμως, αποτελεί μια πολύ καλή επιλογή, διαθέτει ποικιλία ετικετών για κάθε γούστο και διάθεση, όμορφο και καθαρό περιβάλλον και προσφέρεται και για κοινωνικές γνωριμίες όντας στέκι πολλών νεαρών καλλίγραμμων γαλλίδων τόσο της μητρόπολης όσο και των εξωτικών αποικιών της...

Westmalle Dubbel vs Grimbergen Dubbel : Ζητείται αντίπαλος

Στην αριστερή λωρίδα μαρσάρει μια Westmalle Dubbel, αδιαφιλονίκητο φαβορί και έχουσα τα σκήπτρα στην κατηγορία Dubbel (98% παρακαλώ στο ratebeer).
Στην δεξιά, μια Grimbergen Dubbel, σχετικά καινούργιο μοντέλο με κοκκινοκίτρινo σασί, έχει τη μηχανή αναμένη και αμφισβητεί τα πρωτεία.
Η εκκίνηση γίνεται και η θορυβώδης Grimbergen με την μεγάλη ιπποδύναμη και το οργισμένο ύφος θέλει να πάρει κεφάλι. Το καταφέρνει όμως μόνο στην ευθεία, γιατί όταν αρχίζουν οι
στροφές, τα φοβερά κρατήματα της Westmalle με τη μετριασμένη ανάλαφρη γεύση και την ασύγκριτα γλυκιά οδηγική συμπεριφόρα, τη βγάζουν μπροστά. Θεατές του αγώνα αναφέρουν ότι από την εξάτμισή της ανέβλυζε μια όμορφη και ανάλαφρη αρωματική σύνθεση βασισμένη σε φρούτα. Για τη Grimbergen τονίζουν τη διάχυτη μυρωδιά της καραμέλας που ήταν λίγο πιο δυνατή απ' ό,τι θα άντεχε η μύτη τους. Στην τελική ευθεία η Westmalle κρατάει τη διαφορά χωρίς προβλήματα, εκμεταλλευόμενη τη φρεσκάδα και τo απαλό τελείωμά της. Η Grimbergen έβαλε τα δυνατά της, αλλά φάνηκε ότι οι μηχανικοί της δεν κατάφεραν να απαλύνουν την πικράδα και να ελαφρύνουν τη βαριά της γεύση.
Απο εδώ και πέρα ξέρουν ότι μόνο σκληραγωγημένοι οδηγοί είναι οι κατάλληλοι να την οδηγήσουν...
Η Westmalle Dubbel ακόμα περιμένει να βρει αξιόμαχο μοντέλο στην κατηγορία της...

La Choulette: Επιβλητική Γαλλίδα με φινέτσα

Φθάνω στο Παρίσι για τρίτη φορά μέσα στον τελευταίο δεκάμηνο και είμαι ενθουσιασμένος γιατί σύμφωνα με το σχέδιο μου σε λιγότερο από 3 ώρες θα βρίσκομαι σε μια παραδοσιακή γαλλική μπυραρία απολαμβάνοντας μια EKU 23 μαζί με την κοπέλα μου και τον ξάδερφό μου. Και ενώ το δρομολόγιο του προαστιακού από το αεροδρόμιο είναι κολλημένο λίγο έξω από το Gare du Nord, με το τραίνο γεμάτο, καθώς είναι ώρα αιχμής, παρηγορούμαι στη σκέψη ότι σύντομα θα βρίσκομαι στο ‘Au trappiste’, απολαμβάνοντας μια από τις αγαπημένες μου μπύρες. Έπειτα από ένα μικρό Γολγοθά με τη συγκοινωνία, βρίσκομαι στο σπίτι με τη θεία Δέσποινα να με υποδέχεται στην είσοδο.

Επειτα, από τα καλωσορίσματα, τα παραδοσιακά οικογενειακά πειράγματα και τις ανταλλαγές δώρων, ετοιμάζομαι για εξόρμηση προς το Châtelet, όπου και βρίσκεται ‘Ο Τραπιστής’. Και ενώ έχω αποφασίσει εκ των πρότερων για μια EKU 23, ξαφνικά αποφασίζω να μοιραστώ με τον ξάδελφο μου μια Choulette Ambrée 75cl.

Προετοιμαζω τον εαυτο μου για μια μετρια μπυρα, όμως η πρωτη γουλια με ξαφνιαζει ευχαριστα. Αναμενω το σχολιο του ξαδέρφου μου, ο οποίος γνέφει συγκαταβατικά με μια έκφραση ικανοποίησης.

Η Choulette διαθέτει όμορφο κεχριμπαρένιο χρώμα, πλούσιο άρωμα , και παρά τους 8 βαθμούς αλκοόλ, αφήνει στον ουρανίσκο μια γλυκιά, καραμελένια γεύση. Μπύρα από το γαλλικό βορρά, από την ζυθοποιία, Brasserie Artisanale La Choulette, κοντά στα σύνορα με το Βέλγιο, είναι από τις λίγες γαλλικές επιλογές μου που δεν έχω μετανιώσει. Για τις άλλες επιλογές, εκείνες για τις οποίες ακόμα προσπαθώ να εξιλεώθω στον ταλαιπωρημένο μου ουρανίσκο, θα μιλήσω αναλυτικότερα σε άλλο post.

Η Choulette αποτελεί αξιόλογη επιλογή για να χαλαρώσεις με την παρέα σου έπειτα από μια κουραστική ημέρα και να την απολαύσεις μέσα στο ζεστό περιβάλλον του "Τραπιστή" παρακολουθώντας το νεανικό, πολυπολιτισμικό πλήθος που κινείται εκείνη την ώρα προς τα club της περιοχής.

Ανταποκρίσεις από το Παρίσι

Το Greeks for Beer είναι στην ευχάριστη θέση να σας ανακοινώσει ότι από εδώ και στο εξής θα έχει συνεργασία με ειδικό απεσταλμένο του στην Πόλη του Φωτός, ο οποίος θα μας στέλνει τις εμπειρίες του όχι μόνο από το Παρίσι, αλλά και από τις εξορμήσεις του στην πρώτευουσα της μπύρας, Βρυξέλλες.
Η πληθώρα ετικετών που βρίσκει κανείς εκεί, αλλά και μικρή απόσταση από τις Βρυξέλλες, θα αποτελέσουν πολύτιμο εργαλείο για όλους εμάς τους μπυρόφιλους.
Racclettist bienvenue!

Ωραίος αγώνας, χαλασμένη μπύρα

Ο χθεσινοβραδινός αγώνας Μπάγερν -Ρεάλ ήταν πραγματικά μεγάλος. Το Greeks for Beer έχοντας διαβλέψει τις δυνατές ποδοσφαιρικές στιγμές που θα ζούσε από την τηλεόραση, προμηθεύτηκε την τελευταία στιγμή μια Westmalle Tripel, ώστε να απολαύσει το θεαματικό ποδόσφαιρο συνοδεία ποιοτικού ζύθου.
Το γκολ με τη σέντρα ανάψε τα αίματα στο Μόναχο και έδωσε το σύνθημα να ακουστεί ο φελός της Westmalle. Mε μηχανικές κινήσεις και προσήλωση στην τηλεόραση, βάλαμε την μπύρα στο ποτήρι. Τότε είναι όμως που νοιώσαμε μεγάλη απογοήτευση: To χρώμα της Westmalle δεν είχε τη σκουράδα που θα έπρεπε, αντίθετα ήταν ανοιχτό κόκκινο αραιωμένο. Πλησιάζοντας το ποτήρι αντιληφθήκαμε αοσμία, ενώ μια δοκιμαστική γουλιά ανέδειξε την κακή γεύση. Το συμπέρασμα ήταν φυσικά ότι πέσαμε σε "τζούφια" μπύρα, κάτι που συμβαίνει σύμφωνα με την εμπειρική έρευνα του Greeks for Beer, σε περίπου 1 στα 20 μπουκάλια οποιουδήποτε μεγέθους.
Δεδομένου ότι το ταμείο ήτο μείον λόγω της "επένδυσης" στις τρίλιτρες την προηγουμένη και δεν μας επέτρεψε άλλες αγορές -βλέπε προηγούμενο ποστ- αναγκαστήκαμε να παρακολουθήσουμε τη συνέχεια του συναρπαστικού αγώνα χωρίς τη συνοδεία του ευλογημένου ποτού.
Στο ημίχρονο έπρεπε να ικανοποιήσουμε κάπως τη δίψα μας καταφεύγοντας με απογοήτευση στη λύση του χυμού ανανά...
Ο αγώνας τελείωσε, μας χόρτασε θέαμα, αλλά μας άφησε στεγνούς από μπύρα. Θα πρέπει να αναζητήσουμε την αιτία στην κακή εμφιάλωση που συμβαίνει και στα καλύτερα σπίτια, όπως αυτό της Westmalle. Φυσικά και δεν δοκιμάσαμε να την κατεβάσουμε χαλασμένη αφού εκτός από την κακή γεύση, υπήρχε και ένα μικρό ενδεχόμενο να μας δημιουργήσει προβληματάκια στο στομάχι.
Τελικά, έχοντας δει όλους αυτούς τους Βαυαρούς να φεύγουν εκστασιασμένοι από το γήπεδο για να κατακλύσουν τις φημισμένες μπυραρίες του Μονάχου και να επιδοθούν σε οργιώδη κατανάλωση weissbier μέχρι πρωίας, δεν μπορείς παρά να τους ζηλέψεις, ειδικά όταν η μονάκριβη Westmalle σου σε άφησε στα κρύα του λουτρού...

Μπύρες για σπίτι

Δεν ξέρω αν τους φαίνεται, αλλά είναι οι τρίλιτρες που είχαμε βάλει στο μάτι από καιρό. Βρέθηκαν σε κάβα απέναντι από το σπίτι μου και περίμεναν εμένα και τον Brewtus καρτερικά στο βάθος του μαγαζιού. Η Tripel Karmeliet φιγουράρει πλέον ως πρώτο όνομα στην κάβα του Brewtus και η Corsedonk Pater πράττει το αυτό στη δική μου.
Και οι δύο έχουν τις προϋποθέσεις για μακροχρόνια σχέση, κυρίως γιατί ο χρόνος δεν τις αλλοιώνει, αλλά τις ωφελεί. Θα φυλαχθούν σε περιβάλλον ξηρό χωρίς πολλή υγρασία και όταν κάποτε έλθει η ώρα τους θα σερβιριστούν σε θερμοκρασίες 8-10 βαθμών Κελσίου.
Για την ιστορία, η τιμή τους ήταν η πιο χαμηλή που έχουμε βρει στην αγορά (50 ευρώ η μία με έκπτωση 10%). Ποιος ξέρει μετά από πόσα χρόνια σ' αυτό εδώ το ιστολόγιο θα βρείτε και τις εντυπώσεις μας από το άνοιγμά τους.

Μονομαχία Γιγάντων

Μονομαχία γιγάντων στο Greeks for Beer! Σήμερα παρουσιάζουμε το χρονικό μιας φοβερής σύγκρουσης, μιας αναμέτρησης Τιτάνων!

Κυρίες και κύριοι, Thomas Hardy vs. Bush! Όχι, δεν πρόκειται για μάχη ανάμεσα σε έναν συγγραφέα και έναν... πρόεδρο των ΗΠΑ. Πρόκειται για μάχη ανάμεσα σε δυο μοναδικές μπύρες-θρύλους!

Σήμερα λοιπόν, αναμετρόνται δύο μπύρες που ανήκουν τυπικά στην ίδια κατηγορία, από διαφορετικές όμως μπυροκουλτούρες, σε έναν ιστορικό (και πρωτοφανή, από όσο γνωρίζουμε) αγώνα μέχρις εσχάτων.

Κυρίες και κύριοι, στην αριστερή γωνία, μια Thomas Hardy’s Ale, η πιο δυνατή μπύρα της Βρετανίας, με 12 % βαθμούς αλκοόλ... και στην δεξιά γωνία, μια Bush 12%, μια μπύρα που συχνά διεκδικεί τον τίτλο της πιο δυνατής μπύρας του Βελγίου.

Ναι, το ξέρουμε ότι τέτοιες μονομαχίες βρίσκετε μόνο στο Greeks for Beer— γι’αυτό άλλωστε μας αγαπάτε.

Ας γνωρίσουμε όμως τους αντιπάλους. Αμφότεροι ανήκουν στην κατηγορία των (very very) strong ales αν και ορθότερα θεωρούνται barley wine. Αν μια strong ale κινείται μεταξύ 6-9 βαθμών αλκοόλ, οι μπύρες τύπου barley wine πλησιάζουν τους βαθμούς του κρασιού και κινούνται από 10-12 βαθμούς.

Η Thomas Hardy’s Ale έχει το χαρακτηριστικό ότι παλαιώνει όπως το κρασί—και μάλιστα για πολλά, πάρα πολλά χρόνια... ήτοι από δέκα έως τριάντα έτη... Οι γνώστες ισχυρίζονται ότι μια καλά παλαιωμένη φιάλη αποκτά μοναδική texture και κορυφαία, ζεστά αρώματα κονιάκ, σταφίδας, ξύλου και μήλου. Όσο για τη ονομασία της, αυτή συνδέεται με την σαρακοστή επέτειο από τον θάνατο του μεγάλου συγγραφέα Thomas Hardy, ο οποίος αγαπούσε ιδιαίτερα της μπύρες του ζυθοποιού Eldrige Pope από το Dorchester. Με αφορμή την επέτειο αυτή, κυκλοφόρησε η μπύρα Eldridge Pope Thomas Hardy’s Ale, αρχικά ως one-off. Όμως η επιτυχία της ήταν τέτοια, που καθιερώθηκε η παραγωγή της τουλάχιστον μια φορά τον χρόνο (η επακριβής ημερομηνία κάθε παρτίδας αναγράφεται στην ετικέτα).

Η Bush είναι πιο γνωστή, ενίοτε μάλιστα την βρίσκει κανείς και στην Ελλάδα. Η ονομασία της είναι μια αγγλική παραφθορά του ονόματος Debuisson, ήτοι του οικογενειακού ονόματος του παραγωγού. Η ζυθοποιεία Debuisson απελευθερώθηκε από τους Άγγλους στο τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και η ονομασία της μπύρας αποτελεί έναν φόρο τιμής στους Άγγλους (να λοιπόν πώς συνδέεται η Thomas Hardy με την Bush!). Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι η Bush θυμίζει τις αγγλικές barley wine, αν και πιο ξηρή, με αρώματα ξηρών καρπών.Και μια ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια: η Βush κυκλοφορεί στην Αμερική με άλλη ονομασία (γιατί άραγε;) ως... Scaldis.

Thomas Hardy vs. Bush: Πρόκειται για εκπληκτικές, μαγικές μπύρες. Μόνο η αυστριακή Samichlaus μπορεί ίσως να συγκριθεί μαζί τους, αν και υπολείπεται αμφότερων. Πίνονται αργά, σε μικρές ποσότητες, κατά προτίμηση μόνες τους (άντε με λίγο καλό τυρί ή σοκολατάκια) τα κρύα βράδια του χειμώνα—αντί κονιάκ και μπράντυ. Τα απίστευτα ποσοστά που συγκεντρώνουν στο Rate Beer (98% για την Hardy, 79 % για την Bush) είναι ενδεικτικά, ιδίως αν αναλογιστεί κανείς ότι πρόκειται για μπύρες μιας πολύ ιδιόρρυθμης κατηγορίας.

Και το αποτέλεσμα της μονομαχίας;

Μπορεί να είμαστε βελγόφιλο website, αλλά ψηφίζουμε Thomas Hardy. Η εγγλέζικη μπύρα είναι πιο πολύπλοκη από τη Bush, σαφώς πιο ιδιαίτερη και παρόλο που θυμίζει λιγότερο μπύρα και περισσότερο brandy (ιδίως στο τελείωμα) αποτελεί μια εμπειρία σπάνια. Αν την βρείτε (είναι πολύ πιο σπάνια από την Bush) αποθηκεύστε την για δέκα, είκοσι, τριάντα χρόνια και ανοίξτε την κάποιο παγωμένο βράδυ... διαβάζοντας Χάρντυ, Πόε ή Χένρυ Τζαίημς...