Περιπλανώμενοι σε πλείστες όσες κάβες, μπυραρίες και σούπερμαρκετ, έχουμε αντιληφθεί ότι ελάχιστοι από τους μαγαζάτορες ή τους υπαλλήλους τους έχουν καλή γνώση περί ζύθου.
Θα μπορούσαμε μάλιστα να τους χωρίσουμε σε δύο κατηγορίες: Σε αυτούς που δεν ξανοίγονται στην κουβέντα παραδεχόμενοι ότι δεν έχουν πολλές γνώσεις –διατηρώντας τίμια συπεριφορά- και σε αυτούς που, προκειμένου να δικαιολογήσουν τη θέση τους, επιδίδονται σε ρεσιτάλ ασχετολογίας και παραπλάνησης.
Από τους συγκεκριμένους κομπορρήμονες έχουμε ακούσει απίστευτες κοτσάνες: Ότι φέρνουν μπύρες μόνο το χειμώνα γιατί το καλοκαίρι δεν τραβιούνται, ότι κάποιες μπύρες έχουν σταματήσει να παράγονται ή ότι δεν κυκλοφορούν πλέον στην ελληνική αγορά, μόνο και μόνο επειδή δεν τις έχουν αυτοί κ.λπ. Φαιδρές δικαιολογίες δηλαδή νεοελληνικού-ερασιτεχνικού τύπου, που εκστομίζονται από επαγγελματίες του χώρου, οι οποίοι θεωρούν ότι όλοι οι πελάτες τους είναι αδαείς, αφού οι Ελληνες με μπυροκουλτούρα –κατά τη γνώμη τους- είναι ελάχιστοι.
Αν λοιπόν εκείνοι θεωρούν εαυτούς φορείς της ελληνικής μπυροκουλτούρας, τότε έχουμε σίγουρα πρόβλημα. Κυρίως γιατί είναι επιχειρηματίες που σκοπό έχουν να βγάλουν κέρδος, αλλά με την πάροδο του χρόνου δεν έχουν αγαπήσει το αντικείμενό τους. Και αν για εκείνους αυτό δεν αποτελεί πρόβλημα, αφού γεμίζουν τις τσέπες τους, αποτελεί για όλους εμάς που συχνάζουμε σ’ ετούτο το blog προκειμένου να πούμε δυο κουβέντες παραπάνω γι’ αυτό που εκείνοι εμπορεύονται.
Από την άλλη, έχουμε συμπεράνει εμπειρικά ότι οι περισσότεροι από όσους δεν προβαίνουν σε μεγαλοστομίες και παραδέχονται ντόμπρα ότι οι γνώσεις τους είναι περιορισμένες, συνήθως τω καιρώ μαθαίνουν περισσότερα και βλέπουν το επιχειρηματικό τους αντικείμενο με ρομαντική θέρμη. Μάλιστα, συμπεραίνουν ότι δεν χρειάζεται να κοροϊδεύουν τον κόσμο για να βγάλουν κέρδος, αφού μαθαίνοντας γίνονται και καλύτεροι μαγαζάτορες.
Την κατάσταση αυτή μου έφερε στο μυαλό μια πρόσφατη συνέντευξη του σκηνόθετη Τζορτζ Ρομέρο που τα βάζει με τον Ρον Χάουαρντ του Κώδικα Ντα Βίντσι γιατί στερείται πάθους σ' αυτό που κάνει, ενδιαφερόμενος μόνο για το κέρδος. Μπορεί ο Χάουαρντ να είναι ένας πλούσιος πετυχημένος χολιγουντιανός σκηνοθέτης, αλλά σας διαβεβαιώ ότι τουλάχιστον εμείς οι τρεις του Greeks for Beer περιμένουμε με αγωνία την επόμενη ταινία του looser και περιθωριακού Ρομέρο...
5 σχόλια:
Εύγε! Καιρός ήταν να σηκωθούν τα λάβαρα. Τόσο καιρό έχουμε μαζέψει πλείστα παραδείγματα εξυπνακισμού, ερασιτεχνισμού και παπαρολογίας. Όχι μόνο από μαγαζιά, αλλά και από διανομείς, εμπόρους κ.α.
Το μόνο που θα τους κάνει να αλλάξουν νοοτροπία, είναι να αρχίσει ο κόσμος να μαθαίνει περισσότερα για την μπύρα, να ρωτά, να αμφισβητεί. Να κάνουμε δηλαδή εμείς, οι παθιασμένοι μπυρόφιλοι, την ανατροπή.
Υ.Γ. Οι ταινίες του Ρομέρο πάντως δεν συνάδουν εύκολα με καλές μπύρες. Θέλουν κάτι πιο 'βήτα', αλλά καλούτσικο... Θα πρότεινα Bock, και μάλιστα Amstel Bock: μια αξιοπρεπέστατη μαύρη μπύρα μαζικής παραγωγής (η καλύτερη μπύρα σε κουτάκι που μπορείτε να βρείτε). Α, και πίτσες!
Sorry που το λέω αλλά ο Ρομερο (που σκηνοθετεί b movies με ζόμπι τα τελευταία 40 χρόνια) δεν θα έπρεπε να μιλάει για τον Ron Howard (που εκτός από τον "Κώδικα" έχει σκηνοθετήσει και τα "Beautiful Mind", "Edtv").
Δυστυχώς δεν χρειάζεται μόνο πάθος αλλά και ικανότητα, πράγμα που ο κος Ρομέρο δεν διαθετει γιατί αλλιώς θα ήταν αυτός στην θέση του Howard, καθότι και οι δύο για τα λεφτά δουλεύουν και όχι για το κέφι τους.
Και όσο αφορά το υπόλοιπο θέμα να σας πω ότι δεν με εκπλήσει το γεγονός ότι υπάρχουν αρπακολατζήδες επιχειρηματίες στην Ελλάδα, ίσα ίσα το ότι μερικοί δεν είναι με αφήνει έκπληκτο.
rockordie, αναμένω έκρηξη του Greektrappist...
Rockordie, μπορεί αυτό να μας κάνει περιθωριακούς, αντιδραστικούς ή ακόμα και ξυπνητζήδες, αλλά είναι το modus vivendi μας. Με τον ίδιο τρόπο αποφεύγουμε τις μπύρες ευρείας κατανάλωσης, αναζητώντας αυτές που ξεφεύγουν από τους κανόνες του μαζικού μάρκετινγκ και φτιάχνονται με λίγη τρέλα ή μεράκι παραπάνω.
Brewtus, βλέποντας ότι πλέον μετά την περιπέτεια υγείας σου είσαι σε θέση να αξιοποιήσεις το γραφικό σου οίστρο, σου προτείνω για το Diary of the Dead την κλασσική σκουρόχρωμη Irish Stout βαρελίσια.
Ξεσηκωθείτε πια ραγιάδες ουρανίσκοι.......
Ως πότε μωρέ θα μας πωλούν τις δίχως γεύση μπύρες τους οι έμποροι, ως πότε κάποιοι εστιάτορες θα μας σερβίρουν Westmalle Dubbel σαν να είναι κόκα-κόλα, ως πότε ανίδεου μαγαζάτορες θα προσπαθούν να μας πείσουν για το ποια μπύρα είναι καλή και ποια όχι ανάλογα με το κέρδος που τους αποδίδει, ως πότε θα τρώμε αμάσητη κάθε Χολιγουντιανή παραγωγή του ψαροντούφεκου.
Εν τέλη μας αρέσουν οι ταινίες με ζόμπι αλλά δεν θα γίνουμε τα ζόμπι τους.
Θα σηκώσουμε τα ποτήρια μας ψηλά, και ενωμένου θα αφυπνίσουμε τον υπόδουλο ζυθοπότη.
Ζήτω Η Επανάσταση....!!!!
Δημοσίευση σχολίου