Μια βραδιά με τον Βελζεβούλη

To όνομα Lillois σίγουρα θυμίζει κάτι στους ποδοσφαιρόφιλους, ειδικά σε ΑΕΚτζήδες και Ολυμπιακούς που δεν πέρασαν και τόσο κάλα όταν επισκέφτηκαν αυτήν την πόλη της Βόρειας Γαλλίας, πολύ κοντά στα σύνορα με το Βέλγιο. Η κάτοικοι της Lille έχουν για κάμαρι τους την ποδοσφαιρική ομάδα σαν τελευταίο αποκούμπι μέσα στη δυστυχία που μαστίζει την περιοχή εξαιτίας της υψηλής ανεργίας μετά το κλείσιμο των ορυχείων και την απομάκρυνση της βαριάς βιομηχανίας.

Πώς να πάνε λοιπόν τα φαρμάκια κάτω; Iσως με μια μπύρα.

Με τα 13% αλκοόλ της μπύρας που βγαίνει στην πόλη τους από τη Brasserie Grain d’ Orge μάλλον μπορούν να ξεχάσουν εύκολα τη ζωφερή πραγματικότητα και εμείς να τους προσφέρουμε βοήθεια καταναλώνοντας το προϊόν αυτό στη χώρα μας.

Από την άλλη όμως οι Ελληνες δεν φημιζόμαστε για την αλληλεγγύη μας σε τέτοιου είδους κοινωνικά ευαίσθητα ζητήματα. Πίνουμε τη Belzebuth περισσότερο για το τσιτάτο σλόγκαν της στο μπουκάλι «13% - La biere la plus forte du monde» που μυρίζει περιπέτεια, παρά γιατί μας αρέσει πραγματικά. Αυτή είναι η εξήγησή μας για το γεγονός ότι μια μέτρια ως κακή μπύρα έχει αντέξει στην ελληνική αγορά.

Το μικρό ποτηράκι ήδη ξαφνιάζει τον μπυροπότη. Μυστήριο και ανυπομονησία τον κυριεύουν. Ο λιγοστός αφρός και το κοκκινωπό της χρώμα του φέρνουν την ανάμνηση της τζούφιας Westmalle, αλλά δεν πτοείται. Η αίσθηση από την πρώτη γουλιά είναι ότι ίσως να μην πρόκειται για μπύρα. Το αλκοόλ έχει κυριεύσει τη φιάλη και μια βαριά οσμή διαχέεται γρήγορα. Καμία σχέση με την ανάλαφρη γεύση και μυρωδιά μιας Dubbel ή Tripel. Εδώ μιλάμε για κάτι άλλο, στα όρια του ζύθου, αφού δεν υπάρχει αυτή η χαρακτηριστική γεύση της μαγιάς. Είναι και αυτό το ποτηράκι που θυμίζει περισσότερο σφηνάκι παρά κανονικό μπυροπότηρο...

Περιττό να αναφέρουμε πως βαράει και φυσικά ότι δεν συνίσταται μετά φαγητού, παρά μόνο μετά από αυτό. Η πικράδα της δεν επιτρέπει τέτοιους πειραματισμούς.

Γενικότερα, για όσους θέλουν κάτι γρήγορο και δραστικό με ποιότητα, το Greeks for Beer έχει να σας προτείνει μια Samichlaus, την οποία και θεωρούμε ιεροσυλία να αντιπαραθέσουμε σε συγκριτική δοκιμή με τη Belzebuth.

Και καθώς την έχουμε θάψει τόσο πολύ, ας αναφέρουμε και ένα δυνατό της σημείο: Mετά το πρώτο ποτηράκι –συνολικά πρέπει να βγαίνουν 2 σε μία φιάλη 250 cl- βλέπεις στο βάθος τον Βελζεβούλη, που δεν καταλαβαίνει από άγιες μέρες, να σου κλείνει το μάτι, όπως συμβαίνει και στο μπουκάλι. Τον ακολουθείς και αυτός με σαρδόνιο χαμόγελο σου δίνει ένα κλειδί. Μ’ αυτό ξεκλειδώνεις όλες τις αναστολές, τις προλήψεις και τις προκαταλήψεις σου. Είσαι έτσι έτοιμος να μιλήσεις με πάθος και χωρίς φόβο επί παντός επιστητού. Τελικά είναι μπύρα...