Guinness Draught με b-movie

Καθώς ο Brewtus απολαμβάνει το ακριβά του πούρα συνοδεία μπύρας που μόνο στις τάξεις της βρετανικής αριστοκρατίας κυκλοφορεί, δεν θα μπορούσα παρά να προτείνω στους θαμώνες ετούτου του ιστολογίου έναν εναλλακτικό τρόπο μπυροδιασκέδασης, ταπεινό αλλά διόλου ευκαταφρόνητο.

Η μπύρα είναι βρετανική αλλά λαϊκότατη, μαζική και με καταγωγή από τους Κέλτες της Ιρλανδίας. Ποια άλλη από τη Guinness Draught με 4,2 % αλκοόλ, και μάλιστα σε κουτάκι των 500 ml. Αυτή που βρίσκουμε όχι πολύ δύσκολα και βαρελίσια στην Ελλάδα, ενώ στο μεγάλο νησί αποτελεί εταιρεία -κολοσσό που βρίσκεται σχεδόν σε όλες τις pub. Βρέθηκε σε γκουρμέ μπακαλο-σούπερμαρκετ των νοτίων προαστίων σε τιμή 1,55 ευρώ.

Ιδανικό της ταίρι είναι ένα κλασσικό b-movie των 80’s σε σκηνοθεσία του μεγάλου Ιταλού σκηνοθέτη Lucio Fulci. Πρόκειται για το The New York Ripper aka Il Squartatore di New York, παραγωγής 1982, μάλλον στην πιο δημιουργική περίοδο του δημιουργού, αφού την εποχή εκείνη κυκλοφόρησε πλειάδα ταινιών του με θεματολογία επηρεασμένη από τον κόσμο των ζωντανών νεκρών (ζόμπι). Προφανώς ο Lucio έκανε τότε ένα διάλειμμα για να γυρίσει ένα αστυνομικό θρίλερ για γερά νεύρα, ίσως το φιλμ-κορωνίδα της καριέρας του.

Από την πρώτη σεκάνς η ταινία αιχμαλωτίζει. Μια αμέριμνη όμορφη κοπελίτσα πέφτει θύμα αγνώστου σε ένα ειδεχθές φονικό πάνω σε ένα φέρι. Ήταν τότε που έζησα κι εγώ δεύτερο πανικό, καθώς με το άνοιγμα η -μάλλον κουνημένη- Guinness παρουσίασε τάσεις βίαιης εξόδου. Ευτυχώς η ζημιά ήταν περιορισμένης εκτάσης και η πλειοψηφία των ml είχε μείνει εντός...

Η υπόθεση προχωράει και ο μανιακος σίριαλ κίλερ απειλεί διά τηλεφώνου τα υποψήφια θύματά του με περίεργη φωνή ομοιάζουσα με κραυγή πάπιας και δη του Ντόναλντ Ντακ. Το γεγονός αυτό σε συνδυασμό με το ότι σκοτώνει πανέμορφες νυμφομανείς γκόμενες, φέρνει στο νου μας τον Φρόιντ και μας οδηγεί σε διάφορες εικασίες ως προς την ψυχοπαθολογία του μανιακού. Στο μεταξύ, η στάθμη της Guinness κατεβαίνει με την πικραδά και το καπνιστό άρωμά της να κυριαρχούν, αφήνοντας την αίσθηση μιας μικρής κτηνωδίας παρόμοιας με αυτήν επί της οθόνης. Κι αυτό γιατί δίνει την εντύπωση ότι μετά από κάθε γουλιά πίνεται γιατί πρέπει απλά να πάει κάτω, βουλιμικά, χωρίς καμία απαίτηση από τον ουρανίσκο.

Στις τελευταίες σκηνές η δραματουργία κωρυφώνεται, ο φονιάς τελικά αποκαλύπτεται και μετά από καμπόσα φρικτά φονικά οι τίτλοι τέλους εμφανίζονται, πολλή ώρα μετά από την τελευταία μου γουλιά, που άφησε στο στόμα αυτήν την ευτελή πικράδα των βρετανικών pub.

Πες τε με ανώμαλο, τυπολάτρη, ρομαντικό, αλλά για μια τέτοια ταινία πάλι την ίδια μπύρα θα επέλεγα...