Beer Weekend: H βέλγικη αντίληψη περί μπυρογιορτών

Η πρώτη εντύπωση που σχημάτισα όταν είδα αυτούς τους κοκκινοφορεμένους κοκκινομάγουλους να βγαίνουν στην Grand Place, ήταν ότι το είχαν πάρει στα σοβαρά. Δεν γελούσαν, είχαν το ύφος του προύχοντα της μπύρας κι έδειχναν σαν να είχαν προηγουμένως πάρει μέρος σε ιερή τελετή. Υπό τον ήχο της πιο κακόφωνης μπάντας που έχω ακούσει στη ζωή μου, έφτασαν στο χώρο της Γιορτής και πρώτοι αυτοί, μαζί με ένα τσούρμο ειδικών προσκεκλημένων, άρχισαν να γεύονται το θείο ποτό.

Πριν παρελάσει πάντως η μπυρονομενκλατούρα, είχε περάσει μια μεγάλη ομάδα Πολωνών εργατών των ναυπηγείων του Γκντανσκ, που μοίραζε φυλλάδια διαμαρτυρόμενη στην ΕΕ για το επικείμενο κλείσιμο των ναυπηγείων τους. Ετσι, μια μικρή παρένθεση για να μην ξεχνάμε σε ποιανού διακρατικού μορφώματος την πρωτεύουσα βρισκόμασταν, λίγο πριν ανοίξουν οι κάνουλες των βαρελιών...

Το όλο σύστημα είχε ως εξής: Δεν υπήρχε χαράτσι εισόδου, αλλά για να πιεις μπύρα έπρεπε να προμηθευτείς καπάκια στα ειδικά σταντς απέξω. Θα περιμέναμε μάλιστα εκεί για πολλές ώρες, αν δεν συναντούσαμε κάποιους πιτσιρικάδες Αγγλους που ήθελαν να ξεφορτωθούν τα καπάκια τους. Όχι μόνο γλιτώσαμε την ουρά, αλλά ως γνήσιοι βαλκάνιοι, τα παζαρέψαμε και τα πήραμε 20% φθηνότερα! (Ηθελα να τους εκδικηθώ, για τις τόσες λίρες τους είχα αφήσει στην Αγγλία, που πείσμωσα, χε χε).

Φαγητό μέσα στην περίφραξη του Φεστιβάλ δεν υπήρχε. Η φιλοσοφία της διοργάνωσης ήταν strictly beer. Χωρίς χώρο για να καθήσεις μάλιστα και με φοβερή πολυκοσμία φαινόταν ότι δεν ήθελαν να σε κρατήσουν εκεί για καιρό. Έτσι έπινες από ένα έως τρία ποτήρια και ξαναπήγαινες αργότερα ή την άλλη μέρα. Μόνο οι Άγγλοι τουρίστες του Σαββατοκύριακου κάθονταν με τις ώρες, αφού ήταν πολύ καλά προπονημένοι, έστω και με τις παραδοσιακά κακές τους μπύρες.

Απέξω βρισκόταν και το κιόσκι του Belgian Shop με μπυροεμπόρευμα σε πολύ καλές τιμές και τις έχουσες μονίμως θλιμμένο βλέμμα Φλαμανδές πωλήτριες(τυπικό των Φλαμανδών γυναικών ή ιδέα μας;), αλλά πάντα εξυπηρετικότατες .

Καθώς έχω περιγράψει το ελληνικό φολκλόρ σε προηγούμενο κείμενό μου, θα πρέπει να πω ότι ανάλογα βέλγικα φαινόμενα εξέλειψαν άμα τω πέρατι της τελετής έναρξης. Από εκεί και πέρα ήταν μπύρα και μόνο μπύρα. Κατάλληλες θερμοκρασίες, κατάλληλα ποτήρια, κατάλληλο σερβίρισμα. Ολα οργανωμένα τυπολατρικά με τη δυτικοευρωπαϊκή λιτότητα, τίποτα παράταιρο. Όσο βράδιαζε, η μέθη κυριαρχούσε, αλλά όπως τονίσαμε προσφάτως, η μπύρα ενώνει και δεν υπέπεσε στην αντίληψή μας κάποιο επεισόδιο στο διάστημα της παραμονής μας στη χρυσοποίκιλτη πλατεία.

Εν ολίγοις, ήταν αυτό που έλεγε στον τίτλο: Beer Weekend. Tίποτα παραπάνω, τίποτα λιγότερο, με σεβασμό στο θείο ποτό και τον μπυρόφιλο.

Υ.Γ. Αρχική μου επιθυμία ήταν να ολοκληρώσω την τριλογία των Φεστιβάλ Μπύρας με την ανταπόκριση από το Beer Weekend των Βρυξελλών. Άλλωστε, πάντοτε στον κινηματογράφο οι τριλογίες έγραφαν Ιστορία. Ο Κισλόφσκι με τα τρία χρώματα, οι τρεις Νονοί, ο Αρχοντας των Δαχτυλιδιών, ο Πόλεμος των Αστρων, η «αφροδίσια» τριλογία του Κρόνεμπεργκ (εδώ σάς θέλω, βρείτε ποιες είναι), τα Ζombie 1,2 και 3 του Λούτσιο Φούλτσι, οι 3 ζωντανοί-νεκροί του Ρομέρο και ένα σωρό άλλες λιγότερο ή περισσότερο ποιοτικές που αυτή τη στιγμή μου διαφεύγουν.

Όμως, εκ των πραγμάτων, όταν πριν λίγες μέρες έπεσα πάνω στην αριστοτεχνική περιγραφή ενός Φεστιβάλ Μπύρας από τη χώρα των Μανδαρίνων στην Κίνα, έχασα κάθε διάθεση να περιγράψω αυτά τα ολίγα και ταπεινά που έζησα στο Βέλγιο. Τελικά πήρα την απόφαση να γράψω πώς είδα το Φεστιβάλ των Βρυξελλών, αφού εξασφάλισα την άδεια του Ξυλοκόπου να αναδημοσιεύσουμε στο μπυρολόγιό μας το συγκεκριμένο κείμενό του. Άξαφνα, λοιπόν, μετά το Φεστιβάλ του Κέμπριτζ, το πανηγύρι της Αθήνας και το Beer Weekend των Βρυξελλών, η τριλογία γίνεται τετραλογία, με την προσθήκη του Μεγάλου Σινικού Φεστιβάλ Μπύρας, που έπεται.