Carapils, η Μπύρα των Αποτυχημένων - Αφιέρωμα στον Charles Bukowski

Το μπυρολόγιο αυτό δίνει αγώνα για να φέρει την κουλτούρα της μπύρας κοντά στον άρτι αστικοποιηθέντα Νεοέλληνα. Μελετήσαμε το έργο του Jackson, είδαμε από κοντά την γκουρμέ προσέγγιση της μπύρας στο Βέλγιο, στην Γερμανία, την Τσεχία και θα μπορούσαμε να έχουμε ως προμετωπίδα της προσπάθειάς μας το ρηθέν-κατατεθέν της Rochefort: une bière brassée avec savoir / se déguste avec sagesse. Η μπύρα θέλει γνώση, γευσιγνωστική παιδεία, σοβαρή ενασχόληση και, εντέλει, σοφία. Το subtext εδώ είναι ότι η μπύρα είναι ποτό για ελίτ, όχι για βλάχους και νεόπλουτους όπως είναι άλλα (ουϊσκια, ‘δηθεν’ καλά κρασιά κ.λπ.).

Ο γράφων ωστόσο, παρά τις ξεθυμασμένες αστικές μου καταβολές, ή τοσούτω μάλλον λόγω αυτών, δεν αποστρέφω το βλέμμα από την βιωματική προσέγγιση των πραγμάτων. Mutatis mutandis, αγαπώ την λογοτεχνική μετουσίωση του βιώματος. Λογικό επομένως (ή ‘επόμενα’, όπως λέγει η Αλέκα και οι ωραίοι σύντροφοι) να αγαπώ τον Charles Bukowski, στην μνήμη του οποίου θέλω να αφιερώσω το ποστ αυτό-- το οποίο αφορά σε μια μπύρα εντελώς ελεεινή, τόσο από άποψη οντολογική, δηλαδή ποιοτική, όσον και από άποψη φαινομενολογίας και σημειολογίας, δηλαδή χρήσης και εν τη πράξει κοιωνικού συμβολισμού και σημασιολογίας. Πρόκειται για την μπύρα-κατακάθι της βέλγικης μπυροπαραγωγής, την μπύρα των καμμένων και έκπτωτων: Carapils, το όνομα αυτής.

Τα τσαλακωμένα κουτάκια της λεγάμενης συνήντησα στα χέρια των κλοσάρ στις μελαγχολικές πλατείες των Βρυξελλών, στο πλαϊ των βρωμερών άστεγων στους σταθμούς, συντροφιά όλων όσων (αυτο-)εξοβελίζονται από τους αμυντικούς μηχανισμούς μιας εκπορνευμένης κοινωνίας της ρευστότητας (για να θυμηθούμε τον Zsygmunt Bauman, έναν στοχαστή τον οποίο τώρα ανακάλυψαν οι Ελληνούληδες διανοούμενοι...). Δεν έχω ξαναδεί μπύρα με τόσο περιθωριακό target group, με πιο εξαθλιωμένο σημειολογικό προσανατολισμό, μια μπύρα τόσο ελεεινή, που ο Bukowski θα την λάτρευε- και θα την τιμούσε μέχρι τελικής πτώσης. Τον Bukowski θυμήθηκα όταν φωτογράφιζα την μοίρα και τις τύχες της Carapils σε διάφορα χέρια, αναλογιζόμενος ότι αυτά τα άκομψα, θλιβερά κουτάκια θα ήταν ιδανικό δυνητικό θέμα μιας πολύ trendy αλλά ενδιαφέρουσας study on ephemera για γερά στομάχια.

Την Westvleteren την αναζητάς με αγωνία, την χρυσοπληρώνεις, την παλαιώνεις με ευλάβεια, την ανοίγεις με θρησκευτική συγκίνηση και την μοστράρεις στους φίλους σου. Την Carapils την αγοράζεις από ντέκαντεντ σούπερ-μάρκετ σε κάποιο μελαγχολικό προάστιο των Βρυξελλών, ήδη μεθυσμένος, την κατεβάζεις χωρίς να το καταλαβαίνεις, δίχως να την γεύεσαι, μόνος σε κάποιο βανδαλισμένο παγκάκι, μηχανικά, αδιάφορα, μίζερα και πεισιθανάτια. Η μπύρα των καμμένων. Φαντάζομαι τον Bukowski, όπως τον φαντάστηκε ο μεγάλος Μάρκο Φερρέρι στο σπουδαίο ‘Ιστορίες Καθημερινής Τρέλας’, έναν Bukowski με την σχεδόν γοητευτική παραίτηση και ειρωνία του ανθρώπου που δεν έχει τίποτα πια να χάσει, που είναι επέκεινα της κοινωνίας, της ανθρωπιάς. Φαντάζομαι έναν τέτοιο Bukowski, σε ένα μετα-βιομηχανικό, τσιμεντένιο προάστιο, να πετά το ένα βρωμο-κουτάκι Carapils μετά το άλλο, γράφοντας πού και πού καμιά αράδα στην μισοχαλασμένη γραφομηχανή του και βρίζοντας την φτηνή ζαρωμένη πουτάνα που μάζεψε σε κάποια στάση λεωφορείου—σήμερα, χθές, πριν μια βδομάδα, μήτε αυτή, μήτε εκείνος θυμούνται πότε.

Γιατί ο Μπουκόφσκι δεν θα έπινε ποτέ Westvleteren, Rochefort, Achel ή Samichlaus στο κυριλέ Gambrinus ή στο νταπα-ντούπα Delirium με τις αμερικανίδες τουρίστριες. Ούτε καν La Trappe Quadrupel, που είναι άθλια μπύρα, σίγουρα, αλλά σε άλλο context και για άλλους λόγους. Όχι, mes amis, o Βukowski θα έπινε την πιο ελεεινή μπύρα στις πιο άθλιες συνθήκες, αυτοτιμωρούμενος και βυθιζόμενος στην αυτοκαταστροφή- με μόνο σύνδεσμο με την ζωή τις προτάσεις που έγραφε -ως άλλες αναπνοές, ως μεταφυσικό ομφάλιο λώρο- να τον διατηρούν μετέωρο, μεταξύ ζωής και θανάτου, ιστορικότητας και φαντασίας, πράξης και λόγου.

Είναι μεγάλος ο Bukowski. Και θα γελούσε με μας και τις γκουρμέ μπύρες μας, θα μας έβριζε ως αργόσχολους αστούς, ίσως να μας πέταγε και κανα κουτάκι Carapils στα μούτρα. Τον αγαπώ πολύ όμως. Κλείνω το ποστ αυτό με στίχους δικούς του, από την συλλογή You Get so Alone at Times Τhat It just Makes Sense (New York: Black Sparrow Press 1986), ταπεινά υποκλινόμενος, έστω κι από ένα τραπεζάκι του Gambrinus με το καπάκι μιας πανάκριβης δωδεκάρας Westvleteren να με κοιτάζει κατάματα:

But it does seem

The more we drink

The better the words

Go.

Death doesn’t matter

But the ultimate inconvenience

Of near-death is worse than

Galling.

I’ll finish the night off

With

Beer.