Στους δρόμους της μπύρας: Mέρος Α', Bergamo

Στο σιδηροδρομικό σταθμό Milano Centrale το βουητό της πολυκοσμίας τρυπάει τ' αυτιά σου και μετά δυσκολίας μπορείς να φτάσεις στο binario που θες, με χαλί τη φωνή του εκφωνητή που ανακοινώνει αλά ιταλικά, μελωδικά τις αφίξεις και τις αναχωρήσεις.
Το τρένο με βγάζει στο Bergamo στις 9 το βράδυ και μπροστά στο σταθμό αντικρίζω μια πιτσαρία ονόματι Il Piemontese. Με τα πολλά, και ψάχνοντας συνοδευτικό για την πίτσα μου με prosciutto, βρίσκω στον κατάλογο την μπύρα Menabrea. 3,80 ευρώ σε ωραίο μπουκάλι, αλλά σερβιρισμένη ατυχώς σε ποτήρι Heineken.
Tην περίμενα comme ci comme ca. Εξεπλάγην όμως. Χωρίς ιδιαίτερο άρωμα, αλλά με ένα από τα πιο γρήγορα κατεβάσματα που έχω κάνει ποτέ (εχμ, διψούσα και λίγο). Για εκείνη τη στιγμή μου φάνηκε άψογη, μα τα χίλια μπυροπότηρα! Διαφωνώ κάθετα με όσους την έχουν καταδικάσει στο 13% στο ratebeer. Είχα μείνει μάλιστα στο απόφθεγμα που λέει ότι Ιταλία και μπύρα δεν ανέπτυξαν ποτέ σχέση πάθους, απλά συνυπάρχουν σαν σε γάμο 30ετίας. Βάζω λοιπόν τον αστερίσκο μου, υπογραμμίζοντας ότι η Menabrea από τη Biella του ιταλικού βορρά δεν είναι Nastro Azzuro, αλλά μπύρα πρώτης γραμμής.
Αφού ήπια και δέυτερη, κινήθηκα στα ενδότερα της όμορφης και ευρύχωρης πόλης, ώσπου συνάντησα ένα πανηγύρι ευρωπαϊκών προϊόντων. Σε ένα περίπτερο με μπύρες και λουκάνικα Γερμανίας είπα να κάνω ζέσταμα για τις επόμενες μέρες. Ρώτησα το παιδί που εξυπηρετούσε (Ιταλός) τι είδους βαρελίσια μπύρα είχαν, αλλά δεν ήξερε να με διαφωτίσει. Τότε το λόγο πήρε από δίπλα μια συνάδελφός του καλλίμορφη και καλλικέλαδη, η οποία συμπλήρωσε με αυτό το ιταλικό γουστόζικο, παιχνιδιάρικο στιλ: "Non so, ma e dolce e bella"
(ακόμα μια επιβεβαίωση της θεωρίας του Brewtus για την απόσταση που κρατούν οι γυναίκες από το θείο ποτό...).
Πείστηκα πάντως και ανάγκαστηκα να δώσω ένα 5ευρω για 500 ml μιας άγνωστου προέλευσης pils σε πλαστικό ποτήρι. Τελικά 1160 ml ήταν αρκετά για μένα ώστε να με οδηγήσουν σε λάθος λεωφορείο για το low budget αεροδρόμιο που ήθελα να πάω, αλλά και να μου δημιουργήσουν την ακατανίκητη επιθυμία για μια Carapils, ενώ βρισκόμουν ξαπλωμένος με το σλίπινγκ μπαγκ στο τσιμέντο μιας άθλιας σάλας, περιμένοντας την πρωινή μου πτήση με τη Ryan Air...