Το Σαββατόβραδο του Μποέμ Μπυρόβιου: Κυριακάτικες και Μπύρα

Κάθε ηλικιακός σταθμός στην ζωή αυτή έχει την σαββατιάτικη διασκέδαση που της αρμόζει. Στα 15 είναι τα φαστφουντάδικα˙ στα 17-18 είναι οι καφετέριες˙ στα 20 τα εναλλακτικά στέκια προς Εξάρχεια μεριά, οι ταγαρογκόμενες, ο Μπέκετ και τα ρακόμελα˙ στα 22 τα κλαμπ της παραλιακής και το στριμωξίδι˙ στα 25 τα σικάτα μπαράκια και ο δαπίτικος συνδυασμός σακάκι-τζίν˙ στα 30 τα αστεράτα γκουρμέ εστιατόρια προς Θησείο μεριά. Αλλά στα τριάντα πλέον και βάλε, κουρασμένος από τη βαβούρα, συνταξιούχος των γυμναστηρίων και των ελπίδων, κατέληξα και δεν αλλάζω: ιδανικό σαββατοβραδο ισούται με μπακουροπαρέα, κυριακάτικη εφημερίδα -από το Σύνταγμα- στην μασχάλη, πούρο βήτα κατηγορίας και μπόλικες Weiss σε κλασσική μπυραρία στο Κουκάκι. Σε συγκεκριμένο μάλιστα τραπεζάκι με χάζι στον πεζόδρομο, κουβέντες για πολιτική και γκόμενες, αργούς ρυθμούς και οι ώρες να περνούν αργά και ανέμελα σαν μέλι. Ενίοτε δε, ακολουθεί καπάκι μια μεταμεσονύκτια βόλτα στην άλλη άκρη της πόλης για το απόλυτο after: την καλύτερη μπουγάτσα στου Σάββα—στο χέρι, εννοείται.

Από τον Κύριο Πιλ-Πούλ στον Σάββα; Σας βεβαιώ καλύτερα έτσι, παρά αν έτρωγα μπριζόλα στο Abrevoir με θέα την Ντόρα, στρείδια στο Γκάζι με θέα τα (oι-θεοί-να-τα- κάνουν lofts), ή περιμένοντας το μπράντυ των 12 ευρώ στο Galaxy με θέα την Αθήνα και τις τελευταίες πλαστικές μύτες. Η εφημερίδα το Σαββατόβραδο είναι δήλωση ξεκάθαρη, ότι τα χρόνια πέρασαν, βαρεθήκαμε, κουραστήκαμε και θέλουμε την ησυχία μας. Δηλώνει την εκούσια απόσυρση από τις αστικές-μεγαλοαστικές μορφές διασκέδασης, τα μποτιλιαρίσματα, τους παρκαδόρους, τις life-style τάσεις, αλλά εξίσου από τις κίβδηλες κουλτουρο-προτάσεις (παρακαλώ, όχι άλλο Μπέργκμαν και Παρατζάνωφ: τους φάγαμε στην μάπα στα εικόσί μας). Αρκετά λεφτά, φαιά ουσία και χρόνο ρουφήξανε όλα αυτά, ό,τι απόμεινε θα πάει στις μπύρες με τους φίλους μου. Γιατί έτσι μου αρέσει, που λέει και η διαφήμιση γνωστού υποποροϊοντος.

Λίαν προσφάτως κατάλαβα πόσο εθισμένος είμαι στην σαββατιάτικη συνήθεια μπύρα + κυριακάτικη εφημερίδα. Κατόπιν υποτροπιασμού ενέασα, απείχα από την όλη τελετουργία χάριν πιο τυποποιημένων μορφών διασκέδασης. Και γύρω στη μια το πρωϊ σκεφτόμουν: θέλω μια παγωμένη Weiss ποτήρι, και φρέσκια εφημερίδα στο γνωστό τραπεζάκι στο γνωστό στέκι του Σαββάτου. Γμτ έχω βαρεθεί.

Είναι ωραία τελικά όταν ωριμάζεις και ξέρεις τί θέλεις. Το γράφει και το Status σε κάποιο παλαιότερο τεύχος (του 1990). Εγώ το Σαββατόβραδό μου το θέλω με κυριακάτικες, μπύρες και χαβαλετζίδικη διάθεση. Τίποτα άλλο. Ίσως το επόμενο στάδιο να είναι Σαββατόβραδο σπίτι με παντόφλες, ρόμπα και ελληνική ταινία—αλλά με λίγη κατανόηση εκατέρωθεν, ευελπιστώ ότι η ιερότητα της τελετουργίας του Σαββάτου θα διαφυλαχθεί ως Δελφικό παράγγελμα.