Στους δρόμους της μπύρας: Mέρος Γ', Στρασβούργο

Το Στρασβούργο και η ευρύτερη περιοχή του, η Αλσατία, θεωρούνται από τους ευρωγιακάδες ως σύμβολο της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Παραδοσιακό πεδίο μαχών Γάλλων και Γερμανών, καθολικών και προτεσταντών, καυχιέται ότι έχει λύσει κατά τρόπο απολιτίκ, μοντέρνο και προοδευτικό το πρόβλημα της συνύπαρξης. Δεν έχει λύσει όμως αυτό που αφορά εμάς, το ζήτημα της κυριαρχίας του κρασιού και της μπύρας, καθώς είναι ορατό στους δρόμους ότι αυτός ο πόλεμος μαίνεται (θα έδινα ένα 60-40 στο κρασί, Γάλλοι τι να τους κάνουμε...).

Πράγματι, η μάχη ανηλεής. Διπλα σε κάθε μπιστρό, ή κρασοεστιατόριο θα δει κανείς μια brasserie με ντόπιες κυρίως μπύρες. Δίπλα σε κάθε μαγαζί της αλυσίδας καταστημάτων κρασιού Νicolas, θα αντιληφθεί και ένα μπυρομάγαζο.

Και δε λέω, όμορφη πόλη. Περιστοιχισμένη από τον ποταμό Ιλ, με γραφικά δρομάκια και τους άστεγους κρυμμένους καλά κάτω από τις γεφύρες, τον μεγάλο καθεδρικό που τώρα είναι καθολικός, ενώ κάποτε ήταν προτεσταντικός, το πανεπιστήμιο και τις γαλλιδούλες φοιτήτριες στα ποδήλατα. Νομίζω όμως ότι το ίδιο σκηνικό το είχα ξαναδεί σε πολλές ευρωπαϊκές πόλεις.

Αυτό που δεν είχα δει ποτέ προηγουμένως ήταν η palette de degustation. Στη βραδινή βόλτα επιλέξαμε τυχαία μια φοιτητική brasserie, σχετικά ατμοσφαιρική και γρήγορα μάς κίνησε την περιέργεια αυτή η παλέτα. Πρόκειται για ποτηράκια των 150 ml, ένα με κάθε είδος της βαρελίσιας τοπικής μπύρας του μαγαζιού. Ετσι, παρόλο που ένας σομελιέ θα μας απέτρεπε να μπλέξουμε τέσσερα διαφορετικά είδη, δοκιμάσαμε τουλάχιστον τρία. H brune κέρδισε τις εντυπώσεις.

Προηγουμένως, το απόγευμα είχα δοκιμάσει δύο τοπικές εμφιαλωμένες που μου είχε συστήσει ένας μαγαζάτορας ως τις καλύτερες της περιοχής, αλλά καμία δεν ικανοποίησε. Συμπαθητική υπήρξε μόνο η Alsaciene με την κοπέλα sans culotte στο μπουκάλι. Αυτό που με στεναχώρησε ιδιαίτερα όμως είναι ότι δεν μπόρεσα να βρω την μπύρα-φετίχ, την πολυαγαπημένη μου Dorelei, αλλά και το ποτήρι της. Οπως με πληροφόρησαν, διακινείται μόνο σε κάποια μπαρ (αν έχει κανείς αυτό το ποτηράκι με τον κύκνο, το ανταλάσσω με τρία βέλγικα...).

Ναι, τελικά οι Αλσατοί, αν και σεβόμαστε την παράδοση και την μπυροφιλία τους, δεν έχουν σίγουρα τη μαγιά των Βέλγων. Μπορούμε όμως να τους βγάλουμε το καπέλο σε ένα γνήσιο συνοδευτικό του θείου ποτού, τα λουκάνικα, που, όπως έχουμε καταθέσει σ’ ετούτο το μπυρολόγιο εδώ και ένα χρόνο, ψήνονται τέλεια πάνω στη raclette.