Lord of the Beers - Part I Bavarian Fellowship

Greece is suffering the tyranny of a multinational brewery’s monopoly that makes it impossible to buy and enjoy beer at reasonable prices. They use whatever means possible to keep us in the dark. They monopolise the market with cheap lager beer. However a small group of people, an undercover organization secretly works its way through the internet. Our aim is to provide information to the People, on how things work abroad. In order to achieve our aim we will travel to Munich, where our liaison will guide us into the heart of Bavarian Breweries. Our journey, our Holy Mission, will take us to Belgium and France as well.

It’s a cold November night in Athens. Me and my partner Quadrupelius are trying to get some sleep, but the anxiety for our mission makes it impossible. Early in the morning we are flying to Munich. Our flight leaves on time and we are scheduled to arrive at 8.20. Indeed after a 3-hour flight over the Adriatic and the Alps we land in Munich. We are faced with fierce weather conditions, but we are determined to overcome every obstacle. Everything is covered in snow, and the temperature is -5C. As we exit the terminal, snowflakes give us a chilling welcome. We quickly make our way in the rail station. Our liaison Kathi is waiting for us in Pier 2.

We take the first train into Munich and head to the City Centre for a Bavarian Breakfast. Our first stop is the DER PSCHORR brewery, which is located in the historical city center directly at the famous Viktualienmarkt. Now ours hearts are beating faster than before. We walk through the heavy wooden gates of the building and help ourselves to a cozy table next to the staircase and opposite the bar.

Kathi helps us with our order as our German is a bit ‘rusty’ at the least. Suddenly I realize Quadrupelius is looking at the Menu, he is still, like he is not breathing. Not a reaction I would expect. I ask what the matter is but instead of an answer, he passes me the menu, pointing at the prices….3.70€ for a half a litter Weiss. In Munich, I might add, where the average wage for workers is 19€/hour.

That’s a fact for all of us back home to take into account next time they ask you for 6-8€ for the same amount of Weiss. You don’t have to make a fuss about it, simply inform the waiter that the price is outrageous and the only reason you are there is, because our great government is unable to imply anti-monopoly rules and regulations, in any other case they would face great fines for profiteering.

Two hours later, and after having consumed some of the finest Bavarian white sausages with mustard-honey sauce and a couple of Weiss beers, we decide to make a tour of the City. We walk through magnificent parks, beautiful squares and lovely markets for hours. Hunger strikes once again.

This time we are heading to Augustiner Keller in Arnulfstrasse 52. Although the garden is a perfect place to dine in spring, the cold is prohibiting, and at a -8 temperature our beer would be more than chilling cold. We order a platter with a variety of sausages and some Weiss beers and enjoy the warm environment and the excellent service of this traditional Bavarian restaurant.

After a long day a good night sleep would seem perfect. However Kathi is determined to spoil us even more. As she parks the car, she asks for some help with the groceries. To our great surprise she has bought for as a 24 bottle case with a variety of beers. Now, would you pass on a chance to taste some more beers? We didn’t. We tasted, Andechser Hell and Andechser Dunkel brewed at the ‘‘Holy Mountain’’ above the eastern shore of Lake Ammersee in the middle of Upper Bavaria’s Five-Lakes Region, Andechs Monastery. Then we moved on to tasting an Augustiner Bräu Lagerbier Hell and an Augustiner Bräu Edelstoff, from Kellerareal at the Landsberger Strafe, where Augustiner Brewery stands since 1885. It is worth mentioning that the brewing water, which has outstanding drinking quality, is pumped up from a firm-own well at a depth of 230 m. and becomes the principal elements of those fine beers. I definitely remember at that point moving into my sleeping bag and fading out to a wonderful nirvana never experienced before.

The morning after, we woke up craving for a delicious Bavarian-style breakfast. The snow-covered Munich, covered in partial sunlight this time was even more beautiful. Kathi was kind enough to escort as to Hofbräuhaus. What a better way to start your day with a 1lt of Hofbräu Weiss (6.90€) and 2 original Munich veal sausages from the HB butchery escorted by an oven-fresh pretzel and sweet mustard. Having enjoyed and tasted many different beers, a tour of the city and the exceptional hospitality and company of our liaison, Kathi, we make our way to the Airport. Our mission is not over yet, and our journey continues to Belgium where we will visit the Halve Mann Brewery.

Η ΜΠΥΡΑ ΤΟΥ ΜΗΝΑ St. George Pale Lager

Η ευχάριστη έκπληξη της ‘Εμποροπανήγυρις’ στο ΣΕΦ ήταν η Αιθιοπική Μπύρα St. George. Την ζητήσαμε από τον πολύ ευγενικό Γιώργο στο περίπτερο που είχε, ο οποίος μας ζήτησε να δημοσιεύσουμε την άποψη μας για την μπύρα στο μπυρολόγιο. Σήμερα λοιπόν, ανταποκρινόμενοι στην υπόσχεση που του δώσαμε καταθέτουμε την κριτική μας.

Όταν ακούς για μπύρα από την Αιθιοπία, το πρώτο πράγμα που σου έρχεται στο νου είναι ‘μα καλά εκεί δεν έχουν να πιουν νερό, φτιάχνουν και μπύρα’. Κι όμως η περιοχή της Kombolcha, 250 χιλιόμετρα βορειοανατολικά της Addis Abeba, όπου παράγεται η St. George, είναι καταπράσινη και βρίσκεται σε ένα οροπέδιο 1850 μέτρα πάνω από το επίπεδο της θάλασσας, 16 χιλιόμετρα μακριά από την λίμνη Ardibbo, λουσμένη από τον ήλιο και ποτισμένη από τα νερά του ποταμού Borkena.

Το ratebeer της δίνει μόλις 6/10, γεγονός που την αδικεί, αν αναλογιστεί κανείς ότι δίνει στην Amstel 9. Εν αντιθέσει, στο BeerAdvocate παίρνει C+ ενώ η Amstel C-, βαθμολογία που κατά την προσωπική μου αντίληψη πάντοτε είναι ασφαλώς δικαιότερη για την Αιθιοπική Μπύρα. Φυσικά και η σύγκριση με την Amstel δεν είναι τυχαία. Η St. George είναι καλύτερη από το προϊόν της Αθηναϊκής. Είναι δροσιστική, με 4,5% περιεκτικότητα σε αλκοόλ, και διαθέτει μια ελαφρά πικράδα στην γεύση που όμως σε καμία περίπτωση δεν την καθιστά δυσάρεστη στον ουρανίσκο. Σε αντίθεση με την Amstel δεν εχει γίνει σαν ξεθυμασμένη σόδα έπειτα από 5 λεπτά, και μπορει να συνοδεύει ένα grill έδεσμα με επιτυχία. Διαθέτει ένα όμορφο ανοιχτό ξανθό χρώμα και αφρό που εχει διακριτικό άρωμα.

Παράγεται στην πόλη Kombolcha, από το 1922 και πρόσφατα εξαγοράστηκε από την Societe des Brassieres et Glaciers Internationale που ελέγχεται από την οικογένεια Castel. Το 75-80% της παράγωγης είναι draft και καταναλώνεται στην Αιθιοπία. Στην Αιθιοπία ετοιμάζονται αλλά 3 εργοστάσια παραγωγής μπύρας από επενδυτικά σχήματα Αιθιόπων επιχειρηματιών ενίοτε και με τη συμμέτοχη ξένων κεφαλαίων, γεγονός που αναδεικνύει ότι η Ελλάδα που βρίσκεται ακόμα κάτω από το ‘ζυγό’ της Αθηναϊκής είναι πολλά χρόνια πίσω από την Αφρικανική χώρα σε επίπεδο ανταγωνισμού μεταξύ των επιχειρήσεων με θύμα φυσικά τον καταναλωτή.

Για όσους λοιπόν επιθυμούν να πορευτούν ενάντια στο κατεστημένο, και διαμένουν στην Αθήνα, η St.George σας περιμένει στα ράφια του καταστήματος Mercato, στην οδό Σπάρτης 4 στην Πλ. Αμερικής.

Η ελληνική μετάλλαξη της weissbier

Η προσπάθεια να αξιολογήσει κανείς μία ελληνική μπύρα δυτικού στιλ μού φέρνει στο μυαλό τη στάση των κριτικών κινηματογράφου, όταν βγαίνει στις αίθουσες μία ελληνική ταινία. "Να μην τον μαυρίσουμε μπας και πουλήσει κανα εισιτήριο, ο σκηνοθέτης είναι φίλος μας, ο ελληνικός κινηματογράφος χρειάζεται και τεχνητή ώθηση για να βελτιωθεί".

Έτσι φτάσαμε να έχουμε μόνο τον Αγγελόπουλο και το Γαλλοέλληνα Γαβρά. Και από εκεί και πέρα βλέπει κανείς τον Χαραλαμπόπουλο να παίζει σε feel good μπολιγουντιανά ταινιάκια για όλη την οικογένεια, ενώ παράλληλα διαφημίζει στην τηλεόραση επισφαλή δάνεια ελληνικών καλοπροαίρετων τραπεζών, που δεν θα βγάλουν τα σπίτια μας στο σφυρί μέχρι το τέλος του χρόνου.

Σε αυτό το κλίμα, όταν δοκίμασα πριν από δύο χρόνια τη Genesis Weiss ήμουν επιεικής και πολιτικά ορθός. Τώρα όμως που δοκίμασα και τη Bεργίνα Weiss, δεν μπορώ να συνεχίσω άλλο την ίδια τακτική.

Τρέφω σεβασμό στις προσπάθειες των ζυθοποιών να εμπλουτίσουν την ελληνική palette de degustation, αλλά την ίδια στιγμή, όταν βλέπει κανείς να αυξάνονται οι επιλογές του και δεν γνωρίζει ακόμη πολλά περί μπύρας, θα ρωτήσει κάποιον, ο οποίος καυχιέται ότι γνωρίζει περισσότερα, ποια είναι η καλύτερη για να δει Τσάμπιονς Λιγκ και την καράφλα του Κετσπάγια να γυαλίζει για τελευταία φορά στο Καραϊσκάκη.

Εχοντας πλέον πιει τρεις ελληνικές εμφιαλωμένες σταρένιες βαυαρικού τύπου, πιστεύω ταπεινά ότι μόνο μία από αυτές περνάει τη βάση. Πρόκειται για την πιο παλιά εκ των τριών, την Craft.

Χωρίς υπερβολές, ισορροπημένη, με το κατάλληλο διάφανο παρουσιαστικό ενδεχομένως να ξεγελούσε και έναν Γερμανό ότι είναι από την πατρίδα του, όπως το feta cheese από τη Δανία. Θέλει μόνο λίγη προσοχή η βαρελίσια, γιατί υπάρχουν κάποιοι μαγαζάτορες που ενδεχομένως να βγάζουν τα βαρέλια για ηλιοθεραπεία…

Από την άλλη, το μπουκάλι Bεργίνα Weiss που με κέρασε ο raclettist στο σπίτι του με γέμισε με απορίες. Οταν έκατσε και ο αφρός στο ποτήρι της Paulaner μού έκανε εντύπωση η θολή της όψη και ακόμη μεγαλύτερη έκπληξη μού προκάλεσε η γεύση της. Αρκετά γλυκιά για σταρένια και φουλ στο άρωμα. Στην αρχή νόμιζα ότι ήταν ροδάκινο, αλλά μετά ο raclettist μού είπε ότι είναι μπανάνα. Προφανώς επηρεάστηκα και πάλι από τους τενεκεδένιους χυμούς που μας έδιναν στο Δημοτικό οι σοσιαλιστές του ΠΑΣΟΚ από τη σοδειά της Ημαθίας που είχε μείνει απούλητη. Το αυτό είχα πάθει άλλωστε και με την Genesis Weiss, την οποία είχα κατεβάσει αργά, όπως έγινε και με τη Βεργίνα.

Ετσι, αντί το μυαλό μου να μεταφερθεί συνειρμικά σε κάποιες κλασικές μπύρες της Βαυαρίας, πήγε κατευθείαν στα εργαστήρια και τα πειραματόζωα.

Αν είναι στόχος τους να φτάσουν τους Βαυαρούς, θα πρέπει να κάνουν μεγάλη προσπάθεια ώστε να αποφύγουν τις υπερβολές, να ξαναδούν τις δοσολογίες τους και να κάνουν οι ίδιοι τους δοκιμαστές και όχι εμείς. Αν όμως θέλουν να μεταλλάξουν το είδος ελληνιστί, μπορεί να μείνουν στην ιστορία μαζί με την Genesis ως σκαπανείς του, καθώς μάλιστα έχω ακούσει από κάποιους ότι τους αρέσει.

Μην ξεχνάμε άλλωστε ότι οι Βερολινέζοι πίνουν weiss με σιρόπια…

Υ.Γ. Θα ήθελα, έστω και ετεροχρονισμένα, να εκφράσω τη συμπάθειά μου στην εταιρεία Βεργίνα για τον πόλεμο που δέχθηκε από τον μονοπωλιακό γίγαντα της αγοράς. Αν και δεν μου αρέσουν οι exploitation επωνυμίες, η δημοσιοποίηση της υπόθεσης από την εφημερίδα “To Βήμα” συγκίνησε όλους τους μπυρόφιλους και για πρώτη φορά έδειξε πόσο μεγάλο είναι το πρόβλημα για τους ανεξάρτητους ζυθοποιούς και τους αγνούς ζυθοπότες.

Φεστιβάλ Μπύρας στο Λευκό Πύργο - Μέρος Β'

Το γεγονός ότι διοργανώνεται Φεστιβάλ Μπύρας στη Θεσσαλονίκη δεν το γνώριζα, μέχρι τη στιγμή που ένας καλός φίλος και συνάδελφος μου στέλνει ένα link από γνώστη ειδησεογραφική ιστοσελίδα με αναλυτική περιγραφή των όσων οι διοργανωτές υποσχόταν ότι θα λάβουν χώρα.

Βέβαια στην Ελλάδα ζούμε οπότε όπου ακούς πολλά κεράσια , κράτα μικρό καλάθι. Και αυτό διότι ούτε πολλά βαρέλια είδαμε, κανένα δε στην τιμή των 2€, ούτε η ακριβότερη μπύρα ήταν 4€ όπως είχε υποσχεθεί η υπεύθυνη του Φεστιβάλ κα Λίλιαν Σαράφη. Πάραυτα, προωθώ το link στον Quadrupelius με σκοπό να τον βάλω σε σκέψεις για ταξιδάκι αστραπή στη Θεσσαλονίκη, με δέλεαρ φυσικά την ζυθοποσία άνευ περιορισμών.* Έπειτα από δευτερόλεπτα λαμβάνω θετική απάντηση από τον Quadrupelius. Alea jacta est. Ετοιμαζόμαστε λοιπόν, και Σάββατο πρωί ξεκινάμε για Θεσσαλονίκη.

Φθάνοντας στο χώρο του Φεστιβάλ η πρώτη ευχάριστη έκπληξη είναι η τιμή του εισιτήριου που είναι στα 7€. Η επόμενη θετική εξέλιξη είναι ότι με το εισιτήριο, σε αντίθεση με το ‘’πανηγυράκι’’ της Αθήνας που με το ζόρι παίρνεις Paulaner, υπάρχει μεγαλύτερο εύρος επίλογων.

Αφού κάνουμε μια αναγνωριστική περιήγηση στο χώρο καταλήγουμε στο περίπτερο του Sugar Draft όπου συναντάμε τους υπεύθυνους οι όποιοι καλοδιάθετοι και πρόθυμοι μας ενημερώνουν τόσο για τα βαρέλια που έχουν όσο και για τις ετικέτες σε μπουκάλι. Παίρνω μια Maisels Weiss για αρχή με το εισιτήριο, 3€ η κανονική τιμή, και κατευθυνόμαστε στο στεγασμένο χώρο με τα τραπέζια.

H Maisels καταναλώνεται τάχιστα, οπότε κατευθυνόμαστε προς το περίπτερο του Καφωδείου – Ελληνικόν για ανεφοδιασμό. Διαπιστώνουμε με έκπληξη ότι διαθέτουν μεγάλη ποικιλία σε ετικέτες αν και τα βαρέλια περιορίζονται σε Kozel Dark Lager, Weihenstephan και Chimay. Ανάμεσα λοιπόν στα περιπου 40 μπουκάλια διακρίνω ώ του θαύματος μια Straffe Hendrik. Την ζητώ με λαχτάρα από την κοπέλα που μας εξυπηρετεί στο περιπτέρο και κατευθύνομαι προς το τραπέζι με τη χαρά μικρού παιδιού που βλέπει για πρώτη φόρα δώρο Χριστουγέννων.

Αν δεν την έχετε δοκιμάσει, απλά χάνετε φίλοι μου. Ήταν το καλύτερο στοιχείο της βραδιάς διότι την αναζητούσα από τότε που είχα επισκεφτεί το ζυθοποιείο που την παράγει στην Bruges του Βελγίου. Αναλυτικό αφιέρωμα στην Straffe Hendrik και το Ζυθοποιείο De Halve Maan το οποίο έχουμε επισκεφτεί θα κάνω τις αμέσως επόμενες ημέρες. Προς το παρόν σας αφήνω να χαλαρώσετε, γιατί είναι Κυριακή, και όσοι από εσάς έχετε προνοήσει, μια καλή Weiss είναι ότι πρέπει αυτή την ωρα.

* Πίνουμε όσο θέλουμε όταν ΔΕΝ οδηγούμε.

Φεστιβάλ Μπύρας Στο Λευκό Πύργο - Α' Μέρος

Φίλοι και φίλες, είμαστε πάλι κοντά σας. Λυπάμαι που λείψαμε για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα, όμως διάφοροι παράγοντες και συνθήκες δεν μας επέτρεψαν να μοιραστούμε μαζί σας εμπειρίες από ταξίδια που πραγματοποιήσαμε, μπύρες που δοκιμάσαμε, φιλίες που γεννήθηκαν μέσα από την κοινή μας αγάπη για το Άγιο Ποτό.

Επανερχόμαστε δυνατά για να μείνουμε όμως. Γι' αυτό και ταξιδέψαμε μέχρι την πανέμορφη Θεσσαλονίκη, με σκοπό να παραβρεθούμε στο Φεστιβάλ Μπύρας που έλαβε χώρα εκεί από τις 26 - 30 Αυγούστου. Αν και δεν μπορέσαμε να βρεθούμε όλες τις ημέρες εκεί, παρά μονάχα τις δυο τελευταίες, οι εμπειρίες που ζήσαμε και οι γεύσεις που δοκιμάσαμε σίγουρα δεν χωρούν σε ένα μόνο άρθρο.

Καταρχήν να εξηγήσω γιατί διανύσαμε τόσα χιλιόμετρα ενώ θα μπορούσαμε να μείνουμε Αθηνά και να παραβρεθούμε στο τοπικό ''Πανηγυράκι'' . Διοτι έχοντας επισκεφτεί πολλάκις της Σαλονίκη, και γνωρίζοντας οτι τα καρντάσια έχουν γούστο και αντικειμενική αντίληψη της ποιότητας. είχαμε την πεποίθηση ότι δεν θα παρακολουθήσουμε όσα μας πικραίνουν κάθε χρόνο στην Αθήνα. Για να γίνω πιο σαφής, πιστεύαμε ότι δεν θα αντικρύσουμε ένα βλαχομπαρόκ σκηνικό με τα κάρβουνα και τα κατεψυγμένα σουβλάκια, κότσια κλπ, τις cult φιγούρες ''ονόματα'' του καλλιτεχνικού χώρου που έρχονται να παρουσιάσουν τα hitακια του σαββατοκύριακου στους της οικονομικούς μετανάστες (λέγε με gangster) της Ανατολικής Ευρώπης.

Και ευτυχώς δικαιωθήκαμε. Σε ένα χώρο στεγασμένο, με λίγα δυστυχώς περιπτερά αλλά συμμαζεμένο και λιτό και κυρίως ασφαλή για παιδιά και ενήλικες χάρις και στη διακριτική ομολογουμένως παρουσία των security, απολαύσαμε το αγαπημένο μας ποτό με θεά τη θάλασσα, με καλή μουσική και με εξαιρετική παρέα.

Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες σήμερα, διοτι έχω κανονίσει με την μπυροπαρέα να πάμε για ‘κοινωνία’ σε λίγο, θα αναφερθώ όμως σε κάτι που μας έκανε ιδιαίτερη εντύπωση. Την υποδοχή από τα παιδιά του all4beer.com. Μας υποδέχτηκαν, χωρίς να μας γνωρίζουν προσωπικά, σαν να μας ήξεραν χρόνια. Παιδιά θα το πω διοτι το νιώθω από καρδιάς, περάσαμε την πιο όμορφη βραδιά, την τελευταία του καλοκαιριού, στην παρέα σας. Ευχόμαστε να μπορέσουμε να σας ανταποδώσουμε την φιλοξενία πολύ σύντομα.

Mixos, σε ευχαριστούμε για όλα…