Το Σαββατόβραδο του Μποέμ Μπυρόβιου: Κυριακάτικες και Μπύρα

Κάθε ηλικιακός σταθμός στην ζωή αυτή έχει την σαββατιάτικη διασκέδαση που της αρμόζει. Στα 15 είναι τα φαστφουντάδικα˙ στα 17-18 είναι οι καφετέριες˙ στα 20 τα εναλλακτικά στέκια προς Εξάρχεια μεριά, οι ταγαρογκόμενες, ο Μπέκετ και τα ρακόμελα˙ στα 22 τα κλαμπ της παραλιακής και το στριμωξίδι˙ στα 25 τα σικάτα μπαράκια και ο δαπίτικος συνδυασμός σακάκι-τζίν˙ στα 30 τα αστεράτα γκουρμέ εστιατόρια προς Θησείο μεριά. Αλλά στα τριάντα πλέον και βάλε, κουρασμένος από τη βαβούρα, συνταξιούχος των γυμναστηρίων και των ελπίδων, κατέληξα και δεν αλλάζω: ιδανικό σαββατοβραδο ισούται με μπακουροπαρέα, κυριακάτικη εφημερίδα -από το Σύνταγμα- στην μασχάλη, πούρο βήτα κατηγορίας και μπόλικες Weiss σε κλασσική μπυραρία στο Κουκάκι. Σε συγκεκριμένο μάλιστα τραπεζάκι με χάζι στον πεζόδρομο, κουβέντες για πολιτική και γκόμενες, αργούς ρυθμούς και οι ώρες να περνούν αργά και ανέμελα σαν μέλι. Ενίοτε δε, ακολουθεί καπάκι μια μεταμεσονύκτια βόλτα στην άλλη άκρη της πόλης για το απόλυτο after: την καλύτερη μπουγάτσα στου Σάββα—στο χέρι, εννοείται.

Από τον Κύριο Πιλ-Πούλ στον Σάββα; Σας βεβαιώ καλύτερα έτσι, παρά αν έτρωγα μπριζόλα στο Abrevoir με θέα την Ντόρα, στρείδια στο Γκάζι με θέα τα (oι-θεοί-να-τα- κάνουν lofts), ή περιμένοντας το μπράντυ των 12 ευρώ στο Galaxy με θέα την Αθήνα και τις τελευταίες πλαστικές μύτες. Η εφημερίδα το Σαββατόβραδο είναι δήλωση ξεκάθαρη, ότι τα χρόνια πέρασαν, βαρεθήκαμε, κουραστήκαμε και θέλουμε την ησυχία μας. Δηλώνει την εκούσια απόσυρση από τις αστικές-μεγαλοαστικές μορφές διασκέδασης, τα μποτιλιαρίσματα, τους παρκαδόρους, τις life-style τάσεις, αλλά εξίσου από τις κίβδηλες κουλτουρο-προτάσεις (παρακαλώ, όχι άλλο Μπέργκμαν και Παρατζάνωφ: τους φάγαμε στην μάπα στα εικόσί μας). Αρκετά λεφτά, φαιά ουσία και χρόνο ρουφήξανε όλα αυτά, ό,τι απόμεινε θα πάει στις μπύρες με τους φίλους μου. Γιατί έτσι μου αρέσει, που λέει και η διαφήμιση γνωστού υποποροϊοντος.

Λίαν προσφάτως κατάλαβα πόσο εθισμένος είμαι στην σαββατιάτικη συνήθεια μπύρα + κυριακάτικη εφημερίδα. Κατόπιν υποτροπιασμού ενέασα, απείχα από την όλη τελετουργία χάριν πιο τυποποιημένων μορφών διασκέδασης. Και γύρω στη μια το πρωϊ σκεφτόμουν: θέλω μια παγωμένη Weiss ποτήρι, και φρέσκια εφημερίδα στο γνωστό τραπεζάκι στο γνωστό στέκι του Σαββάτου. Γμτ έχω βαρεθεί.

Είναι ωραία τελικά όταν ωριμάζεις και ξέρεις τί θέλεις. Το γράφει και το Status σε κάποιο παλαιότερο τεύχος (του 1990). Εγώ το Σαββατόβραδό μου το θέλω με κυριακάτικες, μπύρες και χαβαλετζίδικη διάθεση. Τίποτα άλλο. Ίσως το επόμενο στάδιο να είναι Σαββατόβραδο σπίτι με παντόφλες, ρόμπα και ελληνική ταινία—αλλά με λίγη κατανόηση εκατέρωθεν, ευελπιστώ ότι η ιερότητα της τελετουργίας του Σαββάτου θα διαφυλαχθεί ως Δελφικό παράγγελμα.

Baltika 6: Η μελαχρινή κυρία από τη Ρωσία

Από τον Χρήστο

Έχοντας γευτεί αρκετές από αυτές τις μπύρες, και λαμβάνοντας υπόψη τη σχετική δημοσκόπηση που έγινε στο blog, η οποία, παρόλο που δεν έδειξε δυσαρέσκεια, έδειξε και μεγάλη άγνοια γι' αυτές, αποφάσισα να γράψω μια παρουσίαση για τη μπύρα που έχω ξεχωρίσει και την προτιμώ περισσότερο, τη Baltika 6 (Porter).
Η Βaltika, με βάση την Αγία Πετρούπολη, είναι η μεγαλύτερη ζυθοποιία της Ανατόλικής Ευρώπης, και η 2η μεγαλύτερη στην Ευρώπη (πίσω από τη Heineken).
Διαθέτει δε μια ευρεία γκάμα από μπύρες (από lager μέχρι weiss), τις οποίες έχει ονομάσει με αριθμούς, από το 1 έως το 10. Κατά την ταπεινή μου γνώμη, και έχοντας δοκιμάσει όλη τη γκάμα από το 1 έως το 9 (η 10 είναι περιορισμένης παραγωγής) οι κορυφαίες είναι η 6 (Porter), η 8 (weiss) και η 4 (dunkel/μαύρη).
Συνηθίζω να τιμώ ιδιαίτερα την 6, καθότι έχω αδυναμία στις Porter, και πάντα στο ψυγείο μου υπάρχουν 2-3 από δαύτες.

Η μελαχρινη κυρία από Ρωσία είναι πολύ προσιτή, καθώς μπορεί κανείς να τη βρεί σε διάφορα μαγαζιά με ρωσικά προιόντα, με τιμή γύρω στο 1-1,10 ευρώ το μπουκάλι.
Μελαχρινή Ρωσίδα θα μου πείτε; Κι όμως! Πολύ μελαχρινή και πολύ γοητευτική, κάνει αισθητή την ιδιαίτερη παρουσία της από τη στιγμή που θα πέσει στο ποτήρι. Το χρώμα της μαύρο σαν τη νύχτα, και ο αφρός της πλούσιος και κρεμώδης στην αρχή, για να υποχωρήσει διακριτικά στη συνέχεια αφήνοντας ένα λεπτό στρώμα. Το άρωμα της υπέροχο, ωστόσο όχι πολύ δυνατό: σοκολάτα και καφές συνδυάζονται αρμονικά με την καπνιστή βύνη και τα φρούτα. Η γεύση της βυνώδης κατά βάση, σοκολάτα και τόνοι καφέ κυριαρχούν εδώ, ακόμη σταφίδα και μια υποψία γλυκού κρασιού, πίσω από τα οποία βρίσκεται καλά κρυμμένο το αλκοόλ (7%) . Αυτή η κυρία, δεδομένου οτι σας αρέσουν οι γλυκιές κοπέλες, δε θα σας πικράνει ούτε στιγμή! Προσοχή, όμως, καθώς είναι εξαιρετικά ευκολόπιοτη,
και αν σας παρασύρει μπορείτε να κατεβάσετε άνετα πάνω από 1 μπουκάλι, (κυκλοφορεί σε μπουκάλια των 500ml) με όποιες παρενέργειες μπορεί να έχει αυτό... Σας την προτείνω ως επιδόρπιο, μετά από ένα καλο γεύμα, ή και μόνη
της, ως απεριτίφ. Δε θα σας απογοητεύσει, και την ίδια γνώμη έχουν και τα παιδιά στο ratebeer.com και στο beeradvocate.com (84% και στα δυο).
Εναλλακτικά, μπορείτε κάποιος να αναζητήσει την κορυφαία πολωνική Ζywiec Porter (97% στο RateBeer, 88% στο BeerAdvocate) η οποία όμως είναι λίγο δύσκολο να βρεθεί στην Ελλάδα (εγώ την έβρισκα παλιά σε ένα μαγαζί, αλλά
σταμάτησε να τη φέρνει, οπότε αν την έχει βρεί κάποιος αλλού ας μας πεί).

Στους δρόμους της μπύρας: Μέρος Β’, Μπάμπεργκ

Το σκηνικό γύρω από την πόλη προϊδεάζει, δίχως άλλο. Εχουμε περάσει προ πολλού στα ενδότερα της Βαυαρίας μετά από τρεις αλλαγές τραίνων και βρισκόμαστε στο βόρειο κομμάτι της όπου ξεχωρίζει στο όμορφο τοπίο ο λυκίσκος.

Πράγματι, από το πρώτο βήμα μας στην πόλη όλα συναινούν στο ότι βρισκόμαστε σε ένα αυστηρά μπυροφιλικό (κατά το αυστηρά μονογαμικό) μέρος. Ειδικά μέσα στην παλιά πόλη που προστατεύεται από την UNESCO και γλίτωσε τους βομβαρδισμούς του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου όλα είναι μπύρα. Συνεχώς εστιατόρια, αλλά και μπυραρίες. Και όταν μιλάμε για μπύρα στο Μπάμπεργκ, εννοούμε κυρίως την καπνιστή.

Ναι, με πρώτη και καλύτερη τη γνωστή μας Schlenkerla. Το οfficial μαγαζί της μάλιστα μάς άφησε άφωνους. Ενα και μόνο είδος, η μαύρη, που την προμηθεύεσαι με 2,20 ευρώ σε ποτήρι 500 ml από ένα παραθυράκι, όπως στα ελληνικά σουβλατζίδικα της δεκαετίας του ’80. Kάθεσαι σ’ ένα ευρύχωρο κελάρι –καταγώγι με πάρα πολλές αίθουσες και ακολουθείς την ιεροτελεστία.

Είναι 12 το μεσημέρι και πάρα πολύς κόσμος εκεί μέσα, όπως κι εμείς, πίνουμε την καπνιστή μαύρη Schlenkerla ξεροσφύρι, αντί καφέ για παράδειγμα. Κι ενώ νοιώθουμε την αβρότητα που εκπέμπει το μαγαζί, κάνουμε ένα φοβερό λάθος, ερασιτεχνικό, για το οποίο έπρεπε κανονικά να τιμωρηθούμε. Η σερβιτόρα είδε από μακριά ότι ξεχάσαμε να βάλουμε τα ποτήρια πάνω στα σουβέρ και μας επέπληξε στα Γερμανικά. Φαντάζομαι ότι θα είπε «δεν θα σας αφήσω να μου γαμήσετε τα τραπέζια άσχετοι παλιοϊταλοί, μεσόγειοι, τι διάολο είστε». Αυτοί οι βορειοβαυαροί προτεστάντες της Φρανκονίας πρέπει πραγματικά να τρώνε κόλλημα με τα τραπέζια τους, τα οποία φαίνεται να είναι δουλεμένα στο χέρι με λεπτομέρεια. Αν επαναλαμβάναμε το λάθος, πιθανόν να μας είχε συλλάβει η Αστυνομία...

Κι ενώ η πόλη είναι υπερχειλισμένη από Γερμανούς τουρίστες της Κυριακής (ξέρετε στη Γερμανία τα τραίνα είναι παμφθηνα τα Σαββατοκύριακα, όπως σε πολλές άλλες δυτικές χώρες) και οι βόλτες μέσα σ’ αυτήν είναι υπέροχες, έρχεται η ώρα του φαγητού. Το μπυροφαγάδικο που προτιμήσαμε είχε άφθονο κρέας και άφθονη μπύρα. Πήραμε την Κellerbier και αποζημιωθήκαμε, καθώς συνόδευε τέλεια την ποικιλία κρεάτων, που ακολουθούσε πιστά το πρότυπο του γερμανικού μαξιμαλισμού. Μπροστά στη γαβάθα αυτή αισθάνεσαι όπως ο Οβελίξ με το αγριογούρουνο στο χέρι...

Φεύγοντας, είχα καταλάβει πολύ καλά γιατί κάτι πότες Αγγλοι που είχα εντοπίσει στο Ιντερνετ οργάνωναν εκδρομές από τη χώρα τους ειδικά για το Μπάμπεργκ, την πόλη όπου η λέξη κρασί δεν αναγράφεται πουθενά μα πουθενά. Για προσκήνυμα πήγαιναν οι άνθρωποι.

Στο τραίνο του γυρισμού συζητούσαμε μάλιστα γιατί αυτός ο μαλάκας ο Όθωνας και οι συν αυτώ δεν σκέφτηκαν ή δεν κατάφεραν να επιβάλλουν βασιλικώς μέρος της βαυαρικής εθιμοτυπίας στην Ελλάδα. Μια χαρά θα πήγαινε ο οβελίας με καπνιστή μπύρα...

Desperados: Μπύρα με τεκίλα

Από την Kafrin

Πολλά ειπώθηκαν στα τελευταία σας post σχετικά με τις γυναίκες και τις μπύρες. Η μπύρα κατά τη γνώμη μου δεν γνωρίζει φύλο, αρκεί να ξέρεις να την απολαμβάνεις. Σαν φοιτήτρια κι εγώ σε μια πόλη που οι μπυραρίες είναι θεσμός, έμαθα να βγαίνω για μπύρες χωρίς ποτέ να μπω στον κόπο να ασχοληθώ με τις λεπτομέρειες του ζύθου. Πριν 3 χρόνια σχεδόν, είχαμε βγει με την παρέα το βραδάκι για ποτό και καταλήξαμε σε γνωστή μπυραρία των Ιωαννίνων. Εκείνο το βράδι έμελλε να γίνει το μοιραίο! Σε μια προσπάθεια να συνεννοηθώ με τον σερβιτόρο, ανακάλυψα στον κατάλογο το όνομα Desperados. Από δίπλα έγραφε "μπύρα με τεκίλα" και επειδή είχα ένα πάθος με την τεκίλα εκείνη την περίοδο, αποφάσισα να την παραγγείλω για να δω περί τίνος πρόκειται. Με έκπληξη ανακάλυψα μια μπύρα με πολύ πλούσια γεύση, σχετικά γλυκιά και το γεγονός ότι είχε τεκίλα δεν σου έδινε την αίσθηση που πολλές φορές δίνουν οι μπύρες. Ελαφριά σε αλκοόλ, 5.9 %, σε κάνει να πίνεις και να μην καταλαβαίνεις πώς κατεβαίνει η άτιμη! Εγώ εκείνο το βράδυ ήπια 2 Desperados και δεν το μετάνιωσα καθόλου.

(Φωτογραφία από ένα βράδι σπίτι μου μετά από μπυροκραιπάλη)

Αν και το όνομα παραπέμπει σε Μεξικό, η μπύρα αυτή φτιάχνεται στην Γαλλία και σε μια μικρή μου έρευνα διαπίστωσα πως είναι αρκετά δημοφιλής στην Ευρώπη, με κάποια μικρά προβλήματα εισαγωγής στην Μ. Βρετανία. Προσωπικά, σαν γυναίκα θα την προτείνω ανεπιφύλακτα σε όσες κυρίες θέλουν να πιούν μπύρα, αλλά γενικά απεχθάνονται το φούσκωμα και την γεύση της μπύρας στο στόμα. Ο αφρός που κάνει είναι περιορισμένος και αν βάλεις ειδικά και λίγο λεμόνι ή lime, η μπύρα βγάζει όλο το άρωμά της. Ακόμα και φίλες μου που δεν συμπαθούσαν την μπύρα, έχουν να λένε τα καλύτερα για την Desperados. Εγώ έχω πλέον αποκτήσει την αγαπημένη μου μπύρα και δεν την αλλάζω με τίποτα! Ακόμα και ο υπάλληλος στην κάβα της γειτονιάς μου με έχει μάθει τόσα χρόνια και έχει στο ψυγείο του 6 μπουκάλια παγωμένες Desperados για τις δύσκολες ώρες… Με άριστα το 10, θα έβαζα από 7.5 ως 8. Την προτιμώ είτε χειμώνα είτε καλοκαίρι, όμως πιστεύω ότι τις ζεστές μέρες του φθινοπώρου θα μας κρατήσει καλή συντροφιά.

Στους δρόμους της μπύρας: Mέρος Α', Bergamo

Στο σιδηροδρομικό σταθμό Milano Centrale το βουητό της πολυκοσμίας τρυπάει τ' αυτιά σου και μετά δυσκολίας μπορείς να φτάσεις στο binario που θες, με χαλί τη φωνή του εκφωνητή που ανακοινώνει αλά ιταλικά, μελωδικά τις αφίξεις και τις αναχωρήσεις.
Το τρένο με βγάζει στο Bergamo στις 9 το βράδυ και μπροστά στο σταθμό αντικρίζω μια πιτσαρία ονόματι Il Piemontese. Με τα πολλά, και ψάχνοντας συνοδευτικό για την πίτσα μου με prosciutto, βρίσκω στον κατάλογο την μπύρα Menabrea. 3,80 ευρώ σε ωραίο μπουκάλι, αλλά σερβιρισμένη ατυχώς σε ποτήρι Heineken.
Tην περίμενα comme ci comme ca. Εξεπλάγην όμως. Χωρίς ιδιαίτερο άρωμα, αλλά με ένα από τα πιο γρήγορα κατεβάσματα που έχω κάνει ποτέ (εχμ, διψούσα και λίγο). Για εκείνη τη στιγμή μου φάνηκε άψογη, μα τα χίλια μπυροπότηρα! Διαφωνώ κάθετα με όσους την έχουν καταδικάσει στο 13% στο ratebeer. Είχα μείνει μάλιστα στο απόφθεγμα που λέει ότι Ιταλία και μπύρα δεν ανέπτυξαν ποτέ σχέση πάθους, απλά συνυπάρχουν σαν σε γάμο 30ετίας. Βάζω λοιπόν τον αστερίσκο μου, υπογραμμίζοντας ότι η Menabrea από τη Biella του ιταλικού βορρά δεν είναι Nastro Azzuro, αλλά μπύρα πρώτης γραμμής.
Αφού ήπια και δέυτερη, κινήθηκα στα ενδότερα της όμορφης και ευρύχωρης πόλης, ώσπου συνάντησα ένα πανηγύρι ευρωπαϊκών προϊόντων. Σε ένα περίπτερο με μπύρες και λουκάνικα Γερμανίας είπα να κάνω ζέσταμα για τις επόμενες μέρες. Ρώτησα το παιδί που εξυπηρετούσε (Ιταλός) τι είδους βαρελίσια μπύρα είχαν, αλλά δεν ήξερε να με διαφωτίσει. Τότε το λόγο πήρε από δίπλα μια συνάδελφός του καλλίμορφη και καλλικέλαδη, η οποία συμπλήρωσε με αυτό το ιταλικό γουστόζικο, παιχνιδιάρικο στιλ: "Non so, ma e dolce e bella"
(ακόμα μια επιβεβαίωση της θεωρίας του Brewtus για την απόσταση που κρατούν οι γυναίκες από το θείο ποτό...).
Πείστηκα πάντως και ανάγκαστηκα να δώσω ένα 5ευρω για 500 ml μιας άγνωστου προέλευσης pils σε πλαστικό ποτήρι. Τελικά 1160 ml ήταν αρκετά για μένα ώστε να με οδηγήσουν σε λάθος λεωφορείο για το low budget αεροδρόμιο που ήθελα να πάω, αλλά και να μου δημιουργήσουν την ακατανίκητη επιθυμία για μια Carapils, ενώ βρισκόμουν ξαπλωμένος με το σλίπινγκ μπαγκ στο τσιμέντο μιας άθλιας σάλας, περιμένοντας την πρωινή μου πτήση με τη Ryan Air...

Ελληνίδες και Μπύρα: Ουτε καν Φίλοι

Καθώς ο Greektrappist αλωνίζει την όμορφη Αλσατία σε αναζήτηση μπυρικών, πνευματικών και άλλων τέρψεων, δράττω την ευκαιρία να θίξω ένα σύνθετο ζήτημα ιδιαίτερου ψυχολογικού βάθους και συναισθηματικώς φορτισμένων κοινωνιολογικών παραμέτρων: Ελληνίδα και μπύρα.

Όσοι έχουμε ταξιδέψει και ζήσει στο εξωτερικό έχουμε σίγουρα προσέξει ότι η μπύρα χαίρει ιδιαιτέρας εκτιμήσεως από το παραδοσιακώς θεωρούμενο "αδύναμο φύλο"-- για να χρησιμοποίησω την απολύτως κλισαρισμένη έκφραση της σύγχρονης παρα-δημοσιογραφίας.

Τί να θυμηθώ; Τις φασαριόζικες Τσέχες εργάτριες-φοιτήτριες στην μετακομμουνιστική Πράγα, οι οποίες κατανάλωναν τεράστιες ποσότητες Budweiser σε αυτά τα όμορφα υπόγεια φοιτητικά στέκια, γελώντας, φωνάζοντας και χαλώντας τον κόσμο δίχως κανείς να τους δίνει σημασία ή να τις στραβοκοιτάζει; Τις σοβαρές και σφιγμένες Βαυαρές που κατανάλωναν Weiss με αυτοματοποιημένες κινήσεις χαλαρώνοντας 15% με κάθε μισόλιτρη; Τις μελαγχολικές Φλαμανδές, οι οποίες έπνιγαν την καταθλιπτική τους καθημερινότητα στην τελετουργική κατάποση Rochefort με τον αέρα της απρόσιτης μπυρο-αριστοκρατίας;

Ειλικρινώς, τις μόνες που ΔΕΝ θέλω να θυμούμαι είναι οι εξαθλιωμένες Βρετανίδες, οι οποίες με δυο pints πραγματικά κακής μπύρας εκτροχιάζονταν προσφέροντας το πλέον αντι-ερωτικό, κακόγουστο και αντι-μπυροφιλικό θέαμα.

Όλες οι άλλες όμως, αποτελούν πρότυπο υγειούς σχέσης της σύγχρονης γυναίκας με την μπύρα-- και ομολογώ ότι άπασες κέρδισαν την συμπάθειά μου όλα τούτα τα χρόνια που ασχολούμαι με την κοινωνιολογία της μπύρας.

Τώρα, μέσα σε αυτό το κοινωνιολογικό συγ-κείμενο (context) τίθεται αμείλικτο το ερώτημα: τί τρέχει με τις δικές μας; Γιατί οι Ελληνίδες θεωρούν αμαρτία να πιούν μπύρα; Γιατί έχουν αυτό το ξινισμένο, αφ'υψηλού ύφος όταν ακούν για μπύρες; Γιατί διακατέχονται από τον φόβο ότι τα "καλά-παιδιά" θα τις αποπάρουν, θα τις σνομπάρουν, θα τις υποτιμήσουν, αν κατεβάσουν και αυτές, εντελώς ακομπλεξάριστα, δυο-τρεις Chimay;

Πώς είναι δυνατόν η χειραφέτηση των γυναικών να πραγματώθηκε στην Ελλαδίτσα σε τόσα επίπεδα, όχι όμως ακόμη σε αυτό του συμβολισμού της μπύρας;

Γιατί είναι εντέλει ζήτημα συμβολισμού: οι Ελληνίδες για κάποιο λόγο θεωρούν ότι είναι "κακό" να κατεβάζουν μπύρες δημοσίως. Φοβούνται ότι αν το πράξουν, κανείς δεν θα τις παντρευτεί. Προσέξτε τες: Συστηματικά επιλέγουν (μια!) βότκα-πορτοκάλι, (ένα!) μαρτίνι και λοιπές ανώδυνες δηθενιές, πάντοτε στην ελάχιστη δυνατή ποσότητα και πάντοτε με εκνευριστική διακριτικότητα. Με επιτηδευμένη και κλινική ακρίβεια δηλώνουν ότι κάποια πράγματα δεν ειναι γι' αυτές, ότι δεν τους αρμόζουν, ότι δεν ενδιαφέρονται να τα μοιραστούν με έναν άντρα.

Ίσως νομίζουν ότι η μπύρα δείχνει ταπεινή καταγωγή, κακές παρέες, ότι παραπέμπει σημειολογικώς σε διαλυμένες οικόγενειες, μανάδες τύπου "αμάρτησα για την κόρη μου", προσωρινές σχέσεις κ.ο.κ. Και επειδή, ως γνωστόν, η μέση Ελληνίδα ενδιαφέρεται για αφηρημένες οντότητες, όπως αυτή του γάμου και της οικογενείας, αλλά και του κοινωνικού αναβιβασμού (βεβαίως-βεβαίως), σπεύδει να διασκεδάσει τις εντυπώσεις: δεν πίνει μπύρα, απαπαπα, αυτά ειναι low πράγματα, πίνει μόνον σικ ποτά και πάντα με μέτρο, comme il faut- να μην τις πάρει κανείς και για δεύτερης διαλογής.

Φταίνε οι γονείς, κύριοι. Το κακό ξεκινά από την οικογένεια. Όλη η καταπίεση της μικροαστικής ελληνικής οικογένειας φανερώνεται στην προσπάθεια της Ελληνίδας να πείσει ότι ειναι ανώτερη από ό,τι όλοι την νομίζουν, ότι της αξίζει μόνο το καλύτερο και ακριβότερο, όχι μια ταπεινή μπύρα... Και όμως, υπάρχουμε και μεις εκεί έξω, που γουστάρουμε τις ακομπλεξάριστες γυναίκες, αυτές που μπορούν να μοιραστούν μαζί μας την θρησκευτική-σεξουαλική εμπειρία μιας τραππιστικής μπύρας. Και ακριβώς γι'αυτό, μια Ελληνίδα που ξέρει να εκτιμήσει μια Westmalle κερδίζει άμεσα το ενδιαφέρον μας...

Σε μια τέτοια λοιπόν αφιερώνω τούτο το ποστ, ανυπομονώντας να μοιραστώ μαζί της την πολύτιμη και βαρύτιμη τρίλιτρη Karmerliet που παλαιώνω χρόνια τώρα.

Υ.Γ. Και για όσους δεν το ξέρουν, την Karmeliet Tripel παράγουν αποκλειστικώς γυναίκες, και δη μοναχές Καρμελίτισσες.

St Arnoldus Triple: Ωδή στον άγιο-προστάτη μας

Από τον Νίκο

Φίλοι μου γειά σας. Αποφάσισα να στείλω αυτό το post αμέσως μόλις δοκίμασα την St.Arnoldus, για τους λόγους που θα αναφέρω παρακάτω.

Η μπύρα αγοράστηκε από μικρή κάβα στην Άνω Γλυφάδα κι έμεινε στην αποθήκη για 10 μέρες (λάθος μου το ξέρω, αλλά ας όψεται η πεπερασμένη χωρητικότητα του ραφιού που έχω καβατζάρει ως αποκλειστικό μπυρο-ράφι στο ψυγείο) πριν μεταφερθεί στο ψυγείο. Η σειρά της για κατανάλωση έφτασε μετά από άλλες 10 περίπου μέρες, δηλαδή σήμερα. Τ' αρώματα ξεχύθηκαν με το που την άνοιξα. Μην περιμένετε να σας πω τι μύρισα - δεν είμαι γευσιγνώστης. Το χρώμα της όμορφο, σκούρο πορτοκαλί, ενώ η μαγιά που επέλεξα να τη ρίξω κι αυτή στο ποτήρι, ρίχνει τρελό χορό, συνοδεύοντας τις φυσαλίδες που ανεβαίνουν στην επιφάνεια. Ο αφρός της χάθηκε πολύ γρήγορα, αφήνοντας όμως μαι μικρή λίμνη φυσαλίδων στη θέση του και τα χαρακτηριστικά δακτυλίδια στο ποτήρι. Η γεύση της απαλή, φιλική, ενθουσιώδης με μια ελαφρή πικράδα στην επίγευση, που μου κρατά όμορφη συντροφιά όλη την ώρα που γράφω το post. Τι κρίμα που τέλειωσε τόσο γρήγορα... Θα την ξαναδοκιμάσω σύντομα.

Προσπαθώντας, κατά τις προτροπές του site, να την βαθμολογίσω από 1 έως 10 και βάζοντας 9.5 στην Rochefort 10 που είναι η καλύτερη που έχω δοκιμάσει, θα βαθμολογούσα την St. Arnoldus Triple με 8.

Οι λόγοι που μ' έκαναν λοιπόν να δημοσιεύσω την κατά τ' άλλα προσωπική μου εμπειρία με τον Άγιο Αρνόλδο, είναι οι εξής τρείς:

Λόγος 1ος. Τσεκάροντας τις βαθμολογία στο RateBeer είδα 60 και τρελάθηκα. Τρελάθηκα γιατί η συγκεκριμένη μπύρα πραγματικά μου άρεσε! Γευστική, αρωματική, όχι πολύ βαριά, ευκολόποτη αλλά συνάμα δυνατή (7.5%)... Μα τι γίνεται; Μόνο 60; Τσεκάρω λοιπόν και στο BeerAdvocate και βλέπω ένα 82άρι και το καταφχαριστήθηκα. Ναι λοιπόν, κι εγώ κάπου εκεί θα την κατέταζα. Ανεξάρτητα όμως από τη δική μου προτίμηση, πως μπορεί τα δυο πιο "έγκυρα" sites μπυροκριτικής να έχουν διαφορά 22 μονάδων; Ας μην θεωρούμε λοιπόν τίποτα δεδομένο!

Λόγος 2ος. Δεν μου αρέσει το γεγονός πως δεν βλέπω κριτικές να δημοσιεύονται στο greeks4beer, εκτός από αυτές που δημοσιεύουν οι διαχειριστές - μόνιμοι συντελεστές - του site. Δεν υπάρχει λόγος να μην μοιραζόμαστε την άποψή μας με όλους τους εν ελλάδι μπυρόφιλους. Ειλικρινά πιστεύω πως όλοι βρισκόμαστε εδώ γιατί μας αρέσει όχι μόνο η μπύρα αλλά και η κουλτούρα της. Άρα και οι ανταλλαγή απόψεων πάνω στο θέμα. Ας βοηθήσουμε όλοι λοιπόν να γίνει αυτός ο χώρος ένας χώρος ανταλλαγής απόψεων αλλά και ανταλλαγής γευστικών εμπειριών.

Λόγος 3ος. Το βράδυ θα πάω με την παρέα μου σε μια μπυραρία. Μου έκαναν τη χάρη μια και τους έχω πρήξει τελευταία με τις αναλύσεις περί μπύρας, τα ποτήρια, το σερβίρισμα και γενικότερα περί της κουλτούρας που κάνει τη μπύρα - για μένα τουλάχιστον - κάτι το διαφορετικό, κάτι το αξιόλογο. Ξέρω πως αρκετοί από εμάς θα ενδιαφέρονταν για μια συνάντηση και από κοντά γνωριμία και ανταλλαγή απόψεων των φίλων της μπύρας. Τι λέτε κι εσείς;

Νίκος

Οι μπύρες των κομμάτων

Εν αρχή ην η ζύμωση. Από αυτή εκπορεύεται η πολιτική ιδεολογία και τα κόμματα, από αυτή προκύπτει και το ευλογημένο ποτό. Δεν θα μπορούσαμε λοιπόν να διαχωρίσουμε τη μπύρα από την πολιτική. Πόσω μάλλον όταν, μετά από «εισβολή» ετούτου του μπυρολογίου στα γραφεία των ελληνικών κομμάτων, αποδεικνύεται ότι οι παρατάξεις του Κοινοβουλίου πίνουν μπύρα, και μάλιστα ανάλογα με τις πολιτικές και πολιτιστικές τους συνιστώσες. Ιδού, λοιπόν, τα ευρήματα:

Το «όλον» ΠΑΣΟΚ δεν θα βολευόταν με μία μπύρα, καθώς με τα χρόνια ο απόλυτα κυρίαρχος και ενωτικός παπανδρεϊσμός ξέφτισε και έδωσε τη θέση του σε διαγκωνιζόμενες (παρα)ιδεολογίες, με διαφορετικές πολιτιστικές ρίζες. Ετσι, οι πάντα επίκαιροι εκσυγχρονιστές, μέσα στο ακριβοθώρητο Cayenne τους έχουν πάντα μια Warsteiner για να σβήνουν την ακόρεστη δίψα τους, προς τιμήν του εκ Γερμανίας ορμώμενου διαφωτιστή τους, Κώστα Σημίτη. Ο Γιώργος, τα υπόλοιπα τέκνα της Μαργαρίτας και οι λοιποί αμερικανοτραφείς φίλοι του, πίνουν ό,τι τους λέει η μαμά, που στη συγκεκριμένη περίπτωση προτιμά το σκανδιναβικό μοντέλο, δηλαδή τις γνωστές porter που ευδοκιμούν στη Βόρεια Ευρώπη. Όσο για τον Ευάγγελο τον Βενιζέλο, είναι εμφανές ότι τρώει πολλά λουκάνικα, πολωνικά όμως για να μην τον ταυτίσουν με τους γερμανικού τύπου εκσυγχρονιστές του Σημίτη. Παρά τις παραινέσεις των φίλων του ιερέων από τη Θεσσαλονίκη να μην τρώει και πίνει προϊόντα καθολικών, αυτό το αγύριστο κεφάλι έχει στο γραφείο του στη Βουκουρεστίου πολλά καφάσια της πολωνικής Zywiec, τέλειο συνοδευτικό για την τροφή του.

Πιο δεξιά, η οικογένεια Μητσοτάκη, σας αποκαλύπτουμε ότι έχει ανακαλύψει το μυστικό της μακροζωίας στην μπύρα. Από τον Ψηλό μέχρι τον μικρό Κωστή Μπακογιάννη, το μεγάλο αυτό πολιτικό τζάκι απολαμβάνει μια μοναδική βιολογική μπύρα, αρχαία συνταγή, που βρέθηκε παραπεταμένη σε ανάμεσα σε κάτι κλεμμένα αρχαιολογικά ευρήματα. Αλλά και ο Πρωθυπουργός, ευπατρίδης, οικογενειάρχης και με γυναίκα διακεκριμένη διδάκτορα της Ιατρικής, ακούει πάντα την επιστημονική της γνώμη –κυρίως γιατί γνωρίζει με πόσο μόχθο σπούδασε αυτό το φτωχό κορίτσι που έγινε πρώτη κυρία- και βάζει στο τραπέζι του τη γνωστή ελληνική βιολογική μπύρα, την Πειραϊκή.

Ακόμα πιο δεξιά, είναι γνωστό ότι έχει αναπτυχθεί ιδιαίτερο μπυροφιλικό πνεύμα μετά την παρουσία του κόμματος στην 6^η Γιορτή Μπύρας. Ο πατριωτισμός στο ΛΑΟΣ επιβάλλει εκεί μία και μόνο μπύρα, την ελληνικότατη και ανερχόμενη «Βεργίνα», που προσπαθεί να σπάσει το κατεστημένο της Αθηναϊκής Ζυθοποιίας, όπως έκανε και το ίδιο το κόμμα του κ. Καρατζαφέρη στις πρόσφατες εκλογές, όταν κατήγαγε χτύπημα στο δικομματισμό. Τη συνιστά άλλωστε και ο σεξολόγος βουλευτής του, Βαΐτσης Αποστολάτος ως έχουσα διεγερτικές εθνικοπατριωτικές ιδιότητες.

Στο χωρο της Αριστεράς τα πράγματα είναι πιο ξεκάθαρα. Λέγεται ότι ο Αλέκος Αλαβάνος ξοδεύει ένα από τα 22 νοίκια που παίρνει κάθε μήνα σε Westmalle Tripel, ενώ και τα υπόλοιπα στελέχη δεν ξεφεύγουν από τις αυθεντικές τραπιστικές, τις οποίες συνήθως απολάμβάνουν σε ιδιωτικές στιγμές συνοδεία πούρου και βλέποντας ευρωπαϊκό κινηματογράφο (κυρίως φιλμ που έχουν βραβευτεί στις Κάννες). Επιπλέον, τα καπάκια και τα σουβέρ πηγαίνουν κατευθείαν σε ένα ειδικό ταμείο και από εκεί διανέμονται ως φιλανθρωπική δωρεά σε μετανάστες και «ταραξίες». Μόνο στελέχη που αποχώρησαν όπως ο Μπίστης, η Δαμανάκη και ο Κουναλάκης, έπιναν διαφορετική μπύρα, την Judas, αλλά αυτοί πάει, έφυγαν και τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ διαβεβαιώνουν ότι δεν υπάρχουν πλέον στο κόμμα άλλοι οπαδοί της συγκεκριμένης μπύρας...

Το ΚΚΕ έχει βρει τη μπύρα του εδώ και δεκαετίες. Oι weissbier, είναι μαζικές, κρυστάλλινες, αγνές και βρίσκονται στο χέρι κάθε συνδικαλιστή του ΠΑΜΕ. Ο Νόμος Περί Καθαρότητας διαβάζεται αμέσως μετά την προσευχή στον Πατερούλη (τελευταία δεν ξέρω αν ως Πατερούλη εννοούν τον Ιωσήφ από τη Γεωργία ή τον Ιησού από τη Ναζαρέτ...), ενώ δεν φαίνεται να ενοχλεί το ότι οι ευλογημένες αυτές μπύρες προέρχονται από το δεξιότατο, πατριωτικό Μόναχο. Και πού αλλού να κοιτάξουν άλλωστε, αφού η λατρευτή Σοβιετική Ένωση δεν υπάρχει πια. Μόνη παραφωνία η κόρη της Αλέκας, που αντί για Weihenstephan ή Aventinus, δροσίζεται με αγγλοσαξωνικές μπύρες, από Guinness μέχρι Thomas Hardy, ακολουθώντας το παράδειγμα των συμφοιτητών της στο Deree.

Κι αν αποδείξαμε ότι η μπύρα ταυτίζεται με τα πολιτικά κόμματα, υπάρχει ένα μόνο δεδομένο στο οποίο μπύρα και ελληνική πολιτική σκηνή δεν συγκλίνουν. Τα κόμματα κατά καιρούς απαξιώνονται , η μπύρα όμως ποτέ...