το μεγάλο σινικό φεστιβάλ μπύρας

Του Ξυλοκόπου

Το τρένο σταματά στο ΣιΦάνγκ, ο κεντρικός σιδηροδρομικός σταθμός του ΤσινγκΝτάο έχει κλείσει για επιδιορθώσεις. Βρέχει ασταμάτητα, λασπερή μιζέρια. Περπατάμε να πάρουμε ταξί για την πόλη και βλέπω να λερώνονται δάχτυλα και σαγιονάρες – εγώ δε φορώ σαγιονάρες παρεχτός κι αν είμαι στους τροπικούς. Βρέχει Αύγουστο μήνα στο ΣανΝτόνγκ για πρώτη φορά μετά από 50 χρόνια. Βλαστημάω το συγχρονισμό μας και φορτωνόμαστε οι μισοί σε ταξί, οι μισοί σε τρίκυκλο και πάμε στον ξενώνα. Στεγνό πουκάμισο, τσιγάρα στην τσέπη, κατηφορίζουμε. Ψαρίλα, βαρέλια στους δρόμους, βροχή, πλημμυρισμένες υπόγειες διαβάσεις, μέχρι που σταματάμε στην τύχη, μπαίνουμε σε μια τρύπα στον τοίχο για σούπα και μπύρα. Αδημονώ να βρεθούμε στο φεστιβάλ που έχει μόλις ξεκινήσει, κατεβαίνουμε προς τη θάλασσα, χωνόμαστε σε λεωφορεία σα βρεμμένοι σκύλοι και πάμε προς τα έξω, προς το πρόσωπο του πέτρινου γέρου, στις άκρες της πόλης, στις εισαγώμενες μπύρες.

Φτηνά τα εισιτήρια, μπουκάρουμε και τραβάω κατευθείαν στα γερμανικά κιόσκια, παουλάνερ, βάιχενστεφάν, χοφμπρόιεράι μύνχεν. Ο πρώτος κινέζος τραγουδιστής τραγουδά μανδαρίνικη ποπ με πάθος, φορά μαύρο φανελάκι και δείχνει δημοφιλής. Ο τοπικός αστήρ παραδίδει σκυτάλη σε έναν αφρικάνο που λέει διάφορα και αρχίζει τα κόλπα με δαδιά και με φωτιές. Φρικάρουνε οι κινεζοπούλες και πιάνουν τις τσιρίδες, μωρά κλαίνε και κατουράνε σε νερολακούβες, εγώ κατεβάζω τις μπύρες μου μακάριος, τους γύρω μου τους έχει κόψει πείνα άσχημη και μαζεύουνε χταπόδια κι αρνίσια σουβλάκια και μύδια αχνιστά – βαθμός συσχετισμού μπύρας/φαγητού= 0. Το οικογενειακό πρόγραμμα συνεχίζεται, κινέζες με κόκκινα πέπλα και φλουριά να ντιντινίζουν ανεβαίνουν στη σκηνή – χριστέ μου, τι ακριβώς προσπαθούν να κάνουν, πασαρέλα, χορογραφία, στριπτίζ; Βρεμένος μέχρι το κόκαλο αρχίζω να τουρτουρίζω, το κεφάλι μου βαραίνει, και γω, μια ζωή στην άρνηση, παραγγέλνω άλλο ένα ποτήρι μπύρα και ανάβω τσιγάρο.

Η σκηνή έχει τιγκάρει, η βροχή συνεχίζει να πίπτει στρέιτ θρου, οι κινέζικες φάτσες έχουν πάρει να φωσφορίζουν και να ιριδίζουν από τα αλκοόλια και γω την κάνω για το κιόσκι παραδίπλα. Εδώ έχουν όντως κανονικότατη πασαρέλα, έχουνε ανεβάσει πανώ να διαφημίσουν το ακουάριουμ της πόλης, οι κόρες ποζάρουν με τις βραδινές τουαλέτες, οι ντόπιοι φοράνε απίθανα πουκάμισα κι ο σερβιτόρος φορά κιλτ.
[ ξαναδιαβάστε την τελευταία πρόταση μέχρι να αφομοιώσετε τη βαλχαλική σουρρεάλ μεγαλοσύνη του θεάματος. Κιλτ. Ναι, κιλτ. Γιατί όχι; ]

Μέχρι να βγει ο σαξοφωνίστας έχουμε κουρουμπελιαστεί κανονικότατα και με πιάνουν τα γέλια όταν ένας μεθυσμένος τυπάς με κερνά μπύρα, μου βουτάει ένα τσιγάρο και μου δίνει μια ντομάτα με ευχές για καλή ζωή και ευτυχία. Ποζάρουμε χαμογελαστοί, χειραψία, ξανακαθόμαστε. Και όλα αυτά, όλη αυτή η συμπυκνωμένη ευτυχία δεν είναι παρά το προοίμιο μέχρι να πάμε στην πελώρια σκεπαστή κατασκευή του ντόπιου ζυθοπαρασκευαστή και να αρχίσω να παραγγέλνω πλαστικούς κουβάδες γεμάτους φρέσκια τσινγκντάο και να βλέπω κόρες να ανεβαίνουν σε τραπέζια και τύπισσες να χορεύουν σε κλουβιά και λαμπάκια και ρεκλάμες να φωτίζουν ιδεογράμματα – νομίζω ότι βρίσκομαι στην Ελλάδα του 1966, ο Μάο μόλις έχει κατακτήσει τη στερεά και ξεκινά πολιτιστική επανάσταση με τη Δέσποινα Βανδή να ηγείται των Ερυθροφρουρών.



Φεύγουμε μουσκίδι και πάλι, τα σύννεφα δε λένε να κλείσουν, οι κινέζοι ταρίφες τσουλάνε με πρώτη μέχρι να ακούσουν τη μεγαλύτερη τιμή κι ύστερα σταματάνε κι ανοίγουν πόρτες – διαδρομή πλειστηριασμός με το στεγνό κώλο μας δημοπρασία. Φωνάζω τα διπλάσια απότι πρέπει, ο τύπος σταματά, γυρίζω στον ξενώνα και στο μπαρ του πίνω μπύρες με τιμές 1903, 20 σεντς το ημίλιτρο..

Κάποια στιγμή κοιμόμαστε, κάποια στιγμή ξυπνάμε, μασουλάω μισοψημμένο μπέικον και πίνω φτηνό καφέ, πιάνω τα πλακόστρωτα και ξέσκουρα εκκλησιές και ανηφόρες, μέχρι που καταλήγω στο Καφέ Ρολάν, μπροστά στην Παραλία Νούμερο 3, στα όρια του πανταγκουάν, τις γερμανικής τεχνοτροπίας βίλλες. Μαρέσει η μπύρα του Μονάχου, αράζω, ανοίγει ο καιρός, βγαίνει ο ήλιος και για άλλη μια φορά, αγκαλιάζει το βλέμμα μου θάλασσα κι ουρανοξύστες, φυσάω τον καπνό μου κάθετα και χαμογελάω.

Έξι εφτά μπύρες αργότερα πάμε για φαί, φυσικά σε γερμανικό, ανάμεσα σε σνίτσελ και λουκάνικα κατεβάζω μπίτμπουργκερ και μαύρες βαυαρέζικες, με θολωμένα μάτια κοιτάζοντας ρολόγια προκρίνω πως είναι ώρα να πάμε για λίγες τελευταίες σε ένα ηρωικό τζαζ μπαρ που μανάτζαρε ένας φίλος μου πριν από χρόνια, όπως και κάνουμε, και ρίχνουμε ντόπιες και γκίνες στα λαρύγγια μας. Δέκα λεπτά πριν φύγει το αεροπλάνο, τραμπαλιζόμενοι κάτω από σακιά στους ώμους, διασχίζουμε το τέρμιναλ – σε πόσα εκατομμύρια μέρη να κατουρήσουμε πριν ρίξει ο θεός τις απαντήσεις στις χούφτες μας;

υγ. 1. Και μετά μου λέτε, μάγκες, για ζυθοπανήγυρα σε αλβιόνες και στους γότθους..

υγ. 2. Βαγγέλαρε, ευχαριστώ για τις ταρζανιές τις σχετικές με τα σχόλια, αλλά βρήκα πρόξυ με όρχεις ημιθεϊκούς και μπορώ πλέον να διαβάσω και να καβαλήσω το μπαμπού.

Beer Weekend: H βέλγικη αντίληψη περί μπυρογιορτών

Η πρώτη εντύπωση που σχημάτισα όταν είδα αυτούς τους κοκκινοφορεμένους κοκκινομάγουλους να βγαίνουν στην Grand Place, ήταν ότι το είχαν πάρει στα σοβαρά. Δεν γελούσαν, είχαν το ύφος του προύχοντα της μπύρας κι έδειχναν σαν να είχαν προηγουμένως πάρει μέρος σε ιερή τελετή. Υπό τον ήχο της πιο κακόφωνης μπάντας που έχω ακούσει στη ζωή μου, έφτασαν στο χώρο της Γιορτής και πρώτοι αυτοί, μαζί με ένα τσούρμο ειδικών προσκεκλημένων, άρχισαν να γεύονται το θείο ποτό.

Πριν παρελάσει πάντως η μπυρονομενκλατούρα, είχε περάσει μια μεγάλη ομάδα Πολωνών εργατών των ναυπηγείων του Γκντανσκ, που μοίραζε φυλλάδια διαμαρτυρόμενη στην ΕΕ για το επικείμενο κλείσιμο των ναυπηγείων τους. Ετσι, μια μικρή παρένθεση για να μην ξεχνάμε σε ποιανού διακρατικού μορφώματος την πρωτεύουσα βρισκόμασταν, λίγο πριν ανοίξουν οι κάνουλες των βαρελιών...

Το όλο σύστημα είχε ως εξής: Δεν υπήρχε χαράτσι εισόδου, αλλά για να πιεις μπύρα έπρεπε να προμηθευτείς καπάκια στα ειδικά σταντς απέξω. Θα περιμέναμε μάλιστα εκεί για πολλές ώρες, αν δεν συναντούσαμε κάποιους πιτσιρικάδες Αγγλους που ήθελαν να ξεφορτωθούν τα καπάκια τους. Όχι μόνο γλιτώσαμε την ουρά, αλλά ως γνήσιοι βαλκάνιοι, τα παζαρέψαμε και τα πήραμε 20% φθηνότερα! (Ηθελα να τους εκδικηθώ, για τις τόσες λίρες τους είχα αφήσει στην Αγγλία, που πείσμωσα, χε χε).

Φαγητό μέσα στην περίφραξη του Φεστιβάλ δεν υπήρχε. Η φιλοσοφία της διοργάνωσης ήταν strictly beer. Χωρίς χώρο για να καθήσεις μάλιστα και με φοβερή πολυκοσμία φαινόταν ότι δεν ήθελαν να σε κρατήσουν εκεί για καιρό. Έτσι έπινες από ένα έως τρία ποτήρια και ξαναπήγαινες αργότερα ή την άλλη μέρα. Μόνο οι Άγγλοι τουρίστες του Σαββατοκύριακου κάθονταν με τις ώρες, αφού ήταν πολύ καλά προπονημένοι, έστω και με τις παραδοσιακά κακές τους μπύρες.

Απέξω βρισκόταν και το κιόσκι του Belgian Shop με μπυροεμπόρευμα σε πολύ καλές τιμές και τις έχουσες μονίμως θλιμμένο βλέμμα Φλαμανδές πωλήτριες(τυπικό των Φλαμανδών γυναικών ή ιδέα μας;), αλλά πάντα εξυπηρετικότατες .

Καθώς έχω περιγράψει το ελληνικό φολκλόρ σε προηγούμενο κείμενό μου, θα πρέπει να πω ότι ανάλογα βέλγικα φαινόμενα εξέλειψαν άμα τω πέρατι της τελετής έναρξης. Από εκεί και πέρα ήταν μπύρα και μόνο μπύρα. Κατάλληλες θερμοκρασίες, κατάλληλα ποτήρια, κατάλληλο σερβίρισμα. Ολα οργανωμένα τυπολατρικά με τη δυτικοευρωπαϊκή λιτότητα, τίποτα παράταιρο. Όσο βράδιαζε, η μέθη κυριαρχούσε, αλλά όπως τονίσαμε προσφάτως, η μπύρα ενώνει και δεν υπέπεσε στην αντίληψή μας κάποιο επεισόδιο στο διάστημα της παραμονής μας στη χρυσοποίκιλτη πλατεία.

Εν ολίγοις, ήταν αυτό που έλεγε στον τίτλο: Beer Weekend. Tίποτα παραπάνω, τίποτα λιγότερο, με σεβασμό στο θείο ποτό και τον μπυρόφιλο.

Υ.Γ. Αρχική μου επιθυμία ήταν να ολοκληρώσω την τριλογία των Φεστιβάλ Μπύρας με την ανταπόκριση από το Beer Weekend των Βρυξελλών. Άλλωστε, πάντοτε στον κινηματογράφο οι τριλογίες έγραφαν Ιστορία. Ο Κισλόφσκι με τα τρία χρώματα, οι τρεις Νονοί, ο Αρχοντας των Δαχτυλιδιών, ο Πόλεμος των Αστρων, η «αφροδίσια» τριλογία του Κρόνεμπεργκ (εδώ σάς θέλω, βρείτε ποιες είναι), τα Ζombie 1,2 και 3 του Λούτσιο Φούλτσι, οι 3 ζωντανοί-νεκροί του Ρομέρο και ένα σωρό άλλες λιγότερο ή περισσότερο ποιοτικές που αυτή τη στιγμή μου διαφεύγουν.

Όμως, εκ των πραγμάτων, όταν πριν λίγες μέρες έπεσα πάνω στην αριστοτεχνική περιγραφή ενός Φεστιβάλ Μπύρας από τη χώρα των Μανδαρίνων στην Κίνα, έχασα κάθε διάθεση να περιγράψω αυτά τα ολίγα και ταπεινά που έζησα στο Βέλγιο. Τελικά πήρα την απόφαση να γράψω πώς είδα το Φεστιβάλ των Βρυξελλών, αφού εξασφάλισα την άδεια του Ξυλοκόπου να αναδημοσιεύσουμε στο μπυρολόγιό μας το συγκεκριμένο κείμενό του. Άξαφνα, λοιπόν, μετά το Φεστιβάλ του Κέμπριτζ, το πανηγύρι της Αθήνας και το Beer Weekend των Βρυξελλών, η τριλογία γίνεται τετραλογία, με την προσθήκη του Μεγάλου Σινικού Φεστιβάλ Μπύρας, που έπεται.

H (καλή) μπύρα ενώνει: Case study Βέλγιο

Ένας πραγματικός φίλος της μπύρας δεν μπορεί να μη συγκινηθεί από το δράμα της ακυβερνησίας που κατατρύχει το αγαπημένο μας Βέλγιο. Ο ανεπτυγμένος βορράς των ολλανδόφωνων Φλαμανδών δεν θέλει να πληρώνει άλλο το φτωχό νότο των γαλλόφωνων, που κάποτε, πριν από πολλές δεκαετίες, ήταν αυτοί που είχαν ουσιαστικά τα ηνία της χώρας.

(Ιδού τα αποτελέσματα της φλαμανδικής ανάπτυξης. Μου πήρε καμπόση ώρα να καταλάβω ότι πρόκειται για τερματικό σταθμό αστικών λεωφορείων στο Leuven).

Προσωπικά, δεν κρύβω ότι το ενδιαφέρον μου για την επιβίωση του Βελγίου πηγάζει κυρίως από την μπυροπαραγωγή του. Πρόκειται για ένα στοιχείο της κουλτούρας του, για το οποίο μπορεί κάποιος να πει φωναχτά ότι είναι Βέλγος χωρίς να τον χλευάσουν. Είναι το μεγάλο αποκούμπι ενός κράτους που φτιάχτηκε απλά ως νεκρή ζώνη της παραδοσιακής γαλλογερμανικής διαμάχης, ένα πολύπαθο ιστορικό πεδίο μαχών.

Δεν είναι τυχαίο ότι ένα στέλεχος των Φλαμανδών δήλωσε πρόσφατα ότι τα μόνα πράγματα που ενώνουν τις δύο εθνότητες είναι η η μπύρα, η σοκολάτα και ο βασιλίας.

Πρόκειται για ένα μοναδικό φαινόμενο κρατικής οντότητας, λοιπόν, όπου η μπύρα αποτελεί δομικό, ενωτικό στοιχείο ενός κράτους. Αλλώστε, στα τουριστικά μαγαζιά των Βρυξελλών, όπου βλέπεις τη λέξη Belgium, συνήθως ακολουθεί η λέξη beer. Στο πιο χαρακτηριστικό μπλουζάκι, μάλιστα, επιγράφεται η φράση «Belgium: Small Country, Great beers».

Αν λοιπόν εμείς εδώ έχουμε να κοκορευόμαστε για τον αρχαίο πολιτισμό και τη γλώσσα μας, εκείνοι κατάφεραν να αξιοποιήσουν την τοπική παράδοση των ζυθοποιείων, στοιχείο που ενώνει τις δύο κοινότητες. Η μπύρα συνετέλεσε τα μάλλα στη διατήρηση της ενότητας και, όπως φαίνεται, συντελεί και τώρα. Αυτό είναι μία αναντίρρητη νίκη του θείου ποτού, η πιο απτή απόδειξη ότι η (καλή) μπύρα ενώνει.

Ενας ολλανδόφωνος καθηγητής είπε πρόσφατα ότι «το Βέλγιο μπορεί να δώσει στον κόσμο ένα μάθημα ‘αδύναμου εθνικισμού’, ένα μάθημα δηλαδή για το πώς μπορείς να έχεις ένα κράτος χωρίς να είσαι περήφανος για αυτό. Γιατί πρέπει να είσαι (αναγκαστικά) περήφανος για την εθνική σου ταυτότητα;». (Φανταστείτε να το έλεγαν αυτό στην Ελλάδα, που ούτε το βιβλίο Ιστορίας δεν μπορούμε να σηκώσουμε). Κι εμείς θα συμπληρώσουμε ότι, όντως, δεν χρειάζεσαι εθνική ταυτότητα όταν αμφότερες οι πλευρές ενστερνίζονται κοινά ιδανικά όπως αυτό της ζυθοπαραγωγής.

Το είδαμε και στο Beer Weekend των Βρυξελλών. Φλαμανδοί και Βάλλόνοι, ενωμένοι και τις περισσότερες φορές δίγλωσσοι, ηταν ταγμένοι στην υπηρεσία του θείου ποτού. Κάποιος άσχετος δεν θα μπορούσε ποτέ να καταλάβει ότι σε αυτό κράτος υπάρχουν αποσχιστικές τάσεις.

Θα τολμούσαμε, λοιπόν, να πούμε ότι η μπύρα βαστάει μόνη της την τρίχρωμη σημαία της χώρας ψηλά, χωρίς όμως να παραγνωρίζουμε το δυσμενές της κατάστασης. Φανταστείτε πώς θα πρέπει να αποκαλείται σε ένα ενδεχόμενο παύσης ύπαρξης του Βελγίου το ηλεκτρονικό κατάστημα Belgian Shop ή το είδος μπύρας Belgian Ale. Η ζωή μας θα γίνει ένα δράμα και η αλήθεια είναι ότι έχουμε μεγαλώσει αρκετά ώστε να μην αποδεχόμαστε τόσο εύκολα τις αλλαγές...

Για το λόγο αυτό, εμείς από εδώ, από τα μακρινά Βαλκάνια, δεν μένουμε στη στείρα ανάλυση της κατάστασης και στους προβληματισμούς εσωτερικής κατανάλωσης. Πιστεύουμε ότι υπάρχει φως στο τούνελ και έχουμε πρόταση: Μόνη λύση γαι την επιβίωση του αγαπημένου μας Βελγίου είναι η μπυροκρατία. Ήλθε η ώρα η παραγωγική τάξη των ζυθοποιών, καθώς και τα ακμάζοντα αβαεία, να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους, να αναλάβουν τις ευθύνες τους και να διατηρήσουν την ενότητα δίνοντας το παράδειγμα και στον υπόλοιπο κόσμο, καθώς απόψεις περί αναγκαιότητας ύπαρξης κοινής εθνικής συνείδησης είναι πλέον ξεπερασμένες. Τα κρατικά μοντέλα με βάση συμπαγείς εθνικές, γλωσσικές ή θρησκευτικές ομάδες ήταν κάποτε λειτουργικά, αλλά θεωρούμε ότι είναι πια passé.

Τους είδαμε τους ζυθοποιούς στο φεστιβάλ άλλωστε. Ακμαίοι, δυνατοί, γεμάτοι πάθος για το Βέλγιο. Με ωραία πράσινα καπέλα, κόκκινα μάγουλα, τελετουργικά υπέροχης αισθητικής θεωρούμε ότι είναι παραπάνω από έτοιμοι να αναλάβουν τα ηνία της χώρας. Η μπυροελίτ θα δώσει το «παρών» για να κρατήσει το αγαπημένο μας Βέλγιο ενωμένο και να το πάει ακόμα πιο μπροστά.

Κι εσύ Ευρωπαϊκή Ένωση μη φοβάσαι πια. Όσες επιδοτήσεις κι αν δώσεις στους οινοπαραγωγούς, η μπύρα είναι αυτή που θα κρατήσει την πρωτεύουσά σου ανέπαφη...

6η Εμποροπανήγυρη στο Σ.Ε.Φ.

Το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας κάθε άλλο παρά οριακό ήταν. Πεντακάθαρη αυτοδυναμία, ισχυρή λαϊκή εντολή για κριτική παρέμβαση από το 64% των 39 φίλων που τίμησαν αυτό το δημοψήφισμα για τη φιέστα στο ΣΕΦ. Τα 2/3 των συμμετεχόντων είχαν τους δικούς τους λόγους να μην μείνουν ικανοποιημένοι από το προϊόν. Το μπυρολόγιο ετούτο ταυτίζεται μαζί τους, δίχως άλλο.

Είχε, άλλωστε, ασκήσει την κριτική από το φεστιβάλ του 2006 στο πρώτο, ιστορικό πλέον, post του. Ήταν τότε που πήραμε απόφαση ότι ο Ελλην δεν διαθέτει μπυροκουλτούρα, ότι ακόμα και το σεπτό τελετουργικό της μπυροποσίας, το υποβαθμίζει σε ευτελές πανηγύρι. Επί της ουσίας ετούτο το μπυρολόγιο είναι το παιδί αυτής της διαπίστωσης που έγινε πλέον ενός έτους και βρέθηκε ξανά στην αλάνα του ΣΕΦ, για να αποχωρήσει βυθισμένο στην απογοήτευση επειδή τίποτα δεν άλλαξε.

Δεν έχω τίποτα με τα πανηγύρια. Απεναντίας, υπό συγκεκριμένες συνθήκες μού αρέσει να συμμετέχω σ’ αυτά. Φολκλόρ και άγιος ο Θεός.

Κι όποιος βιαστεί να με κατηγορήσει ως ελιτιστή, τον διαβεβαιώνω ότι δεν αρέσκομαι σε τόσο παράταιρα πανηγύρια, που παραπλανούν, εκμεταλλευόμενα την ορμή του ευλογημένου ποτού, για να μας σπρώξουν ασεβώς σε μια αρένα κιτς, μετανεωτερικής αισθητικής και πνεύματος, όπου γινόμαστε αντικείμενα ζωώδους μεταχείρισης.

Τα 10 ευρώ στην πόρτα φτάνουν για να μας εκτρέψουν της καλοδιαθεσίας, ειδικά όταν από την είσοδο συνειδητοποιούμε ότι τα δώσαμε για να εισέλθουμε σε μία balkan style φιέστα, σαν σε γάμο του Κουστουρίτσα, το γραφικόν της οποίας ίσως να μας διασκέδαζε, αν δεν γνωρίζαμε ότι στο επίκεντρο της πρόσκλησης ήταν η μπύρα. Προφανώς, οι διοργανωταί μετά από φοβερές και τρομερές έρευνες αγοράς δεν είχαν υπολογίσει ότι στη Γιορτή Μπύρας θα πήγαιναν και λάτρεις του θείου ποτού. Ετσι φρόντισαν να το εγκλωβίσουν σε ένα σχέδιο κακής ποιότητας, να γράψουν το όνομά του με μεγάλα γράμματα, αλλά να το κρύψουν πίσω από την τσίκνα του ψημμένου κρέατος των μπυραριών, τις πλαστικές καρέκλες, την παράταιρη μουσική και τα άσχετα πανηγυρτζίδικα περίπτερα.

Από τότε βασανίζεται και η περιέργειά μου, προκειμένου να μάθει τι να ένιωθαν και να έλεγαν τα στελέχη του ΛΑΟΣ, των οποίων το περίπτερο βρισκόταν ολίγα μόνον μέτρα από αυτά των Πολωνών, Γεωργιανών, Ρώσων κ.λπ. μεταναστών. Κι ακόμη περισσότερο βασανίζεται στη σκέψη τι θα μονολογούσε ένας ξένος αν έβλεπε ότι από όλα τα ελληνικά κόμματα, μόνο ένα είχε εκεί περίπτερο, το ακροδεξιό. «Στην Ελλάδα η μπύρα ταυτίζεται με το ρατσισμό και την ξενοφοβία»; Θα ήθελα πολύ να ερχόταν εις γνώσιν μου με ποιο κριτήριο επελέγη από τους διοργανωτάς ένα κόμμα να αλώσει μια απολιτικοποίητη λαϊκή πανήγυρη. Γιατί όταν φιλοξενούνται όλα τα κόμματα, δεν δίδονται αφορμές. Όταν όμως φιλοξενείται μόνο ένα, όσα κι αν πλερώνει, τοποθετείστε πολιτικά κύριοι διοργανωταί....

Όσο για τους στόχους της εκδήλωσης, καταθέτω ενώπιον ετούτου του μπυρολογίου ότι δεν τους αντελήφθην. Προώθηση του θείου ποτού; Σε τέτοια ατμόσφαιρα και με τέτοιες τιμές, χωρίς μαρκετίστικες προσφορές, μπιχλιμπίδια και ενημέρωση, δεν νομίζω. Μύηση του Ελληνα στην μπυροκουλτούρα; Ποια μπύρα και ποια κουλτούρα; Σε καμία των περιπτώσεων δεν θα ήθελα να υιοθετήσω περιρρέουσες σκέψεις άλλων ότι επρόκειτο για μια καλοσχεδιασμένη αρπαχτή...

Εντάξει μέσα σ’αυτή την πριμιτίβ ατμόσφαιρα είχαμε και την ευκαιρία να δοκιμάσουμε μερικές νεοεμφανιζόμενες μπύρες, τουτέστιν ανατολικές και αμερικάνικες, έστω και σε πλαστικά ποτήρια. Μάθαμε και μερικά μαγαζιά με προϊόντα ανατολικής προέλευσης, ένα εκ των οποίων προτιθέμεθα να παρουσιάσουμε συντόμως. Είδαμε δηλαδή ότι η αγορά των εισαγόμενων μεγαλώνει και οι επιλογές είναι λίγο περισσότερες φέτος.

Απ’ όσα γνωρίζουμε ότι συμβαίνουν στας Ευρώπας, εκδηλώσεις με ονομασία Γιορτή Μπύρας ή παρόμοια διοργανώνονται από συλλογικά όργανα ζυθοποιών με διττό στόχο την προβολή των προϊόντων και την προαγωγή της κατά τόπους μπυροκουλτούρας, αντίληψη που μακροπρόθεσμα –δεν έχουμε αυταπάτες- έχει ως απώτερο σκοπό να αυξήσει τα κέρδη τους. Δυστυχώς, στο ΣΕΦ, η αύξηση των κερδών στηρίζεται στο τσέπωμα της στιγμής, στην κερδοσκοπία και στην αδυναμία των σοβαρών μαγαζατόρων και εισαγωγέων να καταλάβουν πόσο βλάπτουν την εικόνα τους, συναθροιζόμενοι και συνεργαζόμενοι με προχειράντζες και αλεξιπτωτιστές του χώρου.

Υ.Γ. Ζητώ συγγνώμη για το σοβαρό ύφος μου. Πρόθεσή μου ήταν να εκθέσω με διάθεση χιούμορ την άποψή μου για την εκδήλωση, αλλά ένας απολαυστικός Σαρδανάπαλος πρόλαβε και μας έσβησε από τον χάρτη των μπυρολογίων... Η αλήθεια είναι ότι στις γραφικότητες της Γιορτής Μπύρας στο ΣΕΦ δεν συναντήσαμε Κινέζο με κιλτ...

Διαβάστε τον, μα τον Άγιο Αρνόλδο!

Η μπύρα του Σεπτεμβρίου: Edelweiss Snowfresh

Κάθε μπύρα που ανακαλύπτουμε για πρώτη φορά σε κάποιο ράφι στην Ελλάδα αποτελεί είδηση για μας. Στην περίπτωση της Edelweiss, μάλιστα, το νέο ήταν πολύ καλό.

Η φιάλη των 330 ml αγοράστηκε με 1,70 ευρώ από τον «Μπαλάσκα» του Παλαιού Φαλήρου και ως χώρα προέλευσης αναγράφει την Αυστρία. Η ονομασία της είναι ένα καλό λογοπαίγνιο, αφού το edelweiss είναι ένα προστατευόμενο φυτό των Άλπεων και συνάμα edel weizen σημαίνει σπέσιαλ μπύρα weiss.

Το τρικ, πάντως, για μας δεν ήταν τόσο η επαφή με μια μπύρα αλπινικής κουλτούρας –ούτε καν γνωρίζουμε αν είναι αντιπροσωπευτικό δείγμα- αλλά ο προσδιορισμός και η κατηγοριοποίησή της. Γιατί το δεύτερο συνθετικό, weiss, παραπέμπει ξεκάθαρα στο γνωστό γερμανικό στιλ, αλλά το ποτό παρουσιάζει σαφείς διαφορές με την κλασσική weissbier του Μονάχου. Στην πραγματικότητα, ένας Φριτς θα έλεγε ότι είναι φλώρικη και όχι σύννομη του Reinheitsgebot (Νόμος Περί Καθαρότητας της Μπύρας). Καθότι γλυκιά και φρουτώδης, δεν θυμίζει και πολύ το είδος που ευδοκιμεί κυρίως στην ακμάζουσα Βαυαρία. Μήτε μπορεί να την αποκαλέσει κανείς και witbier, ειδικά όπως την εννοούν οι φίλοι ημών Βέλγοι.

Στην πρώτη γουλιά ο ταχθείς στην υπηρεσία του θείου πότου θα υποδυθεί τον τεχνοκράτη αστό που προσπαθεί να την εντάξει σε μια κατηγορία, γρήγορα όμως θα τα παρατήσει και θα καταλάβει ότι πρόκειται για μπύρα ποιότητος, που αφήνει το ποτήρι ανά χείρας και κατεβαίνει ταχέως.

Μας άφησε την υποψία ροδάκινου, αλλά ίσως να μας προδιάθεσε οπτικά και το βαθύ κίτρινο χρώμα της. (Είναι και αυτά τα βιώματα που έχει η γενιά μου με τους δωρεάν χυμούς σε μεγάλα τενεκεδόκουτα που μας έδιναν κάποτε στο Δημοτικό, επειδή περίσσεψαν από τη σοδειά της Ημαθίας και τα αγόρασε ως αποζημίωση το σοσιαλιστικό κράτος της δεκαετίας του ‘80). Μάλιστα, σε όψη και γεύση θα μπορούσε να είναι η πιο κοντινή μπύρα στο γυναικείο γούστο έχουσα τη λέξη weiss ως συνθετικό. Ειδικά αν προσθέσουμε και το δεύτερο προσδιορισμό snowfresh, απαλείφουμε κάθε απομεινάρι μπρουταλοσύνης, που στοιχειώνει ή κατ’ άλλους περιφρουρεί το ευλογημένο ποτό από τις ορέξεις του ασθενούς φύλλου.

Όμως, όπως λένε για όλες τις καλές μπύρες, έτσι και η Edelweiss snowfresh είναι unisex. Δικαιολογείται κατά συνέπεια και το 86% στο ratebeer, που μας βρίσκει απολύτως σύμφωνους.

«Μπύρα του Σεπτεμβρίου», ανακράξαμε χωρίς ενδοιασμό!

Carapils, η Μπύρα των Αποτυχημένων - Αφιέρωμα στον Charles Bukowski

Το μπυρολόγιο αυτό δίνει αγώνα για να φέρει την κουλτούρα της μπύρας κοντά στον άρτι αστικοποιηθέντα Νεοέλληνα. Μελετήσαμε το έργο του Jackson, είδαμε από κοντά την γκουρμέ προσέγγιση της μπύρας στο Βέλγιο, στην Γερμανία, την Τσεχία και θα μπορούσαμε να έχουμε ως προμετωπίδα της προσπάθειάς μας το ρηθέν-κατατεθέν της Rochefort: une bière brassée avec savoir / se déguste avec sagesse. Η μπύρα θέλει γνώση, γευσιγνωστική παιδεία, σοβαρή ενασχόληση και, εντέλει, σοφία. Το subtext εδώ είναι ότι η μπύρα είναι ποτό για ελίτ, όχι για βλάχους και νεόπλουτους όπως είναι άλλα (ουϊσκια, ‘δηθεν’ καλά κρασιά κ.λπ.).

Ο γράφων ωστόσο, παρά τις ξεθυμασμένες αστικές μου καταβολές, ή τοσούτω μάλλον λόγω αυτών, δεν αποστρέφω το βλέμμα από την βιωματική προσέγγιση των πραγμάτων. Mutatis mutandis, αγαπώ την λογοτεχνική μετουσίωση του βιώματος. Λογικό επομένως (ή ‘επόμενα’, όπως λέγει η Αλέκα και οι ωραίοι σύντροφοι) να αγαπώ τον Charles Bukowski, στην μνήμη του οποίου θέλω να αφιερώσω το ποστ αυτό-- το οποίο αφορά σε μια μπύρα εντελώς ελεεινή, τόσο από άποψη οντολογική, δηλαδή ποιοτική, όσον και από άποψη φαινομενολογίας και σημειολογίας, δηλαδή χρήσης και εν τη πράξει κοιωνικού συμβολισμού και σημασιολογίας. Πρόκειται για την μπύρα-κατακάθι της βέλγικης μπυροπαραγωγής, την μπύρα των καμμένων και έκπτωτων: Carapils, το όνομα αυτής.

Τα τσαλακωμένα κουτάκια της λεγάμενης συνήντησα στα χέρια των κλοσάρ στις μελαγχολικές πλατείες των Βρυξελλών, στο πλαϊ των βρωμερών άστεγων στους σταθμούς, συντροφιά όλων όσων (αυτο-)εξοβελίζονται από τους αμυντικούς μηχανισμούς μιας εκπορνευμένης κοινωνίας της ρευστότητας (για να θυμηθούμε τον Zsygmunt Bauman, έναν στοχαστή τον οποίο τώρα ανακάλυψαν οι Ελληνούληδες διανοούμενοι...). Δεν έχω ξαναδεί μπύρα με τόσο περιθωριακό target group, με πιο εξαθλιωμένο σημειολογικό προσανατολισμό, μια μπύρα τόσο ελεεινή, που ο Bukowski θα την λάτρευε- και θα την τιμούσε μέχρι τελικής πτώσης. Τον Bukowski θυμήθηκα όταν φωτογράφιζα την μοίρα και τις τύχες της Carapils σε διάφορα χέρια, αναλογιζόμενος ότι αυτά τα άκομψα, θλιβερά κουτάκια θα ήταν ιδανικό δυνητικό θέμα μιας πολύ trendy αλλά ενδιαφέρουσας study on ephemera για γερά στομάχια.

Την Westvleteren την αναζητάς με αγωνία, την χρυσοπληρώνεις, την παλαιώνεις με ευλάβεια, την ανοίγεις με θρησκευτική συγκίνηση και την μοστράρεις στους φίλους σου. Την Carapils την αγοράζεις από ντέκαντεντ σούπερ-μάρκετ σε κάποιο μελαγχολικό προάστιο των Βρυξελλών, ήδη μεθυσμένος, την κατεβάζεις χωρίς να το καταλαβαίνεις, δίχως να την γεύεσαι, μόνος σε κάποιο βανδαλισμένο παγκάκι, μηχανικά, αδιάφορα, μίζερα και πεισιθανάτια. Η μπύρα των καμμένων. Φαντάζομαι τον Bukowski, όπως τον φαντάστηκε ο μεγάλος Μάρκο Φερρέρι στο σπουδαίο ‘Ιστορίες Καθημερινής Τρέλας’, έναν Bukowski με την σχεδόν γοητευτική παραίτηση και ειρωνία του ανθρώπου που δεν έχει τίποτα πια να χάσει, που είναι επέκεινα της κοινωνίας, της ανθρωπιάς. Φαντάζομαι έναν τέτοιο Bukowski, σε ένα μετα-βιομηχανικό, τσιμεντένιο προάστιο, να πετά το ένα βρωμο-κουτάκι Carapils μετά το άλλο, γράφοντας πού και πού καμιά αράδα στην μισοχαλασμένη γραφομηχανή του και βρίζοντας την φτηνή ζαρωμένη πουτάνα που μάζεψε σε κάποια στάση λεωφορείου—σήμερα, χθές, πριν μια βδομάδα, μήτε αυτή, μήτε εκείνος θυμούνται πότε.

Γιατί ο Μπουκόφσκι δεν θα έπινε ποτέ Westvleteren, Rochefort, Achel ή Samichlaus στο κυριλέ Gambrinus ή στο νταπα-ντούπα Delirium με τις αμερικανίδες τουρίστριες. Ούτε καν La Trappe Quadrupel, που είναι άθλια μπύρα, σίγουρα, αλλά σε άλλο context και για άλλους λόγους. Όχι, mes amis, o Βukowski θα έπινε την πιο ελεεινή μπύρα στις πιο άθλιες συνθήκες, αυτοτιμωρούμενος και βυθιζόμενος στην αυτοκαταστροφή- με μόνο σύνδεσμο με την ζωή τις προτάσεις που έγραφε -ως άλλες αναπνοές, ως μεταφυσικό ομφάλιο λώρο- να τον διατηρούν μετέωρο, μεταξύ ζωής και θανάτου, ιστορικότητας και φαντασίας, πράξης και λόγου.

Είναι μεγάλος ο Bukowski. Και θα γελούσε με μας και τις γκουρμέ μπύρες μας, θα μας έβριζε ως αργόσχολους αστούς, ίσως να μας πέταγε και κανα κουτάκι Carapils στα μούτρα. Τον αγαπώ πολύ όμως. Κλείνω το ποστ αυτό με στίχους δικούς του, από την συλλογή You Get so Alone at Times Τhat It just Makes Sense (New York: Black Sparrow Press 1986), ταπεινά υποκλινόμενος, έστω κι από ένα τραπεζάκι του Gambrinus με το καπάκι μιας πανάκριβης δωδεκάρας Westvleteren να με κοιτάζει κατάματα:

But it does seem

The more we drink

The better the words

Go.

Death doesn’t matter

But the ultimate inconvenience

Of near-death is worse than

Galling.

I’ll finish the night off

With

Beer.

Flying Dog Pale Ale

Την αγόρασα σε τιμή 6 ευρώ από τον εισαγωγέα στη Γιορτή Μπύρας, όπου έκανε και την επίσημη εμφάνισή της. Είναι από το Denver του Colorado, στις μεσοδυτικές πολιτείες των ΗΠΑ, κλασικό χειμερινό θέρετρο της αμερικανικής αστικής τάξη, αλλά και πολλών βλαχοτεξανών.

Ο εισαγωγέας μού είπε ότι «είναι ο μόνος που τη φέρνει στην Ευρώπη»(!), αλλά με το φτωχό μου το μυαλό, όπως λέει κι ο Πανούτσος, το θεωρώ λίγο δύσκολο να συμβαίνει αυτό, για πολλούς λόγους, και κυρίως γιατί πάνω στην ετικέτα γράφει ότι εισάγεται στην Ευρώπη από την Bier & Co με έδρα το Άμστερνταμ... Στην ιστοσελίδα μάλιστα της εταιρείας μπορεί κάποιος να δει ότι αυτή η εταιρεία εισάγει ή διανέμει στην Ολλανδία και πανευρωπαϊκά χιλιάδες ετικέτες.

Μιας και πήγαμε στην εξωτική Αμερική, μην περιμένετε να δείτε το δυτικοευρωπαϊκό τυπικό, στο οποίο είμαστε συνηθισμένοι. Η φιάλη είναι των 355 ml και περιβάλλεται από ένα έργο τέχνης, φτιαγμένο από έναν αντικομφορμιστή καλλιτέχνη ονόματι Ralph Steadman, πάντα στο σκεπτικό του Gonzo Spirit του Hunter S. Thompson, πασίγνωστου στις ΗΠΑ μπιτνικά και συγγραφέα του Fear and Loathing in Las Vegas (η ομώνυμη ταινία του επίσης παραληρηματικού Τέρι Γκίλιαμ είναι εξαιρετική).Κάτω από τον ιπτάμενο σκύλο, μάλιστα, επιγράφεται η φράση “Good people drink good beer” με την υπογραφή του Thompson και μένει να αποφασίσει ο καθένας με τη δική του κριτική αντίληψη αν πρόκειται γι’ αυτό που οι Αμερικάνοι αποκαλούν exploitation ή για μπύρα με άποψη-θέση.

Στο περιεχόμενο αντιμετωπίζουμε την ίδια διαφοροποίηση που βλέπουμε και στο περίβλημα. Είναι μια pale ale με 4,7% αλκοόλ, καφεκόκκινο χρώμα, που ο αφρός της στο ποτήρι εξαφανίζεται ταχύτατα. Αρκετά γλυκιά με μεγάλη περιεκτικότητα σε λυκίσκο και κάποιες δόσεις φρούτων στο άρωμά της. Στην πρώτη γουλιά αισθάνεσαι περιέργα, αλλά μετά τη συνηθίζεις, κατεβαίνει εύκολα και γρήγορα, φτάνοντας σε ένα όχι κακό τελείωμα.

Είναι, δίχως άλλο, ένα προϊόν μη σύνηθες για μας στας Ευρώπας, που άφησε καλή εντύπωση. Όχι τόσο καλή, όμως, ώστε να την ξαναπληρώσω 6 ευρώ –με αφήνει αδιάφορο ως μπυρόφιλο καταναλωτή το κόστος εισαγωγής της. Θα το συζητούσα αν την έβρισκα στα 2-2,5 ως καλή εναλλακτική επιλογή μιας μοναστηριακής, έχοντας προηγουμένως καταπιέσει το –εμφανές- αντιαμερικανικό μου αίσθημα.

Υ.Γ. H Imperial Porter της Flying Dog συγκεντρώνει 97% στο ratebeer και υπήρχε στη Γιορτή Μπύρας στο περίπτερο του εισαγωγέα. Όμως, κάτι το χαράτσι των 10 ευρώ στην είσοδο, κάτι το 9ευρω που κόστιζε, δεν επέτρεψαν σ’ έναν μισθωτό να δοκιμάσει και να παρουσιάσει τη συγκεκριμένη μπύρα...

Η εξ ανατολών εισβολή

Στη Γιορτή Μπύρας του ΣΕΦ θα αναφερθούμε εκτενώς άμα τω πέρατι της δημοσκοπήσεως. Μπορούμε όμως να σταθούμε σε μια διαπίστωσή μας, την πιο χρήσιμη ίσως που αποκομίσαμε από αυτό το πανηγύρι: Οι ανατολικές χώρες πυκνώνουν την παρουσία τους στην ελληνική αγορά μπύρας και θέλουν να διεκδικήσουν μερίδιο.

Αν εξαιρέσουσε την Τσεχία, που στη μπύρα θεωρείται ανυπερθέτως δυτική χώρα, είδαμε περίπτερα με ετικέτες ανατολικής προέλευσης: Πολωνία, Ουκρανία, Γεωργία, Ρωσία και άλλες που είτε διέφυγαν της προσοχής μας εκεί είτε μας διαφεύγουν τώρα της μνήμης μας.

Αν είχαμε ακόμη Ψυχρό Πόλεμο, προφανώς δεν θα βρίσκαμε την ευκαιρία να τις δοκιμάσουμε. Όμως φαίνεται ότι η άκομψη πτώση του κομμουνισμού βοήθησε μαζί με το κύμα των οικονομικών μεταναστών να φτάσουν στην Ελλάδα και αρκετά προΐόντα, ως μέρος της κουλτούρας τους.

Απέναντι λοιπόν στα σικάτα βέλγικα αβαεία, τις σταρένιες βαρελίσιες και τις γερμανοτσέχικες ιστορικές pils, έβλεπε κανείς άγνωστα ονόματα, αρκετά από αυτά ακαταλαβίστικα καθότι σε σλάβικες διαλέκτους, πολλά πλαστικά μπουκάλια όπως αυτά των αναψυκτικών και ανθρώπους να συνομιλούν μαζί μας με σπαστά Ελληνικά.

Σε σύντομες κουβεντούλες, αρπάξαμε κάποιες χρήσιμες πληροφορίες και καταλάβαμε ότι οι περισσότερες από αυτές τις ετικέτες κινούνται προς το παρόν στο περιθώριο της ελληνικής αγοράς, στην ουσία μπορεί να τις βρει κανείς στην περιοχή – γκέτο κάθε εθνότητας, σε καταστήματα που φέρνουν διάφορα προϊόντα διατροφής από τις χώρες αυτές.

Κι αν δεν μας πείθουν ότι έχουν μπυροπαράδοση, δεν σημαίνει ότι δεν μπορούν να παράγουν και ποιοτικές μπύρες. Είναι από τις γνώσεις που δεν είχαμε γι’ αυτούς γιατί τους είχαν κρυμμένους πίσω από το σιδηρούν παραπέτασμα.

Αφού πήραμε από φόβο τις lager τους, ειδικά αυτές στα πλαστικά μπουκάλια, δοκιμάσαμε κανά-δυο σκούρες, οι οποίες μας άφησαν άριστες εντυπώσεις. Κι ενώ ξέραμε ότι οι porter ήταν κυρίως οι μπύρες των Σκανδιναβών, ανακαλύψαμε ότι και οι Πολωνοί, αλλά και οι Γεωργιανοί έχουν υιοθετήσει κι αυτοί το είδος, και μάλιστα επιτυχώς.

Η πολυπολιτισμική Ελλάδα τυγχάνει να φιλοξενεί λογιών-λογιών μετανάστες, οι οποίοι, όπως κάνουν οι Έλληνες εμιγκρέδες στο εξωτερικό, προσπαθούν κι αυτοί να πάρουν μαζί τους την κουλτούρα και τα προϊόντα τους και να τα προβάλλουν. Εκεί δίνουν τη μάχη με τον καρχαρία της ελεύθερης αγοράς, μια μάχη που στη χώρα μας διεξάγεται χωρίς κανόνες. Θα είναι κρίμα αν τη χάσουν, γιατί κάποιες μπύρες, όπως αυτές που δοκιμάσαμε στο ΣΕΦ, διαθέτουν άκρως ανταγωνιστική ποιότητα.

Να βρεθείς στη Brugge!

Η λέξη Brugge παλαιότερα μού ήταν γνωστή μόνο από μια αναμέτρηση με τον Παναθηναϊκό στα κύπελλα Ευρώπης. Μιας και δεν είμαι Παναθηναϊκός όμως, δεν έκατσα ποτέ να δω αν αυτή η πόλη βρίσκεται στο Βέλγιο ή την Ολλανδία. Αυτό το εμπέδωσα ως φοιτητής στην Αγγλία, όταν έβλεπα ότι διοργανώνονταν μονοήμερες εκδρομές για εκεί από την πόλη που σπούδαζα, κοντά στο Λονδίνο. «Λες να αξίζει τον κόπο;», έλεγα, ή μήπως οι πάντα κακόγουστοι Άγγλοι υπερέβαλλαν για την ομορφιά της «Βενετίας του βορρά»;

Η πόλη είναι σίγουρα όμορφη, αλλά ο χαρακτηρισμός «Βενετία» είναι ομολογουμένως καταχρηστικός. Αυτά ως προς το αισθητικό της κομμάτι, γιατί αν είσαι έστω και λίγο μπυρόφιλος, ενδεχομένως να αντλήσεις εκεί περισσότερη ικανοποίηση και από τις Βρυξέλλες.

Ενας από τους σοβαρούς λόγους γι’ αυτό είναι σίγουρα το «2 be in Brugge». Μαγαζί με υπέροχη αισθητική, προσεγμένη διακόσμηση, σκοτεινό φωτισμό που θυμίζει μοντέρνο μπαρ, παρά κατάστημα με τοπικά είδη διατροφής –διαθέτει όλες τις τοπικές γκουρμεδιές (τυριά, σοκολάτες κ.ά.)- και βασικό πρωταγωνιστή τη μπύρα. Το ευλογημένο ποτό καταλαμβάνει το μεγαλύτερο μέρος του χώρου με γνωστές, αλλά και δυσεύρετες βέλγικες ετικέτες, καθώς και τα ποτήρια τους.

Σε σύγκριση μάλιστα με το γνωστό μπυροκατάστημα «Bier Tempel» (σε Βρυξέλλες και Μπρουζ), to «2 be in Brugge» είναι ωραιότερο, φτηνότερο, πιο άνετο και έχει μεγαλύτερη ποικιλία σε μπύρες, υστερώντας μόνο σε μπυροϋλικό (καπελάκια, καθρέφτες, ανοιχτήρια, αφίσες κ.λπ.).

Αναγκαστήκαμε να σπαταλήσουμε αρκετό χρόνο εξερευνώντας το και όταν βρεθήκαμε στο ταμείο, είχαμε αγοράσει τόσα πράγματα που φτάσαμε –άκουσον άκουσον- να ρωτήσουμε την ταμία –με τα υπέροχα πάντα Γαλλικά μας- αν υπάρχει τρόπος να μας τα στείλουν στην Ελλάδα γιατί ήταν πολλά και εύθραυστα κατά τη μεταφορά...

Όποιος θέλει λοιπόν να κάνει τα μπυροψώνια του στο Βέλγιο, μόλις έμαθε το καλύτερο μέρος.

Delirium café: Παραλήρημα μπύρας

Γνωστό σε μας από πριν, ρωτήσαμε έναν κοκκινομάγουλο μεθυσμένο στην είσοδο της Γιορτής, αν ξέρει πού βρίσκεται το Delirium café. Εκείνος τρεμουλιαστά μας μίλησε κολακευτικά για την επιλογή μας, λέγοντας ότι «εκεί έχει 2000 μπύρες και καλά κάνετε και ρωτάτε». Στη συνέχεια μάς έδωσε δυσνόητες οδηγίες, οι οποίες πάντως χρησίμευσαν ώστε να αρχίσουμε να ξετυλίγουμε την άκρη του νήματος. Μάλιστα, υποσχέθηκε ότι θα έλθει κι αυτός εκεί αργότερα να μας βρει...

Τελικά, αφού βάλαμε τα Γαλλικά μας σε δοκιμασία τουλάχιστον 5-6 φορές και αφήσαμε απλόχερα να διαχυθεί στους πεζόδρομους η γλυκύτατη, σχεδόν μουσική, προφορά μας, μιλώντας με μαγαζάτορες της περιοχής, το ανακαλύψαμε.

Δίπατο, με το μπαρ στο υπόγειο, μας φόβισε λίγο στην αρχή γιατί η ατμόσφαιρα έμοιαζε αποπνικτική. Το φόβο όμως διαδέχτηκε το συναίσθημα της έκπληξης όταν αντικρίσαμε τον κατάλογο κι αρχίσαμε να τον ξεφυλλίζουμε. Δεν ήταν παραμύθι το τσιτάτο σλόγκαν «2004 μπύρες – οι περισσότερες στον κόσμο».

Μετά την αρχική μας συμφόρηση, που προκλήθηκε από το εύρος των επιλογών, πήγαμε στο μπαρ και παραγγείλαμε, βρίσκοντας μάλιστα θέση στην μπάρα. Η 12άρα Bush από βαρέλι ήταν έξοχη εμπειρία και γνωστή στους φίλους της βέλγικης μπύρας, ενώ καταπληκτική ανακάλυψη υπήρξε η La fin du Monde, ομόσταβλη της Maudite από το γαλλόφωνο Καναδά. Μπύρα της βραδιάς, όμως, στέφθηκε χωρίς δισταγμό η βαρελίσια La Rulles.

Κατά τ’ άλλα το περιβάλλον ήταν εντελώς μπυροφιλικό, χωρίς να υπάρχει ούτε σπιθαμή αδιακόσμητη με ντεκόρ μπύρας. Η πελατεία ήταν κυρίως ηλικίες 18-30, άλλοι γνώστες του θείου ποτού και άλλοι απλοί τουρίστες που είδαν φως και μπήκαν.

Το σέρβις άψογο με τους μπάρμεν να δουλεύουν σε αδιανόητους ρυθμούς και να παραδίδουν μαθήματα γρήγορου και σωστού σερβιρίσματος. Μάλιστα, προς στιγμήν, χωρίς να το επιδιώκουμε, και μετά τη δεύτερη μπύρα, αντιληφθήκαμε ότι η μπαργούμαν είχε το συνήθειο να τοποθετεί τη φιάλη ανάμεσα στα στήθη της προκειμένου να τη σταθεροποιήσει για να χρησιμοποιήσει το ανοιχτήρι. Φυσικά δεν είχαμε την αναίδεια να ρωτήσουμε αν αυτό ανήκει στη ντόπια φλαμανδική τεχνοτροπία ανοίγματος της μπύρας ή ήταν απλά το προσωπικό στιλ της κοπέλας, συνεπώς το θέμα έληξε εκεί.

Γενικότερα, το μαγαζί δικαίωσε τις προσδοκίες μας μέχρι κεραίας. Κι ενώ η ομώνυμη μπύρα-σπόνσορας με τα ροζ ελεφαντάκια δεν χωράει στις αξιόλογες επιλογές, όταν κάποιος βρίσκεται στο Βέλγιο, το Delirium café αποτελεί από καταπληκτικό αξιοθέατο μέχρι αξέχαστη εμπειρία.

Για τον Jackson

Ενόσω το μπυρολόγιο βρισκόταν στο Βέλγιο, συνέβη κάτι δυσάρεστο, το οποίο μας μετέφερε ο Speculoos και τον ευχαριστούμε γι' αυτό.
O πιο γνωστός κριτικός μπύρας, τουλάχιστον στον αγγλοσαξονικό κόσμο, ο Michael Jackson, απεβίωσε πριν από μερικές μέρες.
Φυσικά δεν τον γνωρίζαμε προσωπικά, αλλά μας λυπεί το γεγονός ότι ένα άτομο με τόσο ευρύ πεδίο δραστηριότητας στη μπύρα εδώ και 30 χρόνια θα σταματήσει να γράφει για το ευλογημένο ποτό.
Βεβαίως έχει αφήσει πίσω του μεγάλο έργο με κορωνίδα της καριέρας του το Great Beers of Belgium, το οποίο και προτείνουμε ανεπιφύλακτα.
Οι περισσότεροι που το αγόραζαν στις Βρυξέλλες δεν ήξεραν ότι μόλις είχε πεθάνει ο συγγραφέας...
(Κάποια στιγμή ίσως να το παρουσιάσουμε, ίδιως αν φιλοτιμηθεί ο ειδικός επί των βιβλιοεκδόσεων και βιβλιοφάγος Brewtus).
Να σημειώσουμε μάλιστα ότι δεν τον χάνει μόνο η μπύρα, αλλά και το ουίσκι, το έτερο αντικείμενό του.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει λοιπόν.
Υ.Γ. Το πολύ υλικό που έχουμε μαζέψει από το Βέλγιο θα αρχίσει να παρουσιάζεται τις επόμενες μέρες.